Klacht van een wees

Ik ben een wees door iedereen verlaten,
Door iedereen verstooten en verdrukt.
In dezen toestand dwaal ik langs de straten,
Terwijl ’t juk van de armoe mij thans drukt.
Van huis tot huis moet ik mijn brood gaan vragen,
Met harteleed omdat mij de honger kwelt,
Dat is mijn lot, dat moet alle dagen,
Tot dat de Heer een eind aan mijn leven stelt,
Dat is mijn lot, dat moet alle dagen,
Tot dat de Heer een eind aan mijn leven stelt.

Ik was zeven jaar, toen stierf mijn lieve Moeder,
Mijn Vader volgde haar weldra in het graf,
Twee jaar nadien stierf ook mijn lieven broeder,
Hetwelk de doodsteek aan mijn lieve Zuster gaf.
Geheel alleen ben ik op aard gebleven,
Van zucht tot zucht slaap ik noch dag nog nacht,
Waarom o God moet ik nu nog blijven leven,
Neem mij tot U en maak mij ’t lijden zacht,
Waarom o God moet ik nu nog blijven leven,
Neem mij tot U en maak mij ’t lijden zacht.

Gij rijke snoodaard, gij spot met mijn ellende,
Gij lacht gij spot met mijn rampzalig lot,
Maar aan Uw snoodheid komt ook eens een einde,
Dat gij voor die misdaad boeten zult bij God.
De Heer heeft mij een bedelbrood gegeven,
Spreidt gij Uw schatten eindelijk tot den troon,
O neen, o neen, o, gij rampzalig leven,
Een beter lot verwacht ik tot mijn loon,
O neen, o neen, o, gij rampzalig leven,
Een beter lot verwacht ik tot mijn loon.

Zoo sprak een wees eens onder smart en lijden,
Ontrolt een traan al langs al haar bleke wang,
De schijn der troost is reeds allang verdwenen,
Alleen het zuchten maakt mij ’t lijden zacht.
De dood zal mij mijn einde niet doen vreezen,
Daar ik wensch te zijn bij Onzen Lieven Heer.
Ja als ik in de Hemelglorie zal wezen,
Zie ik mijn Ouders, Broers en Zusters weer,
Ja als ik in de Hemelglorie zal wezen,
Zie ik mijn Ouders, Broers en Zusters weer,