Laid van siemenmaanj

Mien vaoder zee lest tegen mie:
“Ik wait ’n gouje vrouw veur die;
Doe moz’ trouwen jonge!
Doe hest ‘et aoler daor ja tou,
Om uut te zain naor aine vrouw:
Doe most op loop, mien jonge.

Maor, vaoder!” zee ik tegen hom,
Ik bin zoo dom, zoo aibels dom,
Ien aal dei vrouwluuzaoken!
“As ik ’t begun maor eerst ’s had,
Maor ’t hemd dat trilt mie aal veur ’t gat:
“ Ik duur gain wicht an raoken!

Maor Siemen!” zee hai teeg’n mie:
Den zel ik vraogen goan veur die,
Of doe d’r ais magst komen!’
Mien voader ging er den op aof,
En vroeg de luu aal om verlof,
Of ik er ais mog komen.

Zai aal’n wazz’n daor wel veur,
Dat ik ais komen zol bie heur,
Om wat met ’t wicht te vrijen.
Dat wicht, daor ik met vrijen zol,
Dei haitte Stientje Haarms Schol;
Het was ain knappe deerne.

En nou het Zundagaovend was,
Nam ik mien piep, mien stok, mien jas,
En ging d’r hen marsjeeren,
Hou dichter dat ik bie heur kwam,
Hou meer mien angst en vrees tounam,
Ik zwaitte van benaauwdhaid.

’n Zwaitdrup har ‘k an ieder haor,
En ’t muide mie aal, dat mien vaor,
Begunt was met dei gekhaid.
Op ’t lest—dou kwam ‘k doch dicht bie hoes;
Ik laip nog zachter as ’n moes,
Ik keek ais deur de blin’n.

De aole heer zat dou bie ’t vuur;
De torenklok sloug krek aacht uur,
Dou stapte ik nao binnen!

Goj’n oavend! Zee ik: hou gait joe toch?
Wie binnen aal’n vlugge nog;
De groutnis van mien vaoder!
Wel Siemenmaanj, bis toe daor?
Gao zitten, hier, ien ’t houkje maor,
Kom Siemen, koom wat naoder.

Zoolang ‘k met oale heer was an proat,
Kon‘k moatern as ’n advokaat;
En doch ik an gain vrijen.
Moar… d’ oale heer dei wol noar bed,
Hai wenste ons de grootste pret,
Wat trilde mie de kneien.

En Stientje schoof heur stoul noa mie;
Ik schikte ook wat dichter bie:
Wie wazz’n ja met ons baaiden.
Zai puulde mie wat in mien hoar,
Ik docht, Wat wil dat wichtje doar?
Moar ‘k dus heur ok nait vroagen.

Ik sluig mien aarm ook ais om ’t wicht,
Moar “k kneep de baide ogen dicht,
Dou ‘k heur een smok wol geven.
Dat ik dat doun mos, har ons knecht
Mie vrouger veuraof al ais zegt;
Dat heurde zoo, zee Steven.

Ik har d’r aal ’n haalf uurke wèst,
Dou wor mie ’t toch te slim op ’t lest,
Ik pruit aal weer van schaaiden!
Wel Siemmenmaanj! wat wil toe nou,
Biz maal? Aal noar dien voader tou?
Wie binnen nou met ons baaiden!

Och, wicht, ik krieg zoo,n pien ien ’t lief!
Het rechterbain, dat wordt mien stief,
‘k Krieg zinkens ien mie lief!
Ik ging den vot, moar ‘k laip zoo haard,
Net oaf ik birs har ien mien staart,
Nooit goa ik weer uut vrijen.