Liedje bij de wieg

Mijn lieve vent, als ik jou zo zie slapen,
Zo heerlijk rustig op jouw peluwtje van dons,
Dan moet ik dikwijls denken aan de stakkers
Die het zo veel minder hebben, schat, dan jij bij ons.
Dan zie ik ze voor me, met hun bleke snuitjes,
Dan zie ik ze voor me, met een ingevallen mond,
En ook hun bedje zie ik in gedachten,
Wat vuile lompen op een koude harde grond.
Ze dragen nooit, als jij, een wit hansopje.
Ze hebben menigmaal geen hempje aan hun lijf.
Ze horen nooit een vriendelijk wiegeliedje.
Hun oogjes sluiten bij gemor en bij gekijf.
En als ze dromen is het van de slagen
En van de snauwen die ze kregen overdag,
En o zo zelden speelt er om hun lippen,
Wanneer ze slapen, eens een glimpje van een lach.
Ze komen ’s morgens uit de nauwe sloppen,
Waar nooit een sprankje van een zonnestraaltje valt.
Ze kijken angstig om naar het gore krotje,
Waar vader dreigend achter hen zijn vuisten balt.
En op hun zwakke krom gegroeide beentjes
Gaan ze de hele dag weer schuren langs de straat
En in hun lege, hongerige maagjes
Komt het afval, dat een hond nog liggen laat.
Mijn lieve vent, als ik jou zo zie slapen,
Zo heerlijk rustig, in je mollig warme bed,
Dan wordt er dikwijls naast jou blozend snuitje
Opeens een beeldje van zo’n schooiertje gezet,
En dan voel ik het opeens zo heftig,
Dat er een onrecht is in onze maatschappij,
Want is zo’n arme, kleine bleke schooier,
Niet ook een mensenkind, onschuldig zo als jij?
En ben je later eenmaal man geworden,
Kijk dan maar nooit minachtend op een schooier neer,
Maar vindt in het steunen en het troosten der misdeelden
Je mooiste levensdoel, mijn schat, je grootste eer.
En wil een schooier je zijn hand soms reiken,
Let op zijn hart, kind en kijk niet naar zijn kledij,
Want dikwijls vind je in de fijnste kleren,
De grootste schooiers juist in onze maatschappij.