Marjoleintje

Achter het kazerneplein,
Woont de blonde Marjolein,
’t Zonnetje van ’t heele regiment!
De korporaal en de sergeant, de kapitein, de luitenant,
Ieder die dit lieve blondje kent,
En het meest van allemaal,
Hield ze van den korporaal.
Want die nam haar ied’ren avond mee. . . .
Maar toen hij werd afgekeurd,
Was dat uitgaan gauw gebeurd,
En toen zong dien avond de chambree:

Refrein:
Wat loop je toch te zuchten Marjoleintje,
Vertel me toch eens wat of dat beduidt,
Je kijkt zoo zedig als een Puriteintje,
Zeg eens kleintje is het uit?
Ik hoor je niet meer lachen Marjoleintje,
En elke avond zie ik jou alleen.
Dan sta je daar zoo eenzaam op het pleintje,
Marjoleintje, waarheen?
Wat loop je toch te zuchten Marjoleintje,
Aardig kleintje, alleen?

Toen zei de sergeant-majoor
Marjoleintje iets in ’t oor,
’t Zaakje was toen dadelijk oké!
De Majoor was zeer brutaal, zij vergat haar korporaal,
En ze ging dien avond met hem mee.
Hij heeft haar toen veel beloofd,
Bijna raakte zij verloofd.
Maar hij kreeg een ander garnizoen. . . .
Marjoleintje kwam verstoord ,
Na den dienst weer aan de poort,
En daar neuriede de schildwacht toen:

Refrein

Daarna was het de fourier,
Die alleen voor zijn pleizier,
Marjoleintje om haar handje vroeg.
Maar al na een week of wat was hij Marjoleintje zat,
Had-ie van de vrijerij genoeg. . . .
De sergeant kwam in haar gunst,
Maar ook hij verstond de kunst,
Te begrijpen, dat het niet lang duurt. . . .
Toen vertrok het regiment,
Met bestemming ‘onbekend’,
En nu fluistert ‘lachend’ heel de buurt:

Refrein