Matrozen scharrel

Al was ik afgeladen dronken, toen ik je s avonds tegen kwam.
Al was ik een matrozen scharrel, toen jij me in je bakkie nam.
Al was ik nog zo’n raar stuk vreten, de slechtste meid al uit de steeg.
Toch was ik liever blind geworden, voordat ik kennis aan je kreeg.

Ik rookte als een polderjongen, ik dronk jenever als een vent.
Ik geurde met mijn baaie rokken, had nooit geen andere gekend.
De centen die ik ’s nachts verdiende, die stak m’n vrijer in zijn zak.
En al sloeg ie mij een paar blauwe, ogen bij hem had ik een onderdak.

Je zou met uit dit leven halen, je had het mij al lang gezeid.
Had me er maar in gelaten, al was ik nog zo’n slechte meid.
Maar nu ik van je ben gaan houwen, behandel jij me als een beest.
En zit ik me nu dood te schamen, om wat ik vroeger ben geweest.

Je liet me in een auto rijden en gaf me dure kleren an.
Je liet me aan je vrienden kijken en kietelde me zo nu en dan.
Je nam me mee naar Scheveningen en bracht me in een sjiek hotel.
En als ik chocola wou hebben, drukte ik maar even op de bel.

Je vrienden wat zijn dat een fielten, wat zijn die schooiers toch gemeen.
Maar ik heb ze nooit een kans gegeven, ‘k was immers maar voor jou alleen.
En toen ze mij niet konden krijgen, omdat ik stond op mijn fatsoen,
Toen kwamen die schooiers mij vertellen, dat jij me van de hand wou doen.

Waarom was je vroeger zo lief en aardig, waarom droeg jij die mooie snor?
Waarom mag ik er niet naar kijken, totdat ik er kipperig van wor?
Maar ik laat me liever slaan en schoppen, voordat je mij de deur uit smijt.
Ach laat me dan maar bij je blijven, al is het maar als keukenmeid!