Mijn vader heeft het nooit begrepen

Mijn vader heeft er nooit iets van begrepen
Mijn vader, ach, u weet hoe vaders zijn
Een vader voelt zich min of meer gegrepen
Wanneer zijn zoon iets anders wil dan hij

Dan zegt ie op een dag: “Zoon, ik wil eens met je praten
Kom even bij me zitten” en dan luister je gelaten…

Artiest? Wat?
Hoe haal je ’t in je hersens, hoe haal je ’t in je hoofd
Artiest, jawel, hoe kom je daar nou bij
Ik zal je ’s wat zeggen, hou je mond ik ben aan ’t woord
Artiest, jawel, maar dan over mijn lijk

En wat doe je dan, wat doe je dan
Je haat die man, je vader, en je vindt ‘m een tiran
Je voelt je ongelukkig, je bent down en levensmoe
Toen ging ik naar mijn moeder toe

Mijn moeder had er ook niks van begrepen
Mijn moeder was mijn laatste toeverlaat
Mijn moeder zei: “Je moeder kan ’t weten
Ik zal voor je bidden tot ’t overgaat”

Maar toen ze mijn gezicht zag zei ze toch nog even later
“Als ‘ie ’n goeie bui heeft zal ik met je vader praten”

Wat?
Hoe haal je ’t in je hersens, hoe haal je ’t in je hoofd
Talent van jou, hoe kom je daar nou bij
Ik zal je eens wat zeggen, Trui, hou je mond ik ben aan ’t woord
Ik smijt dat jong eruit en jou erbij

En wat doe je dan, wat doe je dan
Je haat je beide ouders en je denkt: “Ik ben een man
Ik zoek m’n eigen weg wel, en ’t kan niet schelen hoe”
Ik ging naar Louis Davids toe

Louis Davids had er ook niets van begrepen
Die dacht gelijk: “Daar is weer zo’n schlemiel
Die mot zo nodig, maar je ken nooit weten
Misschien presteert ‘ie iets, weissviel”

Hij zei: “Als je talent hebt, en je kunt een liedje zingen
Dan engageer ik jou voort ’t Kurhaus-cabaret in Scheveningen”

Wat?
Hoe haal je ’t in je hersens, hoe haal je ’t in je hoofd
Maar lieve jongen, hoe kom je daar nou bij
Je vraagt een knaak per avond, man, waar zie je me voor an
Je krijgt vijf piek per voorstelling van mij

En wat doe je dan, wat doe je dan
Je pakt die twee rijksdaalders met je beide handen an
Ik tekende een contract en daarmee was mijn lot beslist
Van toen af was ik echt voor ’t publiek artist

’t publiek heeft het direct begrepen
Publiek, ach, u weet hoe ’t publiek kan zijn
Direct bereid om je een kans te geven
Ik stond te beven achter ’t gordijn

En Davids zei: “Geacht publiek, hier is m’n nieuwst’ontdekking
Wees aardig voor ‘m, anders dan verliest ie z’n betrekking”

Wat?
’t Bonsde in mijn hersens, ’t suisde in m’n hoofd
Een kouwe rilling liep over m’n rug
Toen eindelijk ’t doek viel hoorde ik achter me een stem:
“Wim Sonneveld, je kunt nooit meer terug”