(tekst: Paul Rollman en Pablo/muziek: Joop Portengen) Met dank aan Marc Blokland (†) voor het insturen van de tekst
Hij was mijn enigst kind M’n grote kleine vriend, Zoals je op ‘d aard Er ooit maar ééntje vindt. Vaak liep die aan mijn hand En na een straatje rond, Steeds naar dat winkelraam Waar dat kinderfietsie stond.
Morgen zou het zijn verjaardag zijn, Morgen dan werd ie zeven jaar ’t Allerlaatste wat die zeggen zou, (gesproken) Nog een nachie slapen, dan krijg ik m’n fietsie.
Hij was mijn grootste trots En ook een troost voor mij, Maar het leven was te zwaar Voor veel verwennerij. Ik spaarde cent voor cent En kreeg het voor elkaar, En in de zolderkast Stond het fietsie voor hem klaar.
Morgen zou het zijn verjaardag zijn, Morgen dan werd ie zeven jaar ’t Allerlaatste wat die zeggen zou, (gesproken) Nog een nachie slapen, dan krijg ik m’n fietsie.
Hij zei:,, ik ga naar school’, Nam afscheid met een lach. ’t Was de laatste keer Dat ik hem zo nog zag. Een auto reed te hard, Greep hem in volle vaart, Het leven van mijn kind Wat is dat een ander waard?
Morgen zou het zijn verjaardag zijn, Morgen dan werd ie zeven jaar. ’t Allerlaatste wat die zeggen zou, (gesproken) Pappie, het was niet mijn schuld hè, Krijg ik toch nog mijn fietsie?
