We trekken vrolijk naar het bos, Naar ’t bos in zomertooi. Daar bloeit zo menig bloementros Aan ’t smalle pad, begroeid met mos. En door der twijgen bladerdos Klink vogelzang zo mooi.
We laten graag de stad alleen, De straten, grijs van stof. Daar waait nooit zuiv’re wind doorheen, Daar is ’t zo nauw, zo eng, zo kleen; Daar zie je niets dan dorre steen Van muren grauw en dof.
Maar hier is lucht in overvloed, Vol reuken van het hout. Die dennengeur geeft krachtig bloed, Zet dus je borst uit, rept de voet. En zingt bij ’t wand’len welgemoed Een lied ter eer van ’t woud!
