(Max van Praag) Met dank aan Ingrid Ouwerkerk voor het insturen van de tekst
‘k Had al jarenlang een buurman, een verstokte vrijgezel Die niets weten wou van trouwen, want dat leek ‘m echt een hel. Maar eens zaten wij tesamen in z’n kamer voor de ramen Toen de ware juist voorbij kwam, en toen zei hij bliksemsnel
Refrein: Nou nou nou, nee, moet je nou toch eens kijken Wie zou er nou niet bezwijken Voor zo’n schatje Oh, wat een schatje Als ik daar eens mee trouwen kon, ja, dan zou ik ’t heus wel weten ‘k Had geen tijd meer om te eten ‘k Zou haar kussen, kussen, kussen, ‘k zou haar kussen van heb ik jou
Inderdaad is hij gaan trouwen met die zelfde leuke meid ’t Werd een hele dolle bruiloft, vol pret en vrolijkheid Toen het paar op het stadhuis kwam en de ambtenaar ’t woord nam Hield hij niet een redevoering, maar hij zong vol hoflijkheid
