Met dank aan Mieke Stikker voor het insturen van de tekst
Zachtjes ademend, half in sluimer,
ligt het kind, in’t bedje klein
en het kijkt door ’t open venster,
de avondster zijn heldre schijn
en het kind begint te schreien,
strekt zijn beide armpjes uit
en roept: “Moesje, lieve moesje, pluk die mooie ster voor mij, pluk die mooie ster voor mij.”
“Onzin” bromt de vader toornig, even opziend van zijn krant,”Wat voor zonderlinge grillen, heeft toch soms zo’n kleine klant. Stel je voor miljoenen mijlen, staat die ster bij ons vandaan en in duizend jaren, kan hij om de zon slechts gaan.”
Maar de moeder troostte zachtjes,
Ga maar slapen, lieve kind,
‘k Zal die ster wel voor je plukken,
die je daar zo prachtig vindt.
Morgenochtend op je bedje vind je daar die edelsteen
en het kind gaat rustig slapen,
lachend, door zijn tranen heen.
