Tinus Verhaoge

Tinus Verhaoge was ’n vent van weinig woorde,
mar à g’m nodig had, dan waar t’m niks te veul.
Woond’ in de polder in ’n mooi gerieflijk huiske,
daor bij de watergang, vlak bij ’t Stenen Heul.
Hij zette fuike en zo vingt ie heel wà paoling.
Daor had ie overal in ’t dörp z’n klantjes voor.
Mar z’n liefste klantje, dà was Dientje Jaoling,
de blonde ronde dienstmaogd van meneer pestoor.

[Refrein:]
Tsja tsjaa, tsja tsjaa, tsja tsjaa, tsja tsjaa,
Mar z’n liefste klantje dà was Dientje Jaoling,
de blonde, ronde dienstmaagd van meneer pestoor.

Dientje schonk koffie en ze smeerde krentesneekes
en Tinus maokte impesant de paoling schoon.
’t Wier ’n span die twee daor met z’n tweekes.
Dà’s niks bijzonders ‘or. Dà’s eigenlijk heel gewoon.
Meneer pestoor die zag dad allemaal gebeure.
Hij docht: “zo raok ik Diene nog ’s kwijt”
En in z’n eentje zat ie zomar wà te zeure:
“Hoe kom ik in Godsnaam dan wir aon zo’n goeie meid?”

[Refrein]

“Zeg Tinus”, zee tie, ik kreeg vannacht ’n schoon verschijning
van d’engel Gabriël, ‘nen engel mee verstand.
Die zee: Die Tinus moest hier mar ’s gaon verdwijne,
naor ’n klooster toe, ergens ver in ’t land.”
Dan zijde daor bij al die goeie braove manne.
’t Is wezelijk waor, daor komde niks te kort.
Oew leve lang zijde onder de panne.
Ik geloof vast en zeker dà gij stik gelukkig wordt.”

[Refrein]

“Meneer pestoor,” zee Tinus, ” ‘k heb oe in de smieze.
Gij è gelijk dad ik ’t klooster in mot gaon.
Mar dà klooster wil ik zellef dan wel kieze,
ik kies ’t kloosterke van Sinte Arjaon.”
En tege Diene zeed ie: “Dien, ik wil jou trouwe”.
En Dientje zee: “Dà wil ik ok; ik wor jouw vrouw”
En Tinus zee toen wir: “Dà zal oe nooit berouwe.
M’n beste paoling, Dien… die is altijd vor jou!”

[Refrein]