(Tekst uit: Valerius' Gedenck-Clanck, 1626. Op de Hollandse en Zeeuwse zeevaart 1616 / Melodie: Pots hondert duisent slapperment) Met dank aan Ingrid Ouwerkerk voor het insturen van de tekst
Waer dat men sich al keerd of wend, End’ waer men loopt of staet, Waer dat men reyst of rost of rend, End’ waer men henen gaet, Daer vindt men, ’t sij ook op wat reê, d’ Hollander end’ de Zeeuw; Sij loopen door de woeste zee, Als door het bosch de leeuw.
Vereenigd vrijgevochten volck, Maekt Spanjen d’ oorlog moe. Sulx dat hij zijnen vredentolck, Dit land moet senden toe. Wie zoud’ oijt hebben dit gedacht, Dat d’ hoogmoet van Papou, Dat soo een groote trotse macht, So buygsaem worden sou?
O Neêrland, so ghij maer bout Op God den Heer altijd, U Pijlen vast gebonden hout End t’ saem eendrachtig zijt, So kan u Duyvel, Hel noch Doot, Niet krencken noch vertreen, Al waer oock Spanjen noch soo groot, Ja ’s werelds machten één.
