’t Wordt duister, mijn Roosje! kom speel nu niet meer, Staak, liefje! dat woelen, vlij rustig u neêr. Gij ligt in uw wiegje zo warm en zo zacht, Dat God u bewake! Mijn kind, goede nacht! Dat God u bewake! Mijn kind, goede nacht!
Daar ligt zij, mijn rijkdom! van dartelen moe, Thans sluit zich dat mondje, haar oogjes gaan toe. Maar ‘k lees nog op ’t wezen, dat schuldeloos lacht: ‘Waak, God! voor mijn moeder!’ Mijn kind, goede nacht! ‘Waak, God! voor mijn moeder!’ Mijn kind, goede nacht!
