Zeemanslied

Zij stonden aan de waterkant
hij drukte zacht haar bleeke hand
Van verre loeide de sirene
Geheel door droefheid overmand
dacht zij hoe ’t wijde watervlak
het allermooiste in haar brak
Bewond’rend keek zij op tot hem
en sprak vol droefenis met tranen in haar stem

Och waarom gaan wij voor goed van elkander
jij weet niet hoe ik in stilte lijd
want in mijn leven komt nooit meer een ander
en ik blijf hier in mijn eenzaamheid
Een zeemanshart roept alleen om de wijde oceaan
en van beloften aan wal daar denkt een zeeman niet meer aan
Och waarom gaan wij voor goed van elkander
blijf ik alleen in het leven staan

Ik maak jou, jongen geen verwijt
Maar zal je toch van tijd tot tijd
aan deze oogenblikken denken
hoe of mijn hart van weemoed schreit
Ik weet we zijn te ver gegaan
maar och zoo is nu ons bestaan
het kort geluk gaat snel voorbij.

Och waarom gaan wij voor goed van elkander
jij weet niet hoe ik in stilte lijd
want in mijn leven komt nooit meer een ander
en ik blijf hier in mijn eenzaamheid
Een zeemanshart roept alleen om de wijde oceaan
en van beloften aan wal daar denkt een zeeman niet meer aan
Och waarom gaan wij voor goed van elkander
blijf ik alleen in het leven staan

En de ontgoo’ling heeft met ons geen medelij
En snikkend aan de waterkant
met droeve oogen, rood omrand,
zag zij haar levensdroom verdwijnen
voor goed naar ’t verre, vreemde land.
Zoo brak het noodlot met een ruk
haar mooie sprookje van geluk
en starend in het grijs verschiet
zong zij heel zacht tot hem haar droevig afscheidslied!

Och waarom gaan wij voor goed van elkander
jij weet niet hoe ik in stilte lijd
want in mijn leven komt nooit meer een ander
en ik blijf hier in mijn eenzaamheid
Een zeemanshart roept alleen om de wijde oceaan
en van beloften aan wal daar denkt een zeeman niet meer aan
Och waarom gaan wij voor goed van elkander
blijf ik alleen in het leven staan