Ingrid Bergman

Ingrid Bergman werd op 29 augustus 1915 geboren in Stockholm. Ze werd vernoemd naar Prinses Ingrid van Zweden en was het derde en enige kind dat in leven bleef van Justus Bergman en Friedel Adler. Haar vader was een Deen en haar moeder kwam uit Hamburg. Op een vakantie in Zweden had zij de bohemien en artiest Justus ontmoet en was ze verliefd op hem geworden. Omdat ze niet gelukkig waren met het idee dat Friedel met een artiest zou trouwen met een onzekere financiële toekomst waren haar ouders tegen het huwelijk. Maar Justus was vastbesloten om aan de familie Adler te bewijzen dat hij de mooie Friedel waard was en hij zette een fotozaak op. Hier kon hij zijn artistieke gaven gebruiken voor het maken van foto’s en dat leidde tot een meer gesetteld leven. In het appartement boven de fotozaak werd Ingrid geboren.

Toen Ingrid drie jaar oud was overleed haar moeder en werd ze alleen door haar vader opgevoed. Dit was van grote betekenis voor de rest van haar leven. Hij moedigde haar aan om te acteren en nam foto’s van haar in verschillende rollen. Hij wilde dat ze operazangeres zou worden en stuurde haar op zangles. Hij maakte zelfs korte (smal)films van haar. Maar toen ze 13 jaar was overleed ook haar vader. Ze werd ondergebracht bij een ongetrouwde tante die echter zes maanden daarna ook overleed. Daarna woonde ze bij een oom en tante die zelf vijf kinderen hadden. Haar leven was heel anders dan met haar vader. Toch was ze niet ongelukkig. Ze had haar eigen kamer die groot genoeg was om haar piano onder te brengen.

Toen Ingrid drie jaar oud was overleed haar moeder en werd ze alleen door haar vader opgevoed. Dit was van grote betekenis voor de rest van haar leven. Hij moedigde haar aan om te acteren en nam foto’s van haar in verschillende rollen. Hij wilde dat ze operazangeres zou worden en stuurde haar op zangles. Hij maakte zelfs korte (smal)films van haar. Maar toen ze 13 jaar was overleed ook haar vader. Ze werd ondergebracht bij een ongetrouwde tante die echter zes maanden daarna ook overleed. Daarna woonde ze bij een oom en tante die zelf vijf kinderen hadden. Haar leven was heel anders dan met haar vader. Toch was ze niet ongelukkig. Ze had haar eigen kamer die groot genoeg was om haar piano onder te brengen.

Als tiener trad ze op in schoolproducties van de privéschool waar ze op zat. En in 1932 had ze zelfs een rolletje als figurant (ze stond in de rij) in een film “Landskamp”.

Nadat ze in 1933 geslaagd was werd ze toegelaten tot de Koninklijke School voor Theater en Dramatiek in Stockholm. Daarvoor hoefde ze haar auditie voor de school niet eens helemaal af te maken. De beoordelaars zagen direct haar grote talent. De opleiding duurde vijf jaar, maar na een jaar kreeg ze een rol in een belangrijk toneelstuk dat door de school werd opgevoerd. Ze was zo enthousiast over de kans die ze kreeg om in een echt toneelstuk op te treden dat ze besloot om een poging te wagen om een filmrol te bemachtigen, zonder dat ze haar opleiding aan de theaterschool afmaakte. In 1934 lukte het haar om een rolletje in een komedie te krijgen. In 1935 kreeg ze haar eerste gesproken rol in een film, Munkbrogreven”, waar ze een dienstmeid in een hotel speelde die illegaal drank verkocht.

Nadat ze in 1933 geslaagd was werd ze toegelaten tot de Koninklijke School voor Theater en Dramatiek in Stockholm. Daarvoor hoefde ze haar auditie voor de school niet eens helemaal af te maken. De beoordelaars zagen direct haar grote talent. De opleiding duurde vijf jaar, maar na een jaar kreeg ze een rol in een belangrijk toneelstuk dat door de school werd opgevoerd. Ze was zo enthousiast over de kans die ze kreeg om in een echt toneelstuk op te treden dat ze besloot om een poging te wagen om een filmrol te bemachtigen, zonder dat ze haar opleiding aan de theaterschool afmaakte. In 1934 lukte het haar om een rolletje in een komedie te krijgen. In 1935 kreeg ze haar eerste gesproken rol in een film, Munkbrogreven”, waar ze een dienstmeid in een hotel speelde die illegaal drank verkocht.

Hierna werd ze een ster in Zweedse films. Een van de films waarin ze speelde was “Intermezzo” uit 1936. Het verhaal ging over een violist die een verhouding kreeg met de dochter (gespeeld door Ingrid Bergman) van zijn pianoleraar.

Op 10 juli 1937, ze was toen 21 jaar oud, trouwde ze met de tandarts en latere neurochirurg Petter Lindström. Op 20 september 1938 kregen ze een dochter, Pia Friedal Lindström (zij werd later in Amerika de centrale presentator van nieuwsuitzendingen, theater- en kunstcriticus, trad op in televisieprogramma’s en speelde een paar filmrolletjes).

Het verhaal gaat dat in 1938 een Zweeds stel bij hun bezoek aan de Verenigde Staten hoog opgaf over de film “Intermezzo” bij hun zoon, een liftjongen in het appartement waar ene Kay Brown woonde. Zij speurde voor de Hollywood film producer David O. Selznick naar nieuw talent. Via die zoon maakte zij kennis met deze film. David O. Selznick bekeek de film en kocht de rechten en wilde Ingrid in de hoofdrol. Kay Brown ging naar Zweden om Ingrid voor de hoofdrol te vragen en natuurlijk stemde zij toe. Later heeft ze eens lachend gezegd: “Ik heb mijn hele carrière te danken aan die liftjongen.”

Een half jaar daarna, in 1939, vertrok ze naar de Verenigde Staten voor de opnames van de Amerikaanse versie van “Intermezzo: A Love Story”. De film werd een groot succes en Amerika lag aan haar voeten.

Selznick wilde aanvankelijk dat ze haar naam veranderde in het meer Amerikaans klinkende Ingrid Berriman of haar naam als gehuwde vrouw Ingrid Lindström te gebruiken. Dat weigerde ze omdat ze vond dat ze in Europa hard gewerkt had om onder haar naam Ingrid Bergman bekend te worden. Selznick wilde ook dat zij, zoals in die tijd gebruikelijk in Hollywood, omhulsels op haar tanden liet zetten en haar wenkbrauwen flink liet epileren. Ook dat weigerde ze. En zo verscheen ze in de film met haar natuurlijke schoonheid, zonder de vele make-up die andere actrices gebruikten.

Omdat ze nog een aantal contracten voor films had in Zweden keerde ze aanvankelijk terug. Ze maakte nog een paar films en aan het beging van de Tweede Wereldoorlog vertrok ze met haar gezin naar de Verenigde Staten.

Met Selznick had ze een zevenjarig contract getekend. In de hele periode maakte ze echter maar twee films met hem, maar trad ze wel op in andere films en ze stond met een aantal producties op het toneel.

Een van haar beroemdste rollen was die van Ilsa Lund in de romantische film Casablanca uit 1942, met als tegenspelers Humphrey Bogart en Paul Henreid. Ironisch genoeg wilde zowel Humphrey Bogart als Ingrid Bergman tijdens de opnames uit de film stappen. Ze hadden het gevoel dat het een belachelijk en ongeloofwaardig verhaal was. Ingrid zei in die tijd zelfs dat ze hoopte dat de film na haar dood nooit meer vertoond zou worden. Het tegendeel was echter het geval. De film werd een kaskraker en een klassieker.

Daarna speelde ze de rol van Maria in “For Whom the Bells Tolls” (1942), naar een roman van Ernest Hemmingway, met als tegenspeler Gary Cooper. Voor haar rol in Casablanca kreeg ze geen Oscar nominatie maar voor haar rol in “For Whom the Bells Tolls” kreeg ze wel een nominatie voor de beste actrice. Ze kreeg hem echter niet.

Haar eerste Oscar voor beste actrice won ze wel voor haar rol in de film “Gaslight” uit 1944, waarin ze een Victoriaanse huisvrouw speelde die door haar man tot waanzin werd gedreven.

Deze film werd gevolgd door haar rollen in klassiekers als Alfred Hitchcock’s Spellbound (1945) met Gregory Peck en Notorious (1946) met Cary Grant.

In 1946 keerde ze weer terug naar het toneel op Broadway, waar ze gedurende 25 weken met groot succes de rol van Jeanne d’ Arc speelde in “Joan of Lorraine”. Ze kreeg er een Tony Award voor als beste actrice. In 1948 speelde ze in de filmversie van dit stuk. Hoewel de film commercieel gezien geen groot succes was kreeg Ingrid opnieuw een Oscar nominatie als beste actrice.

Mede door haar rol als echtgenote en moeder droeg ze bij aan wat een de gemeenschap uit die tijd van een vrouw verwachte. Ze werd bijna als een heilige beschouwd. Maar daar kwam verandering in.

In 1948 keek ze naar de film “Roma, Città Aperta”, geregisseerd door Roberto Rossellini. Ze vond het een prachtige film en was verbaasd dat iets zo realistisch op het witte doek gebracht kon worden. Ze schreef een brief naar hem waarin stond dat ze met hem wilde werken. Hij stuurde haar het script voor een film, waarin hij een rol voor haar geschreven had. Het was het script van de film “Stromboli” (1949). Voordat ze in Italië aankwam om met de opnames te beginnen had ze Rossellini al ontmoet in Parijs en Hollywood en ze wist dat ze verliefd op hem was.

Tijdens de opnames begonnen Ingrid en Rossellini een verhouding die haar imago als heilige veranderde en waarmee ze veel van haar fans in de Verenigde Staten verloor. In die tijd was Ingrid Bergman nog getrouwd met Petter Lindström, hoewel haar huwelijk al jaren niet meer goed was. En ook hij was nog getrouwd. Wat het allemaal nog erger maakte is dat ze ook nog eens van hem in verwachting raakte. Beiden probeerden ze te scheiden van hun echtgenoten om met elkaar te kunnen trouwen. Op 7 februari 1950 werd hun zoon Roberto Ingmar geboren, nog voor ze met elkaar konden trouwen (dat deden ze pas op 24 maart 1950) en ze officieel nog getrouwd was met Petter Lindström.

Het werd een groot schandaal in de Verenigde Staten waar ze zelf erg verbaasd over was. Kennelijk was ze publiek bezit geworden en kon ze er geen privéleven meer op na houden. Waar men ook over verontwaardigd was was dat ze haar tienjarige dochter verliet. Ze mocht haar dochter een jaar lang niet meer zien en daarna pas op neutraal terrein in het Londense huis van haar loyale vriendin Ann Todd.

Ingrid ging dus in Italië wonen en tussen 1950 en 1955 maakte ze vijf films met Rossellini, onder andere “Europa ’51” die uitgebracht werd in 1952 en ” Giovanna d’Arco al rogo” over Jeanne d’Arc.

Op 18 juni 1952 schonk ze het leven aan een tweeling, Isabelle Rossellini (die later een bekend model en actrice zou worden) en Isotta.

Hoewel haar films in Italië goed liepen, besloot ze in 1956 om een film te maken onder regie van de Franse regisseur Jean Renoir, “Elena et les hommes”. Een jaloerse Rossellini was het volkomen met haar oneens en het werd het begin van het einde van hun huwelijk. Hoewel de film geen commercieel succes werd werd haar optreden door het internationale publiek gezien als een herstel van haar carrière. Ze speelde ook nog op toneel in Parijs. Maar in 1956 keerde ze terug naar de Verenigde Staten voor de opnames van de film “Anastasia”, met als tegenspeler Yul Brynner, en op 7 november 1957 scheidde ze van Roberto Rossellini.

Haar terugkeer naar de Verenigde Staten zorgde ervoor dat haar carrière nieuw leven werd ingeblazen. Ze werd opnieuw populair en ontving haar tweede Oscar als beste actrice voor haar rol in Anastasia.

Op 21 december 1958 trouwde ze in Londen met Lars Schmidt, een theaterproducent afkomstig uit een rijke Zweedse scheepvaartfamilie. In de zestiger jaren werkten ze samen in verschillende theater- en televisieproducties. 

In 1960 schitterde Ingrid in Parijs in de film “Aimez-vous Brahms ?” en de volgende jaren maakte ze nog een aantal films en trad ze succesvol op in theaters, vooral in Londen had ze veel succes.

Terwijl ze in 1973 succesvol optrad in Londen ontdekte ze de eerste verschijnselen van borstkanker. Maar ze wilde het publiek niet teleurstellen of het stuk in gevaar brengen (zonder haar was het niets). Dus ging ze door met “The Constant Wife” en zag ze ook nog kans om een rol te spelen in “Murder on the Orient Express” (1974), naar een detective van Agatha Christi. Ze won er haar derde Oscar mee. Ze deed verder niets aan haar ziekte tot juni 1974 toen ze zich eindelijk liet opnemen in een ziekenhuis in Londen.

In 1975 scheidde ze van Lars Schmidt.

Ze werkte moedig door en maakte, volgens sommigen haar beste film, “Autumn Sonata” (1977), geregisseerd door Ingmar Bergman (geen familie). Hoewel ze veel pijn leed door de terugkeer van haar ziekte speelde ze in 1978 in Londen in het toneelstuk “Waters of the Moon”, het meest succesvolle stuk van jaar. Nadat de serie voorstellingen afgelopen was vreesde Ingrid dat ze moest stoppen met werken.

Dat gebeurde echter niet. Ze kreeg de titelrol van Golda Meir aangeboden in de miniserie voor televisie “A Woman Called Golda”, die ze ook accepteerde. Doordat de opnames in 1981 plaatsvonden in Israel onder extreme hitte werd haar uithoudingsvermogen op de proef gesteld. Op 29 augustus 1982, op haar 67-ste verjaardag, had ze nog een klein verjaardagsfeestje gevierd met wat vrienden. Diezelfde dag verloor ze haar zeven jaar durende strijd tegen kanker en overleed ze rustig in haar slaap in haar huis in Londen. De begrafenisplechtigheid werd gehouden in de Zweedse Kerk in West Londen. Ze werd gecremeerd in Zweden en haar as werd voor het grootste deel uitgestrooid voor de Zweedse kust. De rest werd begraven op de Norra Begravningsplatsen in Stockholm. Voor haar rol als Golda Meir ontving ze drie weken later postuum een Emmy Award, die door haar oudste dochter Pia in ontvangst genomen werd

Ingrid als Golda Meir