Citroën Ami 6

Een Citroën icoon uit de jaren’60. Wie kent hem niet, met zijn opvallende achterruit die schuin het interieur in kwam. Je zou denken de opvolger van de Eend, maar dat bleek niet het geval te zijn. Meer een Eend-variant voor diegenen die wat meer luxe wilden.

Had op school een leraar die er ook een had. Meneer Douw. Ik weet niet meer wat hij voor les gaf, maar later kocht hij een zandkleurige Fiat 1100D en dat kon ik zeer waarderen, toen al als liefhebber van het Italiaanse product.

Als autogek kwam ik ook regelmatig bij de Haagse Citroën dealer Le Vélo met een showroom in de Zeestraat, waar ik mij achter het stuur van de Ami telkens weer realiseerde, dat ik het helemaal niks vond, net als de Eend. Stoelen waar ik niet lekker in zat. Veel te plat stuur en een hoop plastic en blik om mij heen. Eerlijk is eerlijk, hij was luxer aangekleed dan de 2CV. Armsteunen en handgrepen aan de deuren, dat wel. Ook in de Ami opvallend veel opvallende Eend-elementen, zoals de verlichtingshendel links onder het stuur, waar je op moest drukken voor de claxon. Nou ja, claxon. Snelheidsmeterunit en het kleine ronde tweebaardige Ronis contactsleuteltje. Meer een auto van die tijd, met toch ook weer van die eigenzinnige karaktertrekken in het rijden met dat pak-draai-duw en trek versnellingshendel. Vloeiend optrekken bleef een kunst en dat overhellen in de bochten was enorm. Comfortabel autorijden noemde Francofielen dat, maar daar had ik toch andere gedachten over.

Nou was ik in die tijd al een beetje een rechts denkende Haagse kakker en had dus niks met die wat oudere Provo-typjes die graag in dit soort auto’s rondreden als een soort van statement, wat ongetwijfeld zal hebben meegespeeld in mijn waardering voor de Ami. Ik loop er nog graag omheen als ik hem ergens zie staan, maar dan kom ik toch steeds weer tot de conclusie, dat dit geen auto voor mij zou zijn geweest. Hij heeft echter wel karakter en dat is het merk Citroën toch wel kwijtgeraakt in de loop der jaren.