Rover 3500 V8

Thanks for the memories

Één van de mooiste klassiekers uit mijn jeugdjaren is toch wel de Rover 3500 V8. Dit model werd in 1963 geïntroduceerd op de London Motor Show. Een sensatie, want Rover had toch altijd wat klassieke modellen. De carrosserie was uiterst modern en de techniek was nog niet eerder in een ander Rover-model gebruikt. Lage, scherp vloeiende lijnen eindigend in puntige lampen aan de voor- en achterkant. Een fraaie smalle voorkant met veel chroom, dubbele koplampen en een sierlijke grille met het gracieuze Rover-logo in het midden.

Leuk detail was, overigens wel meer toegepast in die tijd, de horizontale stads- en knipperlichten die bovenaan eindigden in een kunststof punt die aangelicht werd door het stadslicht en je in het donker vanachter het stuur een prima beeld gaf van waar de auto ophield aan de voorkant en eveneens inzicht gaf of het stadslampje wel brandde. Slim hè? Elegante vierkante achterkant waarop als extra optie het reservewiel gemonteerd kon worden voor mensen die de bagageruimte te klein vonden. Maar velen kozen daar ook voor omdat het heel sportief oogde. Over de hele auto chique chromen sierlijsten die deze Rover tot een plaatje maakten.

Het interieur is voor mij nog steeds het toppunt van Britse chic. Zulke mooie rondgevormde leren stoelen met hoofdsteunen voorin en dezelfde stoelvorm ook achterin, met daartussen een vetleren armsteun. Een 5e passagier was in deze Rover niet echt welkom, zo leek het. Het dashboard was voor die tijd en zelfs nu nog heel bijzonder gevormd. Standaard had de 2000 een groot, dun stuur en het instrumentenpaneel bestond uit een langwerpige unit met een lintsnelheidsmeter die bovenop het dashboard was geplaatst. Daaronder een dikke leren stootrand met daaronder de rij fraai en apart gevormde schakelaars. Eveneens een apart gevormde radio met drukknoppen en die heerlijk simpele aan- en uitknop en die andere voor het zoeken van de zenders die eigenlijk alleen maar op Radio II van de BBC hoort te staan om in de juiste sfeer te blijven. In de 3500 V8 was standaard een prachtig hout-metalen sportstuur geleverd en een toerenteller. Ik herinner mij nog goed de eveneens apart en bijna design gevormde hendels onder het stuur voor de richtingaanwijzers en de claxon. De stoelen zagen er niet alleen mooi uit, maar zaten ook uiterst comfortabel. Ik zit als een vorst en ik snuif met genoegen die speciale lucht van leer, hout en Castrol olie op en herinner mij weer dat mijn tante, die zo’n donkerblauwe Rover 3500V8 bezat, tijdens een jeugdvakantie in Engeland aan mij vroeg of ik zin had om na een familiebezoek terug te rijden naar huis in Harrow-on-the-Hill. Net mijn rijbewijs, had nog nooit links gereden met het stuur aan de rechterkant en evenmin in een automaat. Natuurlijk zei ik ja, maar was toch wel blij toen ik hem, na een uur genieten, heel op haar tuinpad parkeerde, dat wel.

Nog steeds is het een imposante auto en als ik hem start met dat zeer herkenbare ronde Union sleuteltje, komt die fenomenale V8 motor tot leven met een donkerbruine grom. De BorgWarner-automaat schakelt snel op naar de hoogste versnelling, waardoor hij vrij geruisloos rijdt, maar wil je snel inhalen, dan spuit hij snel maar beschaafd de voorganger voorbij. De vering is plezierig stug, maar toch comfortabel en bij snelle bochten helt hij licht over, maar dat was normaal in die tijd. Wat is het toch eeuwig zonde dat de echte Britse auto-industrie ter ziele is. Gelukkig heb ik de herinneringen nog.
Thanks for the memories!