Triumph Spitfire Mk II

Het leuke van de jaren ’60 was dat autofabrikanten leuke en vooral betaalbare modellen bedachten voor het grote publiek. De Triumph Spitfire is daar een mooi voorbeeld van. Nu oogt hij wat Madurodam-achtig, maar destijds was het een echte Britse populaire liefhebbersauto. Net als de Herald ontworpen door de Italiaanse designer Michelotti en dat helpt enorm als het om mooi moet gaan.
Lange motorkap die naar voren openklapte, zodat alle motoronderdelen makkelijk bereikbaar waren. Je kon zowat tussen de voorwielen staan. En over de voorwielen gesproken, die hadden een ongelooflijk korte draaicirkel, zodat je in menige straat in één keer kon keren. Uniek, op de Londense taxi na. Mooi plat achterkantje. Je moest wat acrobatisch zijn om in te stappen, maar als je dan zat, of liever gezegd lag, dan stond loodrecht voor je het typische Triumph Herald stuur. Niks sportief, maar wel apart vormgegeven speciaal aan het eind van de spaken. Daarachter het logisch vormgegeven dashboard waaraan niets gewijzigd hoefde te worden als het stuur naar links omgebouwd moest worden. Mooie Smith klokken met snelheidsmeter en toerenteller en twee kleine voor de benzinevoorraad en de temperatuur van de motor, plus 5 trekknoppen en tuimelschakelaars en natuurlijk het contactslot. Dat was het. Zo heerlijk eenvoudig. Achter het stuur het hendel voor de richtingaanwijzers en rechts voor de standen van de verlichting. En op de middentunnel het korte, schuin het interieur inkomende schakelpookje en bovenop het dashboard een petiterig asbakje, waarbij er waarschijnlijk meer as naast ging dan er in. Lekkere kuipstoeltjes die alleen naar voren en naar achteren schoven en prachtig afgewerkt waren met de witte ‘piping’.
Zelf heb ik nooit met de Spitfire gereden, alleen maar meegereden met mijn toenmalige buurman Bob Stemfoort die verkoper was bij de Hollandse Import Maatschappij aan de Scheldestraat in Den haag. Hij nodigde mij uit voor een proefritje en vertelde terloops dat hij diezelfde week nog een Spitfire had platgereden op de Bezuidenhoutseweg. Dus u begrijpt dat ik na die mededeling niet helemaal zo gerust naast hem zat. Maar rijden deed de Spitfite voortreffelijk. Lekker doortrekken in de korte versnellingen, wind door de haren, want toen hadden ze nog niet van die verwijfde windvangrekjes zoals nu. Heer-lijk! Later heeft de Spitfire nog wat facelifts meegemaakt met ook wat zwaardere motoren en lichtmetalen velgen, maar de oer-Spitfire blijft toch voor mij het mooist. Grappig dat dat voor mij nog steeds de echte sportwagens zijn.