Triumph TR6

Thanks for the memories

Wat is het toch eeuwig zonde dat er zo goed als niets meer over is van de Britse auto-industrie. Met veel warmte denk ik terug naar mijn jeugdjaren toen daar de mooiste en ook karakteristieke modellen geproduceerd werden in de jaren 60/70. Met merken zoals Austin, Morris, Riley, Wolseley, Triumph, Rover, Hillman, Singer, Sunbeam. Het bestaat niet meer. Gelukkig is een groot aantal een Klassieker geworden en zijn ze nog in het bezit van echte liefhebbers, zodat we er nog steeds van kunnen genieten.

Een topper was en is natuurlijk de Triumph TR6. Mijn plaatsgenoot Frances Ohlenroth uit Oegstgeest is de trotse bezitter van een fraai wit exemplaar en ik mocht er een blokje mee om. Alleen al er naar kijken geeft mij een heerlijk gevoel. Wat een karakteristiek frontje met die grote koplampen. Strakke lijnen en toch ook weer die ronde vormen. Prachtige wielen. Door mijn wimpers heen zie ik deze TR6 rijden in het mooie glooiende Engelse landschap of bij een typische Engelse pub. Wat een nostalgie.

Als ik het portier open met en druk op de zo herkenbare deurkruk hoor ik weer het geluid dat elke Triumph toen had. Een bepaalde knik als hij in zijn deursteun valt. Mooi hè die herinneringen. Wat mij altijd weer opvalt is dat auto’s van toen zo’n stuk kleiner waren dan nu. Instappen is voor mij een beetje acrobatenwerk, maar als ik dan zit op de simpele leren stoeltjes zonder alle poespas van nu, met traploos verstelbare rugleuningen, lentesteunen, stoelverwarming enzo en mijn handen sla om dat eenvoudige, nog steeds lekker aanvoelende en zeker niet verstelbare stuur, dan is dat voor mij echt genieten. Kort schakelend pookje in het midden en uitzicht op een eerlijk houten dashboard met een paar fraai gevormde en eenvoudig bedienbare knoppen voor de meest essentiële functies. Kom daar nu nog maar eens om.

Het kleine, maar voor mij zo vertrouwde Union sleuteltje omdraaien, even choken en dan die waanzinnig lekkere brom van de uitlaat als de motor aanslaat. De kap is omlaag, de versnelling in één en daar spuit ik weg goed gebruikmakend van de 152 pk onder de motorkap. Leuk zijn de reacties van mijn medeweggebruikers. Hij stuurt lekker strak door de bochten en je voelt precies wat er onder de wielen gebeurt. Fantastisch die allesoverheersende lucht van Engels leer in combinatie met Castrol olie. Frances, thanks for the memories.