Op school ooit dit gedicht uit m’n hoofd geleerd: ’toen het Eerste Paar voor immer, zich uit Eden zag verjaagd, daar het meer dan viel te dragen door de Boze was belaagd, vond de Goede God het beter dat die weergaloze gaard, met zijn al te zoete vruchten zou verdwijnen van dees’aard. En zo gaf Hij in Zijn wijsheid aan twee engelen bevel, dat zij zouden vliegen als het zonnelicht zo snel……..
De rest weet ik niet meer, maar het komt erop neer dat ze te laag vliegen(‘want het aardse schoon blijft lokken, ook al is is men enkel Geest’) met dat tapijt tussen ze in en dat een puntje van het Paradijs aan een rotspunt blijft hangen! Laatste zin van het gedicht: En dat is het wat Capri heet…Ik vond dat zo’n mooi beeld, maar kan het gedicht helemaal nergens meer vinden. Wie kent het?
