Heeel lang geleden declameerde iemand een gedicht van een Belgische dichter. Waarschijnlijk was dit Stijn Streuvels – Het eindigde met de zin:
Dwaas mens ga leven leren !!!!
Hallo Coby,
Bedankt voor je reactie. Dit gedicht ken ik niet. In mijn gedachten was het anders, maar misschien heb ik het wel mis. Het is meer dan 50 jaar geleden, dat ik diéze woorden in een ver land heb gehoord en de laatste zin heeft mij altijd geholpen in bange tijden.
Groet
Beste John,
dit gedicht is van Albert Verwey (1865-1937) en gemaakt ca. 1888.
Op ’t gras, in warmte en licht lig ik te turen
Door ’t riet en ’t riet ruischt rustig in mijn ooren
’t Werfje over ’t water laat geklopklank hooren,
Dat uren duurt en aldoor voort blijft duren.
‘k Doe de rietzwaarden, die mijn handen schuren,
Wat open, ‘k zie voor ’t houtvlot ’t water gloren,
Voor me ’t werfhellinkje een klein scheepje schoren,
En ’t dorpje in ’t groen: rood, blauw, en planken muren.
Hier kan geen stads- of menschenleed mij deren
De zon is warm, ’t gras is zacht, ’t riet ruischt,
het water vonkelt, ’t dorp gloort in ’t licht,
’t klopt daar zo vroolijk.
Wee mij, wat baatte ’t of ik bleef, al school ik
Hier weg in ’t riet;- straks wordt het donker, later
Winter en doodsch;- dwaas mensch, ga leven leeren.
Als u intypt op Google: Albert Verwey kleine gedichten, dan ziet u dit bij de resultaten staan. Het gedicht staat in de lijst met gedichten.
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
Hallo Coby,
Bedankt voor je reactie. Dit gedicht ken ik niet. In mijn gedachten was het anders, maar misschien heb ik het wel mis. Het is meer dan 50 jaar geleden, dat ik diéze woorden in een ver land heb gehoord en de laatste zin heeft mij altijd geholpen in bange tijden.
Groet
Beste John,
dit gedicht is van Albert Verwey (1865-1937) en gemaakt ca. 1888.
Op ’t gras, in warmte en licht lig ik te turen
Door ’t riet en ’t riet ruischt rustig in mijn ooren
’t Werfje over ’t water laat geklopklank hooren,
Dat uren duurt en aldoor voort blijft duren.
‘k Doe de rietzwaarden, die mijn handen schuren,
Wat open, ‘k zie voor ’t houtvlot ’t water gloren,
Voor me ’t werfhellinkje een klein scheepje schoren,
En ’t dorpje in ’t groen: rood, blauw, en planken muren.
Hier kan geen stads- of menschenleed mij deren
De zon is warm, ’t gras is zacht, ’t riet ruischt,
het water vonkelt, ’t dorp gloort in ’t licht,
’t klopt daar zo vroolijk.
Wee mij, wat baatte ’t of ik bleef, al school ik
Hier weg in ’t riet;- straks wordt het donker, later
Winter en doodsch;- dwaas mensch, ga leven leeren.
Als u intypt op Google: Albert Verwey kleine gedichten, dan ziet u dit bij de resultaten staan. Het gedicht staat in de lijst met gedichten.
Vriendelijke groet,