Loesjes moeder was gestorven
met een opslag van de ogen konden ze elkaar verstaan
of ze gingen met de auto naar die verre grote stad waar… heel veel te kijken had
Loesjes vader had een auto dikwijls nam hij Loesje mee
voor een tochtje door de bossen naar het strand of naar de zee
Pa wat zijn dat toch voor meisjes die daar allemaal in ’t zwart ging door vaders hart
dat zijn weesjes begrijp je die hebben geen vader en moeder meer
Stil zat ze voor zich uit te staren
dacht ze heel diep na
en toen zei ze heel erg zachtjes
rijd nu maar voorzichtig pa
Hallo Helma,
Wat fijn dat het gedicht helpt de herinneringen eraan bij je moeder terug te halen.
Dat zijn toch de reacties waar je op hoopt als je naar iets zoekt.
Het komt vaker voor dat iemand op latere leeftijd zich opeens stukjes herinnert van iets wat eigenlijk allang vergeten was.
Als die puzzel dan weer helemaal te leggen is geeft dat vaak veel rust.
Bedankt dat je het doorgegeven hebt, ben ik erg blij mee.
Nogmaals een vriendelijke groet, ook aan je moeder natuurlijk.
Henk.
Hartelijk dank voor je reactie. Daar ben ik erg blij mee! Heerlijk om het gedicht nu helemaal compleet te hebben.
Mijn moeder, die negentig jaar is, begon het opeens op te zeggen voor het slapen gaan. Hele flarden vielen haar te binnen. Die heb ik opgeschreven en vervolgens naar Seniorplaza gestuurd. En dan nu al zo snel jouw reactie. Ik heb het gedicht aan mijn moeder voorgelezen en het was éen feest van herkenning.
We zijn je dankbaar. Heel fijn dat je het gedicht het gevonden en doorgegeven.
Hartelijke groet, ook namens mijn moeder,
Helma Arendsen.
Met deze reactie is een bijlage meegestuurd. SeniorPlaza stuurt deze per e-mail aan de betrokkenen: lens_revelje_NPE_2013.pdf
Hallo Helma,
Het heeft even geduurd om het te vinden voor je.
Mede omdat het meisje in het gedicht Liesje heet en geen Loesje.
Dat gaf wel een beetje vertraging.
Maar de aanhouder wint, is het gezegde.
Hier beneden de mooie tekst van dit gedicht dat ik gevonden heb op: https://adoc.pub/revelje-gedichten-leo-lens.html
In de bijlage vind je het PDF met daarin het gedicht.
Het staat op blz. 37
En verder hier beneden ook de tekst.
Met vriendelijke groet,
Henk.
LIESJE
Liesje en haar vader droegen
samen een heel groot verdriet:
Liesjes moesje was gestorven,
erger kon het toch al niet.
Liesje sprak er weinig over,
vader roerde ’t zelden aan;
met één opslag van de oogen
konden ze elkaar verstaan.
Liesjes vader had een auto.
Dikwijls nam pa Liesje mee
voor een tochtje door de bosschen,
naar het strand en naar de zee.
Of ze gingen om een boodschap
naar de verre groote stad,
waar je prachtige winkels
en heel veel te kijken had.
Liesje was weer meegereden.
Overal vroeg Liesje naar
en zooveel kon ze niet vragen,
pa had steeds een antwoord klaar.
“Pa, wat zijn dat toch, die meisjes,
die daar, allemaal in ’t zwart?”
vroeg ze, en er priemde even
pijnlijk iets door vaders hart.
Toen zei pa: “”Die meisjes hebben
al geen pa en moesje meer.
Dat zijn weesjes, Lies, begrijp je?”
Liesje knikte; zei niets meer.
Stil zat ze vooruit te staren,
vreemd, als dacht ze ernstig na –
en toen zei ze, heel, heel zachtjes:
“Rijd maar èrg voorzichtig, pa . . .”
Een jurk voor Loesje Weet je wat ik maken ga,Het is een jurk voor Loesje.Loesje is…
Wie is Loesje Refrein: Wie is Loesje Wie is toch dat snoesje Loesje is het…
X
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
Dankjewel Henk,
Ook geweldig dat je de bijlage hebt toegevoegd!
Hartelijke groet
Helma
Hallo Helma,
Wat fijn dat het gedicht helpt de herinneringen eraan bij je moeder terug te halen.
Dat zijn toch de reacties waar je op hoopt als je naar iets zoekt.
Het komt vaker voor dat iemand op latere leeftijd zich opeens stukjes herinnert van iets wat eigenlijk allang vergeten was.
Als die puzzel dan weer helemaal te leggen is geeft dat vaak veel rust.
Bedankt dat je het doorgegeven hebt, ben ik erg blij mee.
Nogmaals een vriendelijke groet, ook aan je moeder natuurlijk.
Henk.
Beste Henk,
Hartelijk dank voor je reactie. Daar ben ik erg blij mee! Heerlijk om het gedicht nu helemaal compleet te hebben.
Mijn moeder, die negentig jaar is, begon het opeens op te zeggen voor het slapen gaan. Hele flarden vielen haar te binnen. Die heb ik opgeschreven en vervolgens naar Seniorplaza gestuurd. En dan nu al zo snel jouw reactie. Ik heb het gedicht aan mijn moeder voorgelezen en het was éen feest van herkenning.
We zijn je dankbaar. Heel fijn dat je het gedicht het gevonden en doorgegeven.
Hartelijke groet, ook namens mijn moeder,
Helma Arendsen.
Met deze reactie is een bijlage meegestuurd. SeniorPlaza stuurt deze per e-mail aan de betrokkenen: lens_revelje_NPE_2013.pdf
Hallo Helma,
Het heeft even geduurd om het te vinden voor je.
Mede omdat het meisje in het gedicht Liesje heet en geen Loesje.
Dat gaf wel een beetje vertraging.
Maar de aanhouder wint, is het gezegde.
Hier beneden de mooie tekst van dit gedicht dat ik gevonden heb op:
https://adoc.pub/revelje-gedichten-leo-lens.html
In de bijlage vind je het PDF met daarin het gedicht.
Het staat op blz. 37
En verder hier beneden ook de tekst.
Met vriendelijke groet,
Henk.
LIESJE
Liesje en haar vader droegen
samen een heel groot verdriet:
Liesjes moesje was gestorven,
erger kon het toch al niet.
Liesje sprak er weinig over,
vader roerde ’t zelden aan;
met één opslag van de oogen
konden ze elkaar verstaan.
Liesjes vader had een auto.
Dikwijls nam pa Liesje mee
voor een tochtje door de bosschen,
naar het strand en naar de zee.
Of ze gingen om een boodschap
naar de verre groote stad,
waar je prachtige winkels
en heel veel te kijken had.
Liesje was weer meegereden.
Overal vroeg Liesje naar
en zooveel kon ze niet vragen,
pa had steeds een antwoord klaar.
“Pa, wat zijn dat toch, die meisjes,
die daar, allemaal in ’t zwart?”
vroeg ze, en er priemde even
pijnlijk iets door vaders hart.
Toen zei pa: “”Die meisjes hebben
al geen pa en moesje meer.
Dat zijn weesjes, Lies, begrijp je?”
Liesje knikte; zei niets meer.
Stil zat ze vooruit te staren,
vreemd, als dacht ze ernstig na –
en toen zei ze, heel, heel zachtjes:
“Rijd maar èrg voorzichtig, pa . . .”