
Voor mijn vader ben ik op zoek naar een gedicht over een vader en een zoon. De zoon trekt de weide wereld in en dit doet de vader veel verdriet. Als de zoon berooid en melaats terugkeert kan de vader niet meer blij zijn omdat hij er zoveel verdriet van heeft gehad dat de zoon is vertrokken. Mijn vader heeft dit gedicht op school (1940-1950) geleerd. Ik zou dit gedicht en evt meer gedichten van de dichter graag aan mijn vader voor zijn 80e verjaardag willen geven.
Dit is volgens mij het gedicht van Geerten Gossaert – De Moeder.
Het gaat dan wel niet over een vader en zoon, maar een moeder en zoon.
Hij sprak en zeide
In ’t zaal zich wendend
Vaarwel o moeder
Nooit keer ik weer.
En door de lanen
zag zij hem gaan en
Sprak geen vervloeking
maar weende zeer.
Sprak geen vervloeking
maar bijna blijde
beval de maagden
laat immermeer
de zetel staan en
de lampen aan en
de poort geopend, de slotbrug neer.
En toen na jaren
melaats een zwerver
ter poorte klaagde uw zoon keert weer…
zag zij hem aan
en vond geen tranen
voor zoveel vreugde
geen tranen meer.