Ik woon al heel lang in dit kikkerland met al mijn landgenoten.
Ik heb hier ook altijd al gewoond en trouw mijn plicht gedaan.
Nu moet ik echter het bewijzen en mij ook kunnen legitimeren.
De tijd van ausweis, Stamkaart net voorbij, ja het kan raar gaan.

Een verblijfsvergunning heb ik niet, een paspoort evenmin.
Ik heb een rijbewijs en een bewijs van trouw zoals het hoort.
Ik betaal belasting voor de auto het land de sloten en het huis.
Ook voor de hond, dat ik mag ademen, hier zijn mag, echt gestoord !

Maar heel veel van mijn landgenoten hebben echter van alles dubbel.
Paspoorten en inkomsten zij krijgen extra aandacht, hebben een grote bek.
Terroriseren buurten, scholen openbaar vervoer, leraren en oude mensen.
Ja, wij zijn ingepakt in pakpapier, geen lintje hoeft er om het is te gek !

Eens heeft er iemand actie ondernomen en is netjes doodgeschoten.
Als het zo uitkomt gebeurd dat hier heel spontaan echt wel eens meer.
Er is wel een wapenwet die echter niet voor minderjarigen zal gelden.
Want steekpartijen, verkrachtingen en berovingen je hoort het telkens weer

Die dappere landgenoten zijn helemaal niet zo moeilijk te herkennen.
Die bleke, witte waren hier al lang en die gebruinde zijn net aangekomen.
Nu is er een zo’n witte en die neemt het met ware doodsverachting voor ons op.
Deze wordt echter zwaar bewaakt wat zeker nodig is, wie had dat durven dromen ?

Getuige zijn aanhang leven de vale, bleke witten wel in hele grote angst.
En terecht natuurlijk omdat zij bijna helemaal vrij spel hebben gekregen.
Op hoog niveau is er tot heden nog geen tweede die er iets aan heeft durven doen.
Dus is met al zijn voor- en tegenstellingen die ene witte echter wel een zegen.

Ik heb horen verluiden dat hij beslist niet door Allah schijnt te zijn gezonden.
Maar dat hij gezonden is door welke God dan ook daar ben ik heel dankbaar voor.
Want stel nu eens dat deze witte eens iets krijgt te zeggen dan wordt dit een rechtstaat.
Dan houden zij hun fatsoen of opkrassen met hun passen ja dat gaat zeker door !

Pika

15 maart 2009

Ik ben een fantast en houd van sprookjes.
Zo van de koningen en de lieve koningin.
De schone prins en het dito prinsesje.
Van hele grote liefde en hele tedere min.

De meeste mooie meisjes wilden zelfs wel kikkers zoenen.
Om de schone prins dan aan de haak te kunnen slaan.
En sterke boerenkinkels wilde zelfs met draken vechten.
Ik weet gewoon niet beter of het is altijd al zo gegaan.

Zo’n koning was meestal de grote liefde van het ganse volkje.
Streng maar rechtvaardig, een ware leider naar een ieders hart.
Die boordevol met wijsheid zat en steeds weer orde wist te scheppen.
Lang en gelukkig was altijd hun leven al had het nog zo’n slechte start.

Het sprookje, bliksems nee de werkelijkheid is zo geweldig hard.
Want veel prinsessen en drie koninginnen heb ik nu al versleten !
Waar blijft mijn grote, wijze en alom bewonderde koning nu ?
Die orde schiep waar chaos was, nee ik ben het nog niet vergeten.

Geen lintenknipper of een voorgekauwde rede lezer.
Een die de zakkenvullers eens een keer een lesje gaf.
Die zei:”Zo moet het en zo wil ik het voortaan hebben !”
Het roer om en weer helemaal terug een keer naar af !

Ik denk dat de kikkerzoeners en de vele boerenkinkels.
Hun sporen hebben nagelaten in de genen van het hof.
De macht is nu in handen van het domme klootjesvolk.
Die kiezen dan wat andere lummels uit, altijd een sof !

Straks komt er weer een koning naar hun pijpen dansen.
Hij lacht en praat zo mooi maar stelt opnieuw niets voor.
Daarna komen er weer een hele grote zak vol met prinsessen.
Mijn sprookje is verleden tijd maar dit gaat zo nog eeuwen door.

Pika

10 maart 2009

Wij arme schepselen, creaturen op deze rare bol.
Wij zijn toch min of meer gebonden aan deze aarde.
Wij rotzooien wat aan en leven blijkbaar voor de lol.
Of je het nu leuk vindt of niet het is nu eenmaal zo mijn waarde.

Die binding gaat voor ieder schepsel verschillend op.
Zo’n boom staat bijvoorbeeld verankerd in de grond.
Samen met planten, struiken gras en bloemen lekker vast.
Kijken zij zeer misdeeld en teleurgesteld wat in het rond.

Zien daar dan alle dieren gaan die minder gebonden zijn.
Die lopers, wandelaars en renners schieten hen voorbij.
Zij blijven echter wel verbonden zeg gekluisterd aan de grond.
Die arme bomen, struiken en struweel gevoelen zich geheel niet blij.

Zien ook vogels, vlinders en al het vleugel gespuis vliegen.
Jij staat daar dan gebonden in het rond en omhoog te kijken.
In het gunstigste geval als de wind wat meezit wel wat wiegen.
Nee, lekker de wereld in dat zou hen ook toch wel wat lijken.

De vegetatie aan de rand van het meer heeft het nog veel zwaarder.
Zij zien ook de vissen en al het water gespuis in de rondte zwemmen.
Zwanen, eenden en kruipend zwemgedierte zelfs de kant op kruipen.
Zo snel ook als al die anderen gaan ja gewoon niet af te remmen.

Het meest jaloers zijn zij wel op de mens.
Dat is iets wat zij allemaal wel wilden zijn.
Zo’n mens kan lopen, zwemmen, vliegen.
Zij kunnen niets en dat doet toch wel pijn.

Zo gauw de mens het moederlichaam verlaten heeft begint de strijd.
Om los daarvan te leren overleven en dienstbaar blijven aan elkaar.
Maar bomen en struweel blijven gebonden voor altijd met moeder aarde.
Wij zwemmen, lopen en vliegen heel ver weg, zijn onze binding kwijt wel raar !

Pika

16 februari 2009

In het maanlicht, op de heide dartelden de konijntjes lustig rond
Buitelden en maakten malle sprongen hadden echt de grootste lol.
Overdag zouden zij dit toch echt nooit hebben gedurfd.
Dan zochten zij beschutting tegen gevaren in hun hol.

Veldmuizen en konijnen en nog vele anderen zij zijn prooidier.
Dat komt omdat zij geen klauwen hebben en een grote scherpe bek.
Dan valt er niets te strijden en laat je dan maar consumeren.
Maar verders hebben zij het goed ja, lekker wippen, echt te gek.

Lekker wippen en eten dat is eigenlijk alleen belangrijk.
Dat word je jong geleerd en als het even kan ook oud gedaan.
Zo zit je nog aan moeders borst zo heb je zelf een hol met jongen.
Zolang er al konijnen zijn zolang is het altijd al zo gegaan !

Je moet het ijzer toch zeker smeden als het heet is.
Want komt er straks een Havik aan dan ben je er niet meer.
Dus jongens, meiden je hol in en wippen bij het leven.
En zeker geen condoom of pil gedoe maar rustig op en neer.

Beslist verder geen zorgen maken over is er genoeg te eten.
Want dat is wel letterlijk wie dan weer leeft wie dan weer zorgt.
Zij leven met de dag en pakken wat te of wie te pakken is.
Dat moeten zij ook wel want er is niemand die hen borgt.

Je ziet gewoon het maakt ook niet uit het wie of wat je bent.
Of je nu leeft kort of lang je moet er iets van kunnen maken.
Leer van de konijnen hoe droevig het lot van een prooidier ook mag zijn
Wij lachen ons te barsten en leven er op los, het zijn toch onze zaken ?

Pika

13 februari 2009

Er zat een vogeltje op een stokje in een kooitje.
Hij leek op het oog zo blij, zong het hoogste lied.
Maar toen hij zijn vleugeltjes wat wilde strekken,
Botste hij tegen de tralies, dus echt gelukkig was hij niet.

Je moet niet zo mopperen hoor, je hebt een herenleven.
De kost voor het kauwen en lekker schoon water elke dag.
Leuk warm nestje en schoon zand en grit ligt er op de bodem.
Af en toe een stukje appel of wat sla, weet niet wat je nog wensen mag.

Denk eens aan die stakkers daar buiten in de kou.
Die hun schrale kostje in weer en wind nu moeten zoeken.
Soms veel te jong komen te sterven, door ziekte of de kat.
Jij hebt het donders goed voorwaar ja, het is bijna vloeken !

Gemiddeld worden zij maar een jaar of drie vier.
En jij bent nu toch al meer als zes dus zeur maar niet.
Jij zou eigenlijk God eens op je blote knietjes moeten danken.
Een goede baas die met je praat dus weg met je verdriet !

Maar bazen snappen niet dat als ik buiten het samen zingen hoor.
Dat zoiets veel meer betekent als een stomme babbel met de baas.
Hoe ze samen spelen en schits omhoog vliegende de kat ontwijken.
Ik leef niet echt, wel langer, ik denk eigenlijk een marteling helaas !

Ik ben ook niet echt een vogel meer die zelf kan overleven.
Ik ben helemaal ontluisterd zoals zeker elk dier in een kooi.
Het leven achter tralies om het uitsterven te voorkomen !
Veroordeeld zonder een proces, zo’n leven is nooit mooi.

Een vogel in een kooi dient tot meerdere eer en glorie van de baas
Al zingt hij dat kan van heimwee naar nestje bouwen en een partner zijn.
Als de baas weer geld ruikt komt hij in een broedkooi, kan zijn gang gaan.
Wat is de baas toch vreselijk goed, hij fluit zo mooi en voelt zich reuze fijn.

Pika

12 februari 2009

Grote stoere hond zat zielig in zijn hok nu.
Grote stoere hond was vreselijk stout geweest.
Grote stoere hond lag ook stevig aan de ketting.
Grote stoere hond was een eng vijandig beest!

Hij had weer eens een klein hondje doodgebeten.
Hij had dat eerder ook al eens een keer gedaan.
Hij was echt niet meer te houden aan een riempje.
Hij liep dan ook met een muilkorf om voortaan!

De baas vond trainen onzin en dus echt niet zo nodig.
De baas hield eigenlijk wel van zo’n flinke stoere hond.
De baas had daar zelf dan ook zo’n lekker stoer gevoel bij.
De baas vond het de laatste tijd toch ook wel wat te bont!

Ja, waarom had die lummel nu ook niet geluisterd.
Ja, hij riep toch ook nog heel hard Wodan kom hier.
Ja, hij wordt nu misschien ook nog wel doodgeschoten.
Ja, dat komt er van jij ongehoorzaam mormeldier!

Want nooit meer zal jij nu lekker door de velden rennen.
Want vrijheid is iets wat een goede luisterhond verdient.
Want kont gebrand is blaren zitten met ketting en muilkorf.
Want berouw komt na de zonde, het helpt niet als je grient!

Moet nu de baas of die arme Wodan worden doodgeschoten?
Moet nu de baas niet achter tralies of blijft Wodan in zijn hok?
Moet nu zo’n lieve hebber niet eens boeten voor de liefhebber?
Moet nu in plaats van gooien er niet geslagen worden met de stok?

Pika

10 februari 2009

Hele vieze vreters vind ik het die wij gewoon roofdieren noemen.
Dat behelst dan al het Leeuwen, Tijgers, Luipaarden zeg katachtig gedoe.
Hyenahonden, Panters, Poema’s en ik heb er zeker nog een heleboel vergeten.
Ook  alle lijkenvreters als de Paling en de kale Gieren zijn voor mij taboe !

Die reuzen katten zitten met hun hele kop in het kadaver.
Het is alles bloed daar wat je ziet, de hele kop zit er mee vol.
Waarschijnlijk zitten binnenin de allerbeste, lekkerste hapjes.
Maar gelijk je hele kop in het eten dat vind ik toch wat te dol.

Die Palingen weten ook precies waar je het vooral moet zoeken.
Kruipen er in en reizen lekker mee, vreten het vanuit binnen op.
Die Gieren vinden het ook niet zo erg als het al is aan het rotten.
Je duikt er in, wat scheelt het jou al groeit er geen veer meer op je kop !

Krokodillen zijn iets minder goor maar wel onbehouwen vreters.
Konden zij maar net zo als de Haaien gewoon een beetje bijten.
Ik weet wel, Haaien schrokken ook wel van die hele grote brokken.
Dan konden zij ook hapjes nemen in plaats van gewoon aan stukken rijten.

Leguanen dat is nog een stapje zeg maar grote sprong in het onbeschofte.
Zij doen eerst hap, laten hem rustig gaan maar gaan er toch wel achteraan.
Zij hebben zoveel bacteriën in hun vieze kwijlende gore bek, hij overleeft het niet.
Hij vindt hem op zijn reuk al is hij ver en gaat rotten het is absoluut met hem gedaan.

Als ik en dat beloof ik, in een volgend leven zo een dier zou wezen.
Dan leer ik netjes eten gewoon met iets lekkers op mijn dagelijks brood.
Hoe ik dat redden zal vraag ik tegen die tijd wel even aan de Beren.
Of dat ik zelf er iets op vind want mijn fantasie is uitermate groot.

Zeg niet dat het niet kan bestaan want generaties hebben er weet van.
Dus moet het ook voor mij eenvoudig zijn het een en ander ook te leren.
De woeste Beer, voor niemand bang, die zeker niet met zich laat sollen.
Ach, kijk hoe lief nu twee Beren daar samen broodjes staan te smeren !

Pika

9 februari 2009

Verslaggevers, journalisten, lieden die het nieuws opzochten.
Bij de weg, in dorpen en steden en soms ook aan het front.
Ze zijn er nog wel avontuurlijk ingesteld en ook niet bang.
Bij nacht en ontij steeds paraat, soms tot de morgenstond.

Die van slapen, lekker douchen vaak alleen maar dromen.
Dat zijn de echte vaklui die ik ook hogelijk kan waarderen.
Heel anders als die lolbroeken die scoren met lomp gedrag.
Er lopen hele dure elementen rond die veel nog moeten leren !

Zoals het steeds maar stellen van die hele stomme vragen.
Die vragen waarop zij en iedere burger al het antwoord weet.
Die minister of ander interessant persoon moet het zelf zeggen.
Dan is het genieten van hun genialiteit, gewoon een anders leed !

Eigenlijk heeft het veel meer van puzzel ontwerpers of zoiets.
Zij ontwerpen vragen waarop maar een antwoord mogelijk is.
Net zo ongeveer als A-B-C bij de vele soorten van examen vragen.
Niet de mogelijkheid die ik wil zeggen, het heeft meer van een quiz.

Het hoeft alleen maar goor of boeiend en interessant te zijn voor de kijkers.
Dat scoort, maar is het wel een vak; vragen naar de bekende weg fatsoen !
Breed lachend, met zo’n hele slimme blik, kijk ik gewoon compleet toneel.
Een klucht die met echte journalistiek toch niet veel meer heeft van doen !

Pika

28 januari 2009

Ik houd van dieren, een beetje dubbel op.
Daarom doe ik ze dan ook nooit geen pijn.
Ook onverschilligheid in deze kan ik heel slecht hebben.
Ik denk wel eens: zoals ik zou iedereen toch moeten zijn !

Maar dubbel op zei ik, ik vind ze ook wel lekker.
Het is gezond dus gebruik ik bijna elke variant.
Als worst of lap, gekookt, gestoofd of fijn gebraden.
Ergo heeft toch zo’n dier een dubbel goede kant.

Als nu eens iedere oprechte dierenvriend besloot om vegetariër te worden.
Dan had geboren worden verder voor hen immers ook geen enkele zin.
Boeren, slagers, vleesindustrie en ook veel technische bedrijven in nood !
Zij leven zorgeloos zonder ouderdomskwaaltjes, breng daar maar iets tegenin.

Mijn vriend, de vegetariër, denkt echt veel van dieren te houden.
Veel meer als ik zegt hij want jij vreet ze doodleuk rustig op !
Ik zal gerust de nodige kippen, varkens, koeien hebben opgegeten.
Zij hebben geleefd en er is verdiend en ik laat niemand met een strop !

Als hij reëel was moest hij zelf voor ze gaan zorgen tot hun dood toe.
Nu laat hij het allemaal over aan de boer, heeft commentaar, geen stijl.
Ik gun de dieren een leuk leven laat ze geboren worden en spelen in de wei.
Ik zie hun koppen in het weiland en ik weet, zij niet straks gaan ze voor de bijl.

Als nu diegene die aan hun einde moeten werken.
Met het transport en alles wat er verder bij komt kijken.
Zich voortaan eens wat menselijker gingen gedragen.
Wie dan de echte dierenvriend is dat zal dan blijken.

Pika

22 januari 2009

Het oude vrouwtje had haar even oude hond begraven.
Zij had hem heel voorzichtig in haar dekenkist gelegd.
Het kostte haar een hele lange dag om het gat te graven.
En aan de groeve al wat al gezegd was nog maar eens gezegd.

Al eerder had zij dit lege dit verlaten gevoel al eens ervaren.
Nu al weer bijna twintig jaar geleden was haar man toen heengegaan.
De man die haar zo steunde, waarvan zij ook zo heel veel had gehouden.
Toen had zij ook met dit gevoel en deze woorden aan zijn graf gestaan.

Haar man was toch eigenlijk nog niet zo oud, het hondje bijna twintig.
Zij zei altijd tegen hem”Jij bent eigenlijk net zo oud of ouder nog als ik.”
Toch hoop ik maar dat jij eerst zal gaan want wie zal voor jou zorgen ?
Tegen haar man had zij dit ook altijd gezegd, mens zei hij dan maak je niet dik !

Zij had dit hondje Bart genoemd naar haar man die ook  zo heette.
Zij hadden ook iets gemeen want Bart de hond luisterde ook niet zo altijd.
Het hield haar levendig, dat zij zich zo af en toe nog eens op kon winden.
Zo druk zo eigenwijs en toch zo vreselijk lief nee nooit eens echte narigheid.

Toen zij de andere dag haar hele hart nogmaals helemaal had uitgestort.
Klonken voor haar de eerst schoppen aarde leeg en hol zo op die kist.
Pas toen zij de jonge gouden regenboom er zorgzaam boven had geplant.
Veegde zij het laatste traantje weg, zag zij weer zon, verdween die mist.

Ik heb het meegemaakt, ik ben er bij geweest zeg maar als steun.
Drie jaar geleden nu alweer en al heeft zij wel het meeste zelf gedaan.
Dat ik dit nu pas schrijf is niet omdat ik het was vergeten hoor.
Maar een dezer dagen is ook zij de weg van Bart en Bart gegaan.

Pika

11 januari 2009

Een jager had eens al zijn kruit verschoten.
En zeg nu eerlijk ”Wat is een jager zonder kruit ?”
Als je zomaar wat loopt te piefen, paffen, poefen.
Dan is het zomaar ho en stop en af en uit !

Een schoenmaker was heel even niet bij zijn leest gebleven.
Hij liep er zomaar zonder reden even een momentje bij vandaan.
Een passerende oud ijzer venter dacht; dat is een mooi zwaar stukje.
Rits, rats, roetsj en weg, ja zo is het ongeveer wel gegaan !

Een kluivenduiker hield het voortaan toch maar lekker voor gezien.
hij was het onderhand spuugzat steeds in die soep te moeten duiken.
Zijn broodheer jammerde steen en been wat heb ik nu aan zo’n vent.
Een kluivenduiker met soepvrees kan ik helaas niet gebruiken.

Een pillendraaier draaide steeds maar pil na pil.
Dag in dag uit werd dat gedraai en geslinger ook wel zat.
Zijn vrouwtje ergerde zich dat hij zo schudde met zijn kop.
Maar troostte zich met: elk vak heeft toch immers wel wat !

Een geweldige zanger deed wel heel erg zijn best.
Om boven al die andere goede zangers uit te komen.
Nu zingt hij voortaan helemaal alleen, als solozanger.
De anderen liepen weg, dat had hij echt nooit durven dromen.

Zomaar onverwachts kreeg een trapezewerker hoogtevrees.
Durfde niet te zwaaien en controleerde gedurig alle touwen.
Het publiek kon deze geste niet waarderen en bleef weg.
Het is stom, maar je moet toch ergens op kunnen vertrouwen.

Zo kan ik wel uren zo doorgaan, in elk beroep is wel wat.
Of je nu maar wat jaagt, zwaait, draait, duikt of stevig zingt.
Het gaat nog steeds op ”Let op uw seack opdat hij niet vergeat !”
Het oude spreekwoord van de man die plichtsgetrouw is:
                                                           En ook nooit drinkt !

Pika

7 januari 2009

In een mooie vrij grote plattelandsplaats leefde een klein aardig vrouwtje.
Zij was niet meer een van de jongste maar genoot nog volop van het leven.
En het leven was goed daar met zijn parken, lanen, grachten en veel groen.
De weilanden met zijn vele dieren, de boeren erven met ook weer zo van alles.
Al dat bonte gekakel, geblaf en geblaat en de kleurenpracht der bloemen,

Maakte haar heel gelukkig en blij en als het weer het toeliet genoot zij er van.
Maar zij had een heel klein gebrek dat steeds groter van omvang werd.
Wie haar als het echt zomerde eens tegen kwam wist niet wat hij zag.
Vol verbazing bleef iedere vreemdeling wel even stil staan kijken,

Niet wetende wat hiermee aan te vangen of hoe in te grijpen.
Dat danste en sprong, dat gilde als een volleerde indiaan.
Woest zwaaiende met beide armen en wild met het hoofd heen en weer gaand.
Maar kwam er dan een plaatsgenoot voorbij die de verbijstering zag,

Dan werd de desbetreffende persoon gelijk helemaal bij gelicht.
“Joh, niets aan doen hoor, gewoon laten gaan, het is het wespenvrouwtje.”
Bang, doodsbang was zij voor de wespen maar zij besefte niet dat haar zwaaien door deze dieren als aanvallend werd gezien,

Dus dat was de bron van alle narigheid waar geen goede raad of kruid tegen gewassen was helaas.
Totdat op zekere dag aan de ellende een enorme keer kwam.
Het noodlot wilde dat ergens tussen het plafond van het halletje een wespennest werd opgericht

Met alle gevolgen van dien en nu net bij haar.
De gehele dag vlogen deze ellendelingen maar af en aan vele tientallen daags.
 Het was nu pompen of verzuipen en aan moed en courage ontbrak het haar niet.
Als een wildeman krijste zij “ellendelingen nu gaan jullie er allemaal aan.”
En zij beukte er op los, zij verbrijzelde ze met een doek aan het raam en de deur.
Zij klapte als een volleerd tennisser ze alle kanten op zonder enige scrupules.
In haar vreselijke woede voortkomende uit al die jaren van angst en onderdrukking

Was er geen houden meer aan, ze was niet meer te stoppen.
Toen ze allemaal uitgeroeid waren na een jaar was haast al het vliegend grut aan de beurt,

Variërend van horzels, vliegende mieren tot steekmuggen.
Duizendpoten en spinnen ontkwamen maar ternauwernood

Als zij ergens vleugeltjes vermoedde was het bingo, zoals bij oorwormen en soortgenoten.
Gelukkig had zij een hele wijze man waar zij nooit nog naar geluisterd had.
Want ook in de wespen tijd heeft hij haar nooit kunnen stoppen.
Nu was hij het echter helemaal zat toen hij haar naar de roodborstjes, merels

En koolmeesjes zag loeren als een tijger belust op buit.
Hij kocht een paar handboeien op advies van de huisarts.
‘s Morgens na het ontbijt gingen ze om en voor het slapen gaan er af.
Zes weken duurde deze therapie en het was afzien hoor.
Maar ze was genezen, niet helemaal want daar zat het te diep voor.
Maar vergeleken bij vroeger had zij nu een heerlijk leventje.
Toch moet geen enkele wesp het wagen om ook maar even in haar buurt te komen,

Want dan wordt zij weer die wilde van vroeger.
Ook steekmuggen, zij lust ze rauw, dan geniet zij echt.
En ach zeggen wij dan”zoiets moet toch kunnen.”
Het geeft soms een probleempje, dan heb je wel iets uit te leggen.
Dat is als er eens een vleugeldier op iemands jas gaat zitten.
Gegarandeerd geeft zij een mep en ja, dat is even schrikken.
De dorpelingen weten het wel dus dat is geen probleem.
Maar buitenpoorters geven reden om veel uit te moeten leggen.
Maar tot heden toe is zij nog nooit een keer gearresteerd.
De optimist zegt: ”Wat niet is kan komen.”
Zo is het ook want helemaal gerust kun je er niet op zijn.
En ach, ze meent het niet zo kwaad maar ons doet het zo’n pijn !
Het is ook wel lachen zo af en toe, dan ben je benieuwd waar nu het schip weer strandt.
En als het soms heel erg komisch wordt, dan komt zij in de krant.
Misschien heb ik dit verhaal iets overdreven, of soms ook wat te rijkelijk gekleurd.
Maar in grote lijnen berust het wel op waarheid en is het allemaal ook echt gebeurd.
Ziet u nu een heel klein grijzig vrouwtje met daarnaast een flinke stoere vent.
Zou U gewoonweg kunnen vragen of zij het wespenvrouwtje hebben gekend.

Pika

21 december 2008

Een slak is eigenlijk geen normaal dier.
Dus meer een soort van on-dier zogezegd.
Hij heeft geen slagtanden of scherpe klauwen.
Dat zal de reden zijn dat hij ook nooit vecht.

Het is een luie, trage, stroperige slijmerd.
Hij kijkt ook zo raar met die rare dikke nek.
Een raar en dom figuur en ook de pest voor planten.
zo’n slapjanus zonder schild dat is toch echt te gek.

Hij heeft geen vacht, geen pantser, schubben en geen veren.
Geen kleur of fleur, geen camouflage vlekken en geen strepen.
Kan ook niet hollen, vliegen en niet zwemmen dat stukje onbenul.
Niet brullen, fluiten, zingen, als hij al geluid maakt klinkt het wel benepen.

Nee, een harde loper wordt het nooit zo zonder poten.
En vliegen zonder vleugels is ook niet iets wat slaagt.
Hij zou zich eens door een roodborstje kunnen laten dekken.
Of heeft hij dat al eens een keer of wat gevraagd ?

Of door een duizendpoot ik zie het helemaal voor mij !
Zwaar hijgend, zuchtend op die glibberige slakkenkont.
Een klein soort schildpadje zou ook nog redding kunnen brengen.
Maar ja, hij praat niet hard genoeg zodat men hem nooit verstond !

Wat moet je met zo’n onding, net goed genoeg om te worden opgevreten
Voor wie hem lust want ik persoonlijk ben verwend, ik moet hem niet !
Maar er zullen vast wel liefhebbers zijn voor zo’n slijmerig, gladde klodder.
Ieder diertje zijn pleziertje, het is maar hoe je het allemaal beziet.

Pika

16 november 2008

Ik ben altijd wat jaloers geweest op geslaagde zakenlui.
Immers staat niets ze meer in de weg om elke wens,
Elke gril of nuk uit te voeren of te doen ingaan.
Ook de macht of alle andere lustgevoelens kunnen zonder
Enige remming op elke denkbare wijze worden ingevuld.
Uiteraard leidt dit tot volledige bevrediging.
Nadat alle wensen zijn ingevuld en alles is ondervonden.
Toch heb ik bij nadere beschouwing hoe langer hoe meer medelijden,
Echt een diepgaand medelijden, het zijn eigenlijk maar stakkers !
In hun streven naar slagen in zaken of streven naar meer zo U wilt.
Gaan zij aan vele belangrijke zaken voorbij.
Zij zijn immers zo gefocust op dat ene grote doel en nog iets meer
En als het even kan toch nog maar iets.
Gezinsleven, kinderen, familie gewone medemensen alles moet wijken
Voor de o zo belangrijke zaken relatie.
Gevolg: geslaagd, eenzaam en alleen begrepen door de zakenwereld.
In deze, totaal lege situatie is man zijn of vrouw in echte liefde een loos begrip.
Immers de liefde is opgevreten door het zaken doen.
En hier is zelfs met het vele geld helaas niets aan te doen.
En dan is daar opeens een goeroe, een Ratelband bijvoorbeeld.
En dat zijn wel de slimste onder de slimme zakenlui.
Je kunt ook gerust de slechtste zeggen.
Maar dat is onder zakenlui toch al heel gewoon.
En nu het droevige overigens wel verdiende lot van deze dure stakkers.
Zij krijgen hun geest weer terug, tegen forse betaling schreeuwen de malloten
Tsjacka, tsjacka en hollen op hun blote poten door gloeiende kolen of houtskool.
Sommige hebben geluk en komen onder de brandblaren te zitten.
Afijn hebben zij toch nog iets voor hun goeie geld !
Meer levert het ook niet op, dat zit er voor de afgestompte zielen niet in.
Nee, de bezorgde, lieve leuke geziene partner, vader of moeder, ·buur of echte vertrouwde vriend of vriendin heel spijtig.
Helaas men zal dat nooit worden met nog geen honderd tsjacka’s.
Zij zullen het alleen met verbrande poten moeten doen !
Oftewel, wie zijn gatje heeft gebrand moet op de blaren zitten !
En dat is net zo pijnlijk als op verbrande poten lopen.

Pika

28 oktober 2008

Ik was nog veel jonger, sneller en dapperder dan nu.
Niet dat ik erg mag klagen want de conditie is nog steeds prima.
Maar op die goede of liever gezegd kwade dag kreeg ik toch iets te verwerken.
Alvorens men mij gaat betichten van een teveel aan fantasie even dit:
Dit verhaal is volledig waar en helemaal beleefd door ondergetekende.
Dat ik dit nu pas zo blijmoedig kan neerschrijven heeft zo zijn oorzaak.
Vanwege de frustratie van het gebeurde kon ik er nooit toe komen.
Totdat dat lieve kleine meisje mij van mijn frustratie verloste !
Toen ik dus nog jong zeg misschien zo’n 60 a 65 jaar oud was.
Gebeurde het dat in het mooie Katwijk tegen wat flink opgeschoten
 jeugd opliep die zich bezig hielde met het aloude springtouw.
Ik ben de oudste van het gezin en heb nog maar twee broers.
Maar daar staat tegenover dat ik wel zeven zusters heb.
Die hadden natuurlijk vele vriendinnen en er werd vroeger nu eenmaal
veel gespeeld buiten op straat en ook veel met het springtouw.
Daarbij hebben ook de mannetjes hun bijdrage geleverd.
Zowel met het slinger als met het springwerk en volgaarne ook nog !
Is het dan verwonderlijk dat ik de neiging krijg om in te springen ?
In spin de bocht gaat in hoor ik ons nog en wil net springen toen !!!
Zo’n brok meid zegt: ”Wacht even dat opaatje wil ook springen.”
Dat is dodelijk op die leeftijd en je komt er ook nooit overheen.
Nu heel veel jaren later kwam dan dat lieve kleine meisje mij verlossen.
Ik was voor het huis bezig de boel wat op te schilderen.
In de steeg naast het huis werd kattenkwaad uitgehaald door een groepje.
Dat lieve meisje liep wat vooruit en zag mij dus om het hoekje staan.
Toen kwam daar het voor mij zo verlossende woord:
“Kijk uit hoor hier staat nog een grote jongen.”
Je mag zo’n kind natuurlijk niet zoenen, maar anders !
Hieruit moge blijken dat er nog redding is als je nergens meer op rekent.
Ik kan weer jaren mee en denk dat ik nu wel eens 150 zou kunnen worden.

Pika

21 september 2008

Ik vind het heel vervelend voor de Olifanten.
Maar echt lekker friemelen kunnen zij zeker niet.
Misschien willen zij wel maar hoe moet dat dan ?
Zo wel willen zij toch ook niet dat iedereen het ziet.

Maar hoe verstop je een hele kudde friemelende Olifanten ?
Zelfs in het dichtste bos geven zij al snel een grote kale plek.
Het lijkt mij ook niet zo prettig dat slopen en splinter gedoe.
Maar ik zou het toch wel eens willen zien, gewoon te gek !

Zo zijn er nog wel een paar soorten met problemen.
Maar hoe kleiner zij zijn hoeveel beter het altijd gaat.
Ze worden minder goed gezien en zijn daardoor heel brutaal.
Friemelen gewoon op het lijf der grotere, zij zijn er toe in staat.

Sterker nog zij kruipen ook gewoon in de grotere zonder te vragen.
Gaan heen zo het hun belieft naar elke plaats doen daar geen goed.
Zij friemelen, genieten en vreten soms hun gastheren ook op.
Nee, de kleine friemelaars zetten wat je noemt kwaad bloed !

Er zijn er ook met een opgeruimde geest zij doen hun best.
Zij ruimen friemelend op wat voor dood wordt gevonden.
En zijn op hun beurt weer lekker voer voor wie hen lust.
Waar groots wordt gefriemeld vind je vele hongerige monden.

Al ben ik zelf bij tijd en wijle wel een ijverig friemelaar.
Beleef ik hieraan dan ook nog wel het nodige plezier.
Heb ik het in het algemeen echt niet zo op friemelen.
De grote daar wil ik van weten, de minimum maat is de mier.

Als ik Olifanten moet adviseren raad ik ze het ook zeker af.
Niet zo bevorderlijk voor het oerwoud en voor hun vege lijf.
Ik denk ook dat geen enkele natuurvorser het ooit heeft gezien.
Maar het is een vermakelijk schouwspel, dat is toch buiten kijf?

Pika

16 september 2008

Het mensdom is echt een meedogenloos, gruwelijk iets.
Zo kakelde vrouw kip tegen haar andere kippenburen.
Je doet een heel jaar sterk je best om kindertjes te krijgen.
Maar koud heb je een ei gelegd of ze vreten het weer op.
Maar stoppen wij met leggen moeten wij het evengoed bezuren !

Dan vreten zij ons op in de plaats van onze kleintjes.
Zij hebben ons gewoonweg in de tang, ons lot ligt vast.
En vluchten kan ook niet meer, ze laten je niet gaan.
Waarom zo wreed wat hebben wij hen aangedaan ?
Laat ons toch vrij dan zijn wij de mens niet meer tot last.

Ik hoorde laatst van grote bruin je weet dat hele sterke paard.
Dat de oude zwart gestruikeld was en kreupel niets meer waard.
Ze hebben hem maar afgeslacht en als vlees en worst verkocht.
En bruin moet er alleen nu tegenaan hij gaat heel snel achteruit.
Straks komt een trekker in zijn plaats, ja dankbaarheid is ver gezocht.

Ik zeg je dat het kannibalen zijn, ze vreten alles, plant en dieren op.
Je zult het vast en zeker niet geloven maar ze slachten zelfs elkaar !
Gewoon als een soort sport of om de macht of hebzucht weet ik veel.
Ja het is een spel van grote bazen, niet op een bord maar in het echt.
Geloof mij, gruwelijk zo’n gevecht, maar het is toch eerlijk waar.

Wat vreet een leeuw en wat een olifant of zeg een walvis in de zee.
Een spin een mug en ik lust wel een worm, het grote vreet het kleine.
Ik denk dat ik weer eens te vroeg heb gekakeld, de hele wereld vreet.
Elk wezen draagt gewoon zijn eigen last en probeert gewoon te overleven.
En recht en onrecht, weet ik veel je snapt toch immers nooit het fijne?

Pika

10 september 2008

Een grote zware mooie bruine beuk,
Was tijdens de laatste storm helaas geveld.
Ik kende deze mooie beuk maar al te goed.
Bewonderde haar niet wetende dat haar laatste uurtjes waren geteld.

De bliksem trof die arme koe in het land.
Daar lag ze met beide verkoolde poten zo raar omhoog.
Net als die gestorven vis die met de buik omhoog op het water dreef.
Beide buiken naar de hemel, de ene nat de andere droog.

Het gemaaide gras dat lag te hooien op het land.
Lag zomaar rommelig door elkaar, geen kop geen staart.
Het uiteindelijke doel van al wat ademt en wat anders leeft.
Het ene is nog voer voor dieren of brandhout voor de open haard.

Uiteindelijk zei ik gesproken over het einde van het lijk.
Een uit einde nog wel van wat op een keer zoal toch heeft geleefd.
Hoe sta je als je er nog bent de man, de koe, de boom en zwom de vis.
De benen op de grond en het uiteinde, of het er toe doet of iets geeft ?

De kop maar in de lucht bij leven en andersom bij dood.
Ik had er nooit zo over nagedacht, ik bedoel dat wisselen van lijken !
Maar zoals altijd al is gezegd: ”Je wordt aan de aarde toevertrouwd.”
De kop, het uiteinde naar de grond, de zin ervan zal moeten blijken.

Ik houd zolang ik nog geen lijk ben het uiteinde maar fier omhoog.
En kijk naar al wat om mij heen zoal nog steeds hetzelfde doet.
Zoals de loeiers, kakelaars, zwemmers, zingend, blatend, blaffend,
En al het blazend sissende gespuis om mij heen en dat voelt goed.

Pika

2 september 2008

Zo was daar die vrolijke visserman, zo fors en zo fier.
Hij was lenig als een aap, had de kracht van een stier.
Hij leefde heel sober, was altijd alleen op zijn boot.
En als hij al eens thuis bleef dan verveelde hij zich dood.
Soms had hij wel een helper en ook soms een toerist.
Dat bracht geld in het laatje dat was ook nodig, beslist !
De meeste vissers hadden wel een helper of soms twee.
Maar hij met zijn brute kracht hij sukkelde daar niet mee.
Dus zonder hulp en helemaal vertrouwend op eigen kracht.
Was hij meestal aan het vissen soms tot wel in de nacht.
Nu had hij een hondje niet groot maar een heel levendig ding.
Die altijd met hem op sjouw was waarheen hij ook ging.
Hij verdiende wel goed en leefde vrij sober nam het niet zo nauw.
Sprak veel met zijn hond kookte zijn potje kon best zonder vrouw.
Was een van hen ziek of zeer dan wist hij altijd wel raad.
Helemaal een natuurmens met het woord en de daad.
Hoe het is gekomen daarvan heeft men nog steeds weinig weet.
Maar hier op de dijk is er vast niemand die het nooit vergeet.
Want zomaar opeens was het weer finaal van de kook.
Het hoosde van de regen, het donderde en bliksemde ook !
Hij kwam nog maar net op tijd thuis en gelijk voor de wal.
Met het op de kant zetten van de vis kwam hij toen lelijk ten val.
Dat was nu niet het ergste maar de boot lag nog steeds los.
De hond nog aan boord en de boot snel op drift ja dan ben je de klos.
Hij wankelde even, wreef zijn knie en stond snel op.
Gaf een akelige schreeuw en schudde zijn krullige kop.
Een reus van een kerel stond daar op de dijk.
In donder en bliksem, kaarsrecht als een eik.
En voor men het besefte dook hij al in de kolkende zee.
Ploegde zijn lijf door de golven, nee daar zat hij niet mee !
Soms zag je hem heel even bij een felle bliksemschicht.
Gerust heel erg boeiend maar wel een akelig gezicht.
Hij verdween aan de horizon men dacht die komt nooit meer terug.
De zee is zo enorm groot de stroming en de golven zijn sterk en vlug.
Die avond, in de herberg werd vrijwel over niets anders gepraat.
Dat zo’n dappere kerel zo aan zijn einde komt je weet hoe dat gaat !
Maar de andere morgen wist men niet wat men zag.
Het schip lag voor de kant en het was nog maar net dag.
Hij smoorde zijn pijp en speelde wat met zijn hond.
Hij lachte tevreden en hield verder wijs zijn mond.

Pika

22 augustus 2008

Ik heb nu toch eventjes een flinke borrel nodig zei de man !
Want weet je, ik heb zonet mijn ouwe trouwe hond begraven.
Het arme dier was op, ik gun hem zijn rust maar het valt zwaar.
Niet meer ’s morgens en ’s avonds uit en lekker stokgooien en draven.

Laatst zei mijn buurman nog: “Hij heeft zijn beste tijd gehad !”
Ik snap dat niet: “Waar lig je wakker van het is maar een beest !”
Ik werd wat nijdig want beesten moet je zoeken onder de mensen.
Mensen hebben immers hersens, geen dier is ooit zo wreed geweest.

Hij was mij alles, ging nooit vreemd, was trouw tot in de dood.
Hij kon je aankijken en troosten, welgemeend al zat je in de put.
Was nooit opstandig of zeurderig en heel tevreden met zijn lot.
Hij paste op ons allemaal en goed, ja hij bewees beslist zijn nut.

Hij hielp met zoeken toen onze jongste zoon eens was verdwaald.
Maar ook verloren spullen zocht hij op, hij deed dat met plezier.
Hij speelde met ons allemaal, onvermoeibaar en met volle inzet.
Zo iets dat noem ik nooit een beest, nee zoiets dat heet een dier.

Weet je wat het is, de schok van het overlijden zit hem in de tijd.
De tijd die ons en hem gegeven is om samen verder te leven.
Wij worden immers vijf maal zo oud en hij overleeft ons haast nooit.
Het is als een te vroeg geëindigd huwelijk, zoveel tijd is hem niet gegeven.

Stel je voor dat een hond net zoveel verstand als de mens zou hebben.
En dan ook nog dezelfde aard, dat was dan toch wel een gruwelijk beest.
Een voorvader als de wolf is al iets als het om wreed verscheuren gaat.
Maar dat men niet begrijpt wat hij betekende dat treft mij nog het meest.

Pika

22 augustus 2008