Als het plezier van het mooie weer nu wel  zo ongeveer voorbij is.

Wordt het weer eens tijd om na te denken aan wat nog moet gedaan.

Aan al die klusjes die nog steeds verlangend liggen te wachten.

Ja die doe ik van de herfst weer, al vele jaren lang is dit nu al zo gegaan.

Nu even tijd om hierover toch eens na te denken nu weer de bladeren vallen.

Ik overweeg hierbij gelijk dat ook mijn herfst al aan de horizon verschijnt.

Dat ik toch aan moet pakken om alles rond te krijgen voor dat het misschien te laat is.

Ja, de kaboutertjes doen ook niets meer, je werk is iets wat niet vanzelf verdwijnt.

Veel wordt gejat, maar werk lijkt zonder meststoffen toch goed te groeien.

Dus de illusie dat het werk echt eens gedaan zal zijn dat lijkt mij sterk.

Dus dien ik de noodzaak van die altijd ongelegen klussen goed te overwegen.

En deze onrust en al die zorgen en dat denken dat is op zich al werk.

Ja, vroeger moest het, zorgen voor het huisje, boompje, beestje, brood op de plank.

Dus hebben wij het recht om van een welverdiende rust eindelijk te gaan genieten.

Nu roept geen plicht, en word je niet beoordeeld om je ijver of je goede vakmanschap.

Zoek dus de zon, doe wat je leuk vindt, voor je het weet bliksemt het weer en gaat het gieten.

Ik doe alleen nog echt noodzakelijke dingen en de dingen die ik leuk vind.

Ik heb zoveel te doen, en hobby’s ook, geloof mij, dat kost ook veel tijd.

En ja, je kunt je tijd toch immers maar aan een ding gelijk besteden.

Dus die rotklussen schuiven steeds op, ik kan niet zeggen dat het mij spijt.

Wat moet het nu met al die klussen die er nog zijn als ik er niet meer ben.

Ik heb het laten liggen voor hen die het zo dolgraag af willen maken.

Of misschien met een fikse tegenzin, ja wordt gerust maar boos.

Ik heb daar op mijn wolk straks ook mijn zorgen en dat soort zaken.

En in de pauze kijk ik dan verheugd naar hen die nu mijn klussen doen.

En dat wordt lachen want ik had al die tijd toch lekker in de zon gezeten.

Maar ik bedenk dan; jongens wees toch blij dat je door mij nog wat kan doen.

Want werken houd je lenig, maakt je sterk, is een zegen, dat moet je niet vergeten.

Pika

Er staat bij ons een hele grote boeman in de wei.

Geen engerd hoor maar gewoon de man van alle koetjes boe.

Hij weet het gelukkig zelf nog niet maar het is toch wel heel triest.

Want morgen in de vroegte moet de arme stakker naar de slager toe.

Hij werd de laatste tijd zo suffig en zo sloom.

Met de koetjes in de wei werd niet meer zo gestoeid.

En opvreters daar kan de schoorsteen niet van roken.

Terecht hoor boer ! Het buultje is er mee gemoeid.

Nu wordt hij worst en leer voor goede schoenen.

Als hij het al zou weten was hij misschien content.

Rustend in vrede en nog tot nut ook van de mensen.

Dat is een nobel streven toch als je een boeman bent.

Je denkt nu vast en zeker waarom worst.

En waarom niet gewone, mooie verse lappen.

Maar als je had geweten hoe oud de boeman was.

Dan zou je ongetwijfeld dat direct ook snappen.

Als boeman kun je nu eenmaal ook niet alles hebben.

In het verleden heb jij je portie dan ook zeker wel gehad.

Een toekomst in de schoenenbranche is nog zo gek niet.

Ik zie je lopen straks aan mooie benen in de grote stad.

Daar had jij in die stomme wei toch nooit van kunnen dromen.

Toen jij daar gewoon je plicht deed met al dat stomme vee.

Eentonig zeg die wei, dat gras en al die dikke koeiekonten.

Ofschoon zeg was het toch wel leuk en vroeger zat je daar niet mee.

Dit is dus een soort hiernamaals voor de mannen en de koeien.

Het avontuur, de wereld, vrij en weg nu van die stomme wei.

Dat er dus na dit leven toch nog iets goeds is te verwachten.

Dat maakt het sterven lichter en koeien harten blij .

Pika

Iets anders, nu eens over vreselijk onzinnige liedjes gesproken.

Als de lente komt dan stuur ik jou: Tulpen uit Amsterdam !

De zotten; wel eens van de Amsterdamse bollenvelden gehoord ?

Moet je toch eens doen, gezellig samen een dagje bollen kijken.

Ik weet het niet hoor, maar volgens mij zijn daar ook terrasjes bij.

Zo niet, dan is dit voor een jonge ondernemer een ware goudmijn.

Lekker pilsje erbij, lekker lentezonnetje en dan die kleurenpracht.

Een belevenis op zich, het blijft je jaren bij, wat zeg ik ? Levenslang.

Ik weet uit ondervinding; voor je het weet ben je ook nog stapelverliefd.

En dan is het natuurlijk tulpen sturen geblazen, wat wou je weten ?

En echt niet zo kinderachtig, een bosje, zo’n tien of misschien twaalf.

Of zou het zelfs een onsje meer mogen zijn, ik ben niet zo beroerd.

Wat zegt u duizend gele en duizend rooien, wel ja, toe maar !

Nee, ik ben niet kinderachtig in die dingen, gewoon niet te stoppen.

He joh, ben jij nu helemaal van de pot gerukt, dat is een half bollenveld !

Kan ik er wat aan doen, ik ben nu eenmaal een romanticus.

Die heel snel en hevig verliefd wordt, en dan geen maat meer weet te houden.

Nou meisje maak jij de beide borstjes dan maar even nat.

Wel ja, doe die van al je vriendinnen ook gelijk maar even.

Waarom zeg je, daar komt die heel grote vrachtwagen,

Met wel duizend gele en duizend rooien plus een onsje meer !

Idioot, snap je nu niet dat dit arme kind niet zoveel vazen heeft ?

En waar dacht je dat ze al die bloementroep moet laten ?

Stalletje huren en opnieuw verkopen zou jij niet leuk vinden.

En de plaatselijke bloemisten vereniging ook niet.

Dat gaat het arme kind een heleboel geld kosten.

En ook een heleboel slapeloze nachten, knuppel dat je er benne !

Super misdadig, het zal met jou en de liefde wel nooit iets worden.

Levenslange stress, maar goed dat het een sprookje is.

Gek hé, dat sprookjes altijd zo wreed zijn.

Ik houd niet zo van sprookjes, dus schrijf ik ook niet van die onzin. 

Pika

Ik had een vriend, maar ik heb er immers toch genoeg.

Dus heb ik deze ene gewoon maar weggegeven.

Aan een clubje dat een groot tekort aan vrienden had.

Houden jullie hem maar, het is mij om het even.

Nu klink ik wel erg onverschillig, en dat wil ik echt niet zijn.

Maar deze vriend was net een straathond zo’n allemansgek.

En aangezien ik zeker heel erg selectief ben ingesteld.

Mis ik ook deze vriend niet zo, en is hij lekker op zijn plek.

Hij, die met alle winden meewaait, zie ik meer als een jasje.

Soms is hij warm en dan weer koud of fladdert in de wind .

Als je geen hom bent of geen kuit, is er iets fout met vissen.

En zoiets kun je zeker missen, snapt zelfs het kleinste kind.

Een echte vriend is hij of zij waarop ik ook kan bouwen.

Waarmee ik ook soms gerust mijn hartsgeheimen deel.

En als dan dat vertrouwen, zo domweg wordt geschonden.

Dan wordt het mij gewoon opeens, eigenlijk een keer teveel.

Zoek je dus een vriend? Ik heb nog wat van die halve hangen !

Die kun je van mij krijgen, omdat ik er toch niets meer mee doe.

Want van die echte vrienden wil ik er echt niet eentje missen.

Maar al die halve krachten maken mij zo ontzettend moe !

Pika

Je zit wat droevig naar die eeuwigdurende regenlucht te staren.

De zoveelste verregende vakantiedag is nu weer onderweg.

Ik word toch zo wanhopig bij het zien van die klamme ellende.

Dit is niet echt een land van lachen ja, het is toch zonde dat ik het zeg.

Ik zal maar trachten om in mijn fantasie nog iets van troost te kunnen vinden.

Ik denk dat ik maar in een lekker warm land een ritje maak op mijn kameel.

Laat nu dat stomme ding midden in de Sahara opeens de benen nemen.

Daar zit ik nu mooi in dat gloeiend hete zand, dit is mij toch iets teveel.

Dus dat wordt lopen jongens, het duurt niet lang dan wordt het vallen.

En heel moeizaam ploeter ik in dat gloeiend hete zand dan voort.

Met niets te eten of te drinken, zo dorstig, in deze gloeiend hete vlakte.

Ik zou hier willen liggen gaan en sterven, dat is toch ongehoord !

De schellen vallen voor mijn ogen en mijn lippen zwellen, springen.

Ik droog nu uit en ga ook flink verbranden en de vellen vallen er bij neer.

Ik weet en zie geen weg meer hier, en begin zo ongeveer te ijlen.

Zou er geen wonder kunnen gebeuren, al was het maar ene keer ?

Als het nu toch eens wat koeler werd, en heel hard begon te regenen.

Dan huppelde ik heel verheugd uit die gloeiend hete ellende vandaan.

Gek hé dat ik nu opeens in deze hoge nood opeens om wonderen ga bidden.

En langzaam loop ik dan naar buiten om lekker in de regen te gaan staan.

En kleddernat, verkleumd en rillend kom ik dan vele uren later binnen.

Wat is het toch een zegen om te mogen leven in dit koude kikkerland.

Ik denk zo maar dat er toch overal wel een minpuntje zal wezen.

En met een beetje fantasie is er toch immers echt niets aan de hand.

Zo zal ik ook deze verregende vakantie beslist wel overleven.

Een spelletje, een boekje lezen, een puzzeltje en ga maar door.

Verveling dubbel op, maar met de hoop van volgend jaar maar beter.

En mocht het ook weer niet zo zijn, ik overleef het vast en zeker hoor. 

Pika

Je hebt zo van die woorden die duidelijk op iets onverzettelijks, krachtigs duiden.

Dat komt hierdoor; zij zijn het einde, voor hen is er ook geen overtreffende trap.

Probeer nu maar eens een woord te vinden, zo een waarvan je zegt:”Dit is het !”

Het zal je toch wat moeite kosten, ja serieus, ik bedoel dit echt niet als een grap.

Voor mij is dan ook het woord ”Knoest” zo ongeveer het einde.

Ik zie dan zo’n gescheurde, half verrotte knotwilg in mijn geest.

Zo krom, gespleten, uitgebuit, gemartelde maar niet gebroken.

En weet je? Zo’n onding dat imponeert en bekoort mij nog het meest.

Eens was hij net als elk schepsel jong en mooi, een rechte wilg.

Zo’n waterdrinker, oeverversteviger, met toch een hele mooie kop.

Die werd er op een kwade dag ruwweg, zonder scrupules afgekapt.

Geen boom die dat verdragen kan, maar hij kwam er toch bovenop.

En hoe? Zie hem daar staan, een vel met half bedorven ingewanden.

Maar kijk er op, hij heeft een kroon die er toch beslist mag zijn.

Die er intussen niet een maar tien of meer keer al is afgekapt.

Hij geeft echter geen krimp, zo fier, je bespeurt beslist geen pijn.

Zie hen toch staan, zo stoer en trots, het hoofd zo fier geheven.

Geen enkele boom die aan zijn getergde kruin toch tippen kan.

Soms zie je zelfs niet eens meer iets van zijn zo gehavend karkas.

Vast niet kapot te krijgen, ik zeg een voorbeeld zo voor elke man.

Het is alsof hij zegt: ”Kom op maar, allemaal, zie mij maar stuk te krijgen.”

Ja, sla gerust maar, het lukt je nooit, jij kunt mij lekker toch niet aan.

Ik ben immers dienstbaar, en hoe ! Ik heb nog iets van echte oude adel.

En heb toch door de eeuwen heen toch altijd op mijn post gestaan.

Zal ik mogelijk in mijn volgende leven soms een simpele wilg moeten worden.

Het zei zo, ik zal steeds trots en zonder schaamte mijn plicht trachten te doen.

Ondanks kwellingen en geweld standvastig, vastberaden staan waar ik voor sta.

En als mijn einde eindelijk komt vraag ik; behandel mij gepast met eerbied en fatsoen. 

Pika

Lekker warm, in de schaduw gezeten onder een boom.

Zie ik ze vliegen, allemaal, gedurig af en aan, waarheen?

Wat zijn ze druk, zo op en neer hoog laag, non stop.

Zo ijverig, en echt zonder werk of een taak is er toch geen.

En om welke reden ook zijn er lieden die ze moeten vangen.

Gewoon voor de lol, voor iets van studie of om op te eten.

Maar vergeet niet dat deze dieren hebben ook gevoel.

Want al zijn er immers zat genoeg, moet je dat niet vergeten.

Denk nu niet te licht over dat vangen, het is toch echt een vak.

En van al die vele soorten die er zoal zijn denk ik gewis.

Zo zit hij hier, dan daar, hij zit, vliegt opeens weer op.

Dat het beslist het moeilijke beroep van vlinder vanger is.

Zo zijn er heel beroemde knapen in de geschiedenis bekend.

Wat er allemaal van waar is, wie weet, want het is lang geleên.

Die  daar zelfs helemaal voor naar Amerika emigreerde.

De naam van deze volksheld, inderdaad; was Prikkebeen.

Denk niet te licht over dit alles, het is een serieuze zaak.

Wat met het vangnet in de hand zie je de buit gaan, in de lucht.

Het dwarrelt, en je holt er huppelend en springend achteraan.

En als je dan denkt “ha, ha, hier zit hij”slaat hij weer op de vlucht.

Je kunt niet kijken waar je loopt, botst tegen boom en hek.

Je valt in kuilen, struikelt en beland in braamstruiken en heggen.

Allemaal het gevolg van dat uitzonderlijk, vreemde vlieggedrag.

Een rot vak is het, heel gevaarlijk ook, dat wil ik er dan van zeggen.

Zo zittend, mijmerend in de schaduw, denk je; zou er iets op zijn.

Hoe doe je zoiets, zou je ze niet gewoon wat kunnen lokken?

Ik denk dat wij gedoemd zijn het op de oude manier te blijven doen.

Want er bestaat geen vlinderaas, geen luchtje en geen vlinderbrokken.

Pika

Ik heb wel eens gedacht; dat paradijs, wat moet dat allemaal zijn geweest?

De plantensoort en alles hoe zag dat geheel er nu zo ongeveer ’n beetje uit.

De meeste mensen zeggen dan: Dat is een verhaal, om niet zo serieus te nemen

Zij hebben het er dan ook verder niet meer over, het scheelt ze echt geen fluit.

Ik wil niet eens proberen de schepper ook maar in iets te begrijpen of te evenaren.

Maar ik zou zo graag de sfeer eens proeven, van de rust en vrede die daar toen was.

Dus heb ik geprobeerd om op mijn eigen kleine, bescheiden manier zo iets te realiseren.

Ik plantte lukraak, propvol een verscheidenheid van planten en alles kwam van pas.

Of het nu kruid of onkruid was, ik vond het mooi en zag dus dat het goed was.

Ik maakte hoog en laag, en alle kleuren zo maar lukraak kris kras door elkaar.

En alles, zomaar op gevoel en zonder tussenkomst van welke specialist dan ook.

Het resultaat is meer dan ik verwachtte of op hoopte, en dat is eigenlijk toch raar.

Ik heb een vensterbank, vol planten en vol bloemen, daar kijk je langs.

Je ziet al hetgeen er rechts van is en ook wat links en wat erachter staat.

Maar met mijn paradijs is het toch allemaal heel anders, meer volledig.

Maar dat alles merk en ervaar je pas als je er naar binnen gaat.

Je wordt aan alle kanten ingesloten en gedwongen te ervaren.

Hetgeen dan deze boom, struik of plant te bieden of te beleven heeft.

En omdat de een niet aan de ander of zo je wilt er toch niet een gelijk is.

Ervaar je het beslist niet eerder als er in, dan heb je het pas beleefd.

Als ik ongeveer zo’n veertien dagen van huis ben geweest en weer terug kom.

Moet ik eerst gaan snoeien, anders kan ik achterom niet eens naar binnen gaan.

En de vogels en insecten hebben gelijk van al die rust gebruik gemaakt, genoten.

Iets van natuur, van hoe het was, van hoe het was bedoeld, heb ik daar nu staan.

Ik heb geleerd van dit experiment wat bovendien zeer is geslaagd.

Dat inzicht is er ingaan en niet het kijken naar of zeg er tegenaan.

Je ziet dan al het onbelangrijke, zeg al wat is zo zeer bijkomstig.

Maar ga er in, bezie de kern der dingen want daar komt het op aan.

Pika

Stap op of af of in of uit, erover of eronderdoor.

Het is en blijft een kwestie van zeg maar voetenwerk .

En hierbij ligt dan weer de nadruk minder op de voeten.

Alhoewel zij het zijn de echte stoere stappers, reuze sterk.

Het eigenlijke stappen zogezegd, dat doen wij op een trede.

De trede van de trap of ladder ook wel genoemd de sport.

Nu is er bij het treden van werk helaas niets te bespeuren.

Dat is nu net hetgeen er aan het eigenlijke werken schort.

Het treden heeft met werken immers niets ten maken.

Maar zet er in of af of op of uit of zoiets dergelijks voor.

Dan is het net een bom die barst, ruikt het gelijk naar werken.

Plaats het maar in een zin, het is echt niet zo’n klein beetje hoor.

Je trapt de trap op tree voor tree of trede rustig op tredende.

Trap toch voorzichtig, struikel niet, bij overtreden gebeurd dat vaak.

Je trapt dan over zo dat heet, te hoog meestal, helaas je struikelt.

En als het dan ook maar even tegenzit, is het ook gelijk goed raak.

Ik zei het al, het tegenzit, zo zonder tegen lekker zitten.

Zitten is werken ook zonder iets ervoor, zo word je ook niet moe.

Maar aan of op of af of uit, en zelfs het meervoudig tegenzitten.

Het zitten stap ik niet uit de weg, het lijkt mij wel, en hoe!

Hij die zich uitslooft, moet hard werkende zijn brood verdienen.

Terwijl het rustig zittende toch ook heel gemakkelijk wel kan.

Tenminste als het allemaal alleen maar aan de taal lag.

Als het soms ooit nog eens zover komt, ben ik gelijk je man. 

Pika

De regen daalt gestadig neer op de daken van de caravans en de tenten.

Dat gaat nu al dagen zo de spelletjes zijn gespeeld en de boekjes zijn gelezen.

Ik overweeg dan maar als het niet anders kan dan ga ik maar naar huis.

Ik hoef echt niet zo nodig maar het zal mij dus verders een rot zorg wezen.

Maar die ouders en die kinderen die komen toch kamperen voor hun plezier.

Die zijn er echt aan toe na vele dagen van hard werken en gespannen zijn.

Dus lekker even een paar weken lekker kamperen op een mooie camping.

Dan heerlijk, ontspannen er weer tegen aan, dat zal toch eventjes fantastisch zijn.

Maar ach, die kindertjes lopen zich te vervelen met die regen.

En ook de beide ouders zijn elkaar steeds meer en meer tot last.

De moed de zin en het plezier waarmee aan alles werd begonnen.

Dreigt om te slaan in een complete chaos, dus eventjes nu opgepast.

Ik ga in dit verhaal het totaal verregende einde niet verklappen.

Maar ik moest even denken aan Noach met zijn ark en menagerie.

Ik hoor ze loeien, blaten, blèrend, brullende hun ongenoegen uiten.

Hij had geen keuze en dacht net zo; hoop dat ik eens de zon nog zie.

Dit is beslist geen vorm van troost voor haast verzopen ouders.

Ook niet bedoeld voor oude lieden die van armoede naar huis toe gaan.

Maar het is wel bedoeld te zeggen dat niet alles goud is wat er blinkt.

Want dit is door de jaren heen nu toch al vele eeuwen zo gegaan.

Pika

Ik zeg: “Wat zeg ik nu toch weer voor iets doms?”

Zeg:”Kom jij eens even achter die boom vandaan.”

Maar waar is nu toch het juiste punt achter de boom?

Wel dat hangt nu weer even af waar of je wilt gaan staan!

Want onder de boom, ik weet het is meestal de grond.

En boven de boom daar kijk je gewoonlijk in de lucht.

Maar achter de boom dat is beslist nog niet eenvoudig.

Dat hangt toch immers af van links of rechts bedenk ik met een zucht.

Want sta jij bij een boom waarvan de rechterzij,

Nu eens deze keer is gelegen aan jou linkerhand.

Dan sta ik dus eigenlijk gewoon weer voor de boom.

En sta jij gewoon zo het hoort dus aan de achterkant.

Nu maar weer oeverloos zoeken naar links of rechts.

En dat wordt weer bepaald of je ervoor of achter staat.

Dit raadsel is nu de eeuwige kringloop van de boom.

Omdat de oplossing wel altijd op zich wachten laat!

Toch maar een zielig beperkt bestaan, het bewegingloze leven van een boom.

Zij het met alleen maar wat geslingerd heen en weer bij de gratie van de wind.

Zo door het leven moeten met alleen je poten in de grond en je kop in de wolken.

Je moet wel een optimist zijn om zo te willen blijven leven is wat ik er zo van vind.

Zo’n boom toch, ja ik schuil maar wat voor de regen.

Er voor, er achter, het zal mij eigenlijk een rotzorg zijn.

Als ik er niet bovenin hoef kan ik ook niet zo diep vallen

En dat ik er nog niet onder lig dat voelt toch ook wel fijn! 

Pika

In vroegere jaren, het leek zo normaal, kon je spontaan van alles krijgen.

Bij het minste of geringste wat iemand dwars zat werd dit je toegemeten.

Zo herinner ik mij een heel groot regiment van al de vreselijkste ziekten.

En dat ze dagelijks om ons heen in de wereld waren, heb ik ook geweten.

Van de cholera tot de kanker en tyfus, ja zo verwenste men elkaar.

En ook de tering en zelfs de pest, men schold en het ging er lekker in.

Zo ook de God, die gloeiend en nog veel meer was voor de domme.

Het leek allemaal zo normaal, maar het miste inhoud of enige zin.

Die vreselijke ziekten zijn heden nog, ze waren er, dat is toch al erg genoeg.

Moest men dan zo onbeheerst, in plaats van troost de mens verwensen?

Bij alles wat er toch al zo heel erg mis was in de maatschappij van toen.

Heerst er nu een heel andere trend, er zijn voor oude, zieke medemensen.

Vrijwilligerswerk is nu meer manier van doen in plaats van vloeken.

Al is er met de maatschappij van nu nog steeds van alles mis.

Maar voor die vreselijke ziekten zoekt men nu iets te verzachten.

Ik ben content dat het verwensen nu zo’n beetje uit de wereld is. 

Pika

Eens was ik een kind, en in het volle besef de laagste in rang te zijn.

De vader, die had status, gewoon omdat hij de leiding nu eenmaal had.

Mijn moeder had dezelfde status, maar wel een hele andere taak.

Zij was degene met feeling voor de kinderen, een echte lieve schat.

Zo had je ook een koning of koningin, ook wel genoemd een vorst.

Een grootvorst, ja die was toch zeker weer een graadje hoger in rang.

Het hoofd had aanzien maar het opperhoofd nog wel een ietsje meer.

Een opperman is niet meer als een man want anders blijf je aan de gang.

Zo dacht ik, moet de grootvader toch wel een hele grootheid wezen.

Maar de overgrootvader is dan toch zeker nog wel heel veel meer.

Zo kun je met over, over, over zeker doorgaan tot het gaatje.

Waar is het einde denk ik dan, of leg ik mij er maar bij neer?

Op deze wijze zet je dus een boom op, zo’n boom heet stamboom.

Dat het zo is en heel ver kan gaan, dat weet het kleinste kind.

Maar hoever, dat is zeker een heel groot probleem dacht ik.

Waarop ik dan ook een twee drie zo gauw de oplossing niet vind.

Stamboom, stamvader, de over, over en nog heel veel overs meer.

Abraham is wel zo ongeveer de oudste mij bekend ook hij had een vader.

En groot en over en veel meer, zou ik dan uiteindelijk bij Adam nog belanden?

Maar omdat de absolute zekerheid ontbreekt, past dit niet in dit kader.

Omdat ik dus geen stamvader kan zijn maar grootvader, dat lukt nog wel.

Ga ik maar terug naar het begin, dus word ik maar gewoon weer kind.

Oh jee, probleem, een kleinkind is die kleiner, en het achterkleinkind dan?

Zo’n stamboom wordt onderhand een achterlijke boel, denk dat U dat ook wel vind.

Zo valt uit dit betoog ook zoveel lering niet te trekken.

Alleen maar dit; hoe over, over, hoe kleiner, kleiner wordt het kind.

Maar ja, dat wist ik immers toch al lang, al voor ik hier aan begon.

Eens was ik dat, ik denk ik ben het nog en hoop dat U dat ook zo vindt. 

Pika

Waar is die leuke tijd van hoop en verwachting toch gebleven?

Die tijd van spanning, als de maan weer door de bomen had geschenen.

Hij schijnt nog steeds, maar op een toch wel heel erg veranderde jeugd.

Hij is er zelfs nog steeds als de laatste verslaafde uit de disco is verdwenen.

Dan is  het weer de tijd dat de makkers hun wilde geraas gaan staken.

Dan gooien zij hun lekkers gewoon in de een of andere hoek.

Want opeens moeten zij blijkbaar toch weer zo vreselijk nodig.

Geen punt hoor, want ze gaan vandaag de dag heel makkelijk uit de broek.

Dat lekkers van de hoek belandt in onze tuin of in het portiek.

In het gunstigste geval de handtekening in graffiti er bij gezet.

In het ongunstigste geval slopen ze ook eerst even nog de boel.

En wat de hele wereld daarvan denkt daar wordt niet op gelet.

Hoort wie tikt daar kinderen, hoort wie klopt daar kinderen?

Zomaar, zonder enige aanleiding de brave burger op zijn bek?

Gewoon, zonder gevoel, voor de lol heel veel geweld gebruiken.

Schiet of steek of schop hem dood, het is toch gewoon te gek!

Hij die de brave kinderen nog het allermeest bemint.

Dat is die leuke pedoseksueel hij kon het ook niet laten.

Zo heeft hij al een kind of drie toch echt heel grof misbruikt.

Gaat weer twee maanden in de ziekenboeg, dat loopt toch in de gaten?

Wel spijtig maar de brave kinderen en de goedheilige man.

Dat is een combinatie die nu toch eigenlijk wel heeft afgedaan.

De een heeft nooit bestaan, en de anderen zijn voorgoed verdwenen.

Maar in dit normen en waarden landje, is het wel lang goed gegaan. 

Pika

Het lijkt zo onderhand toch wel een eeuwigheid geleden.

Die goeie ouwe tijd van geef ons heden ons dagelijks brood.

Van Mien de weduwe met haar zeven koters en een washuis.

Van kinderarbeid en de tering, of om het even welke dood.

Waarin je wie dan ook met een kleinigheid nog blij kon maken.

Tijd ook van het zondags pak en stukken in je broek.

Dat je voor een habbekrats de halve werelds nog kon kopen.

Toen je ook nog iets om je buren gaf, die tijd is nu wel ver zoek.

Een huis op een Amsterdamse gracht, matsprijsje 3,8 miljoen euro.

Dat is heden toch omgerekend in echte guldens ongeveer zo’n 10 miljoen.

Daar kocht je in de dertiger jaren wel zo ongeveer de hele gracht voor.

En als je wilde daarbij als bonus gerust nog een aangeplant plantsoen.

Jan met de pet die hem heel beleefd afnam als hij een hoed passeerde.

De burgemeester, de dominee, de notaris en zelfs voor oom agent.

Het was een soort structuur waarmee men orde hield, rust en ontzag.

Het ging hierom dat alles had zijn eigen plaats, als jij de jouwe kent.

Nu kan men er niet eens zo heel erg lang meer van wakker liggen.

Als er om het even wie dan ook wordt dood gestoken, geschoten of geschopt.

Je leest het nu toch haast wel dagelijks uitgebreid in alle kranten.

In het begin waren wij echt ontzet, nu lijkt het of het nooit meer stopt.

En wij maar kiezen, die ministers of partijen die ons veiligheid beloven.

Terwijl er immers nog niet een is die zichzelf beschermen kan.

Zoals het vroeger was moet het vast en zeker nooit meer worden.

Maar als er een regeerder nog eens echt de beuk in zet ben ik zijn man.

Wij gaan vast nog jaren door met mooie woorden en doekjes voor het bloeden.

En als er al een komt met een goed plan schiet men hem vast wel heel snel dood.

Er zijn immers toch nog maar weinig van die middeleeuwse, dappere mannen.

Met van naam wel klein en daden groot maar zonder € maar wel een zilvervloot.

Ik denk dat gelijk met al onze grote mannen uit het verre verleden.

Ook zoiets als de echte, ware heldenmoed in ons gestorven is.

Doortastendheid en eerlijkheid, keihard, geen domme loze woorden.

Bij alle fouten uit het verleden, ervaar ik dit zeker als een groot gemis. 

Pika

Ik ben een dromer en droom dan van leuke, mooie dingen.

Zo blaas ik zo af en toe ook heel subliem op de trompet.

Kan met dat zware basgeluid van mij er ook heel mooi bij zingen.

En niemand heeft er weet van denk ik dan of die ook op mij let.

Dat is zeg maar een zucht van behoud een soort bescheidenheid.

Ik doe dat ergens in de eenzaamheid op een uitgekiende plek.

Ik zit dan op een rotsblok of in een boom, zo bij de ondergaande zon.

Ik kan dan spelen wat ik wil, en niemand stoort mij of vind het gek.

Maar mijn muzikaliteit komt toch nog veel te kort, zo niet mijn fantasie.

Maar het blijft bij dromen, ik huil met de wolven bij de ondergaande zon.

Ik ben dus wat je noemt eigenlijk een soort van olifant trompetter.

Maar het mensdom zou beslist genieten als ik het zo als in mijn dromen kon.

In die dromen slenter ik dan eindelijk wat in gedachten weer op huis aan.

En opeens bemerk ik dan dat er zo overal nog mensen te genieten staan.

Zij houden zich om mij in mijn concentratie niet te storen op een afstand.

Ik glimlach dan en knik bescheiden, en dat is nu al vele malen zo gegaan.

In de werkelijkheid ben ik wel wat brutaler, en sta ook vrij soms voor publiek.

Ik vraag mij wel eens af; is dit een soort van ijdelheid of zucht  beroemd te zijn?

Of is het meer dat je toch erg graag de mensen iets van vermaak wilt geven.

Hoe het ook zei; ik droom en lig er dus niet wakker van en vind het reuze fijn.

Soms is het jammer ook dat je onverwachts wakker bent geworden.

Want je ging net zo lekker, zwemmende of vliegende in mooie natuur.

Geen pijn geen leed, en ook beslist geen angst voor van grote hoogte vallen.

Maar het is tijd, de tijd, die tijd van werkelijkheid, leven van uur tot uur.

Als je zou stellen dat slapen(dromen)1/3^e van het je leven verloren tijd is.

Dan mis je zoals in mijn geval toch heel veel moois zeg maar mijn andere ik.

Het zijn de dingen die bij mij horen die wezenlijk onderdeel van mijn leven zijn.

Vind je dat dromen onzin is, nou prima hoor ik maak mij daarom niet dik.

Toch is het aan die andere kant ook niet altijd rozengeur en maneschijn.

Maar zo als bij alle dingen is er een voor maar ook beslist een tegen.

Dat bemerk je snel als in je droom je auto opeens zo zwaar beschadigd is.

Dan word je wakker met een hele diepe zucht, en dat is dan een zegen.

Pika