
Er daalde een duifje van den hemel
ter neer op aard,
zoo wit als sneeuw, zoo zacht als zijde
zoo vlug van vaart.
Het hield in ‘t bekje een klaverstengel
voorzichtig vast;
waaraan een drietal schoone blaadjes
te zaâm gepast.
Het duifje wierp op aard het steeltje
vol blijdschap neêr
en aanstonds vloog het, zijn wiekjes kleppend
ten hemel weêr.
Doch zalig, zalig, wie die blaadjes
hier vindt beneên
Zij zijn Geloof en Hoop en Liefde
tezamen één.