Ali

Als kind werden wij al met de gruwelen der aarde geconfronteerd.
Van de boze wolf die de hele oma en haar kleinkind op ging vreten.
De pleegmoeder die de jager opdracht gaf het arme kind te slachten.
Een arme houthakker ontdeed zich van zijn gezin, dat was ik haast vergeten.

Dat een wolf op een gruwelijke wijze huishield onder lieve geitjes.
Wat genoot ik toen die jager hem gelukkig helemaal opensneed.
En al die arme, mekkerende geitjes weer hernieuwde levenskansen gaf.
En die de maag van deze ploert, gelukkig vol met zware stenen deed.

Van die leuke Grietje en die Hans, en dat lieve oude vrouwtje.
Die hen met koek en snoep heel liederlijk naar binnen had gelokt.
En dat arme meisje dat moest helpen om haar broertje vet te mesten.
Als zij niet zo vreselijk slim toen was geweest, had zij hem opgeslokt.

Maar die arme kinderen, hoe braaf dan ook, gingen ook niet helemaal vrijuit.
Want wie had hen geleerd om zo’n oude vrouw dan maar te gaan verbranden.
Het was toch allemaal eigenlijk een hele vreselijke wereld in die tijd.
En niet alleen bij ons, je zag dit overal, ook in de buitenlanden.

Liep het met die arme Assepoester gelukkig toch nog heel goed af.
Al Ladin was waarschijnlijk wel een verre voorvader van Bin Laden
Maar echte sympathie koesterde ik toch eigenlijk meer voor Ali B.
Die veertig rovers keken lelijk op hun neus, toen hij pleite ging, met goud beladen.

Die Baba, dat was eigenlijk een soort Piet Hein, een volksheld.
Een hele slimmerik, met ogen, oren, en van alles heel goed open.
Ja, zulke knapen waren echt een voorbeeld voor de maatschappij.
Dat waren knapen waarvan men zei:”Laat die gerust maar lopen.”

Ik moest hier allemaal weer aan denken de laatste tijd.
Met al die Ali’s, bommen schieten, steken, branden.
De sprookjes zijn nog steeds allemaal dezelfde als toen.
En nog steeds niet hier alleen, ook in de buitenlanden.