Ik zat nog niet zo lang aan de bar of er kwam een beleefd figuur naast mij zitten. “Er zijn van die dingen in het leven, die ongevraagd bij je binnen komen stormen”, begon hij.
Deze opening voor een gesprek, deed mij direct al iets engs vermoeden. “Weet je”, vervolgde de krukoptand naast mij, “weet je dat je, nadat er iets van je is geamputeerd, nog altijd de zelfde gevoelens op die plaats hebt?”. Ik opserveerde hem vanuit mijn ooghoek en constateerde dat hij compleet was.
“Oh, ja, is dat zo?”, vroeg ik hem gelaten. “Ja, precies dezelfde pijntjes, prikkelingen, ja, het is er nog.” Ik voelde mij een ietwat ongemakkelijk, “mist u wat dan?” vroeg ik hem stuntelig. “Ja dat kun je wel zeggen” zei hij met de grijns van een dodenmasker. “Oh, dat is niet best”, zei ik schijnheilig. “Nee maar je leert er mee te leven, hé.” zei het masker.
“Heb je er veel weet van?” vroeg ik quasi geïnteresseerd. “Ach, ja en nee”, wederom vertoonde hij die enge grijns, om vervolgens te zeggen, “Alleen als ik eens lekker, je weet wel,” het masker spleet.
“Wilt u nog een pilsje?”
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.