Blaadjes uit een levensboek – 12 In de buurt

Ik zat me voor de deur op het stoepje  te vervelen. Kwam Henk maar naar buiten. Ik durfde hem niet te gaan halen. Een paar dagen geleden had ik hem keihard op zijn hoofd geslagen… met een schep. Hij rende al jankend weg uit de zandbak. Ik huilde ook maar dat kwam omdat mijn moeder me een flinke lel om mijn oren had gegeven. Iets wat ze niet vaak deed gelukkig.

RET
Als Henk nou maar goed op me werd. Je kon altijd zo fijn bij hem spelen. Zijn vader was tramconducteur bij de RET (Henks vader zei altijd tram- in plaats van trem) en had een geldwisselapparaat waarmee we altijd even mochten spelen. Hij liet er dan altijd wat inzitten en als je op de schuifjes drukte kwamen er centen, stuivers, dubbeltjes en kwartjes uit.

Kruidenier
Ik stond op, liep een op naar rechts, stak de Woelwijkstraat over en liep in de richting van de Snellemanstraat. Daar stond onze kerk en vlak bij die kerk had m’n opoe een klein kruidenierswinkeltje gehad. Heel vroeger. Het winkeltje bestond allang niet meer en opoe was al een paar jaar dood. Gestorven in het jaar dat ik geboren werd. Opa woonde al een paar jaar alleen in de Bergstraat.

Kapper
Ik liep terug, de andere kant op. De kapper die op de hoek zat was woonde, was altijd in een paar minuten met je klaar. Je betaalde je dubbeltje en dan mocht je wat uitzoeken uit een grote la: een nogablokje of een reepje chocola.  Ik kreeg trek bij de gedachte. Even bij m’ n moe proberen. “Moe, mijn haar wordt toch zo lang, kijk ‘es, ik moet nodig naar de kapper.”
“Kletsmajoor, je bent pas geweest. De dubbeltjes groeien me niet tussen de schouderbladen hoor.”
Ze zei soms rare dingen: “Als het schip met dubbeltjes komt”, zei ze ook als ik om iets vroeg. Mijn vader had ook rare uitspraken: “Ik mag in een spliterwt veranderen als ik weet waar dat ding gebleven is” zei hij als hij weer eens iets kwijt was.