Blaadjes uit een levensboek – 18 Ziekte en overlijden

De warandedeuren stonden gelukkig open. Lekker, dan kon je zo naar buiten stappen. De afgelopen tijd was er veel ziekte geweest. ‘Roodvonk’ had mijn moeder gezegd toen ik vroeg naar wat er op die papieren op de ruiten stond.
In onze buurt, een paar straten verder, was een meisje gestorven aan kroep. Het had zo gruwelijk gehoest dat je er bang van werd. Ik had het nog lang gehoord. Na een paar dagen was ze gestikt. Iedereen had gehuild toen het kistje uit huis gedragen werd naar de wagen met de zwarte paarden.

Het was voor mij de tweede keer dat er een kind uit de buurt overleed. Pietje van Enk was ik nog lang niet vergeten. Soms dacht ik hem even te zien in de verte. Maar het was natuurlijk een andere jongen geweest.

Ik begreep het niet van het buurmeisje. Ik had Ada vaak op de stoep zien spelen en nu was ze weg, helemaal weg, in een kistje.

O ja, over Pietje. Pietje had Henk en mij vaak opgehaald om van alles te doen. Op straat of bij één van ons thuis. En nu was hij er niet meer. Dat zoiets zomaar kon. Dat mensen zomaar weg konden zijn…

Een keer was ik  s’ nachts wakker geworden. Ik huilde en mijn hart bonsde. Als Pietje en Ada… dan konden toch ook mijn vader en moeder en opa… Gelukkig was ik weer in slaap gevallen. De volgende dag had mijn moeder gezegd: “jochie, wat ben je toch weer aanhalig. Ik ga echt niet op reis hoor.”

En nu waren Pietje en Ada zeker in de hemel. Bij die grote schare. Bij al die mensen. Een andere keer, ook in bed, moest ik er steeds weer aan denken. In de achterkamer zat m’n moeder te strijken en gelukkig begon ze te zingen. Fijn. Ze zong heel zacht. Ze dacht natuurlijk dat ik sliep en was bang me wakker te maken. “Boven de starren, daar zal het eens lichten”. Wat klonk dat mooi. En ook “Laat mij slapend op U wachten, Heer, dan slaap ik zo gerust”. Slapen en wachten. Ik werd er helemaal rustig van.