We liepen door de Noordmolenstraat over de Noorderbrug naar de Jonker Fransstraat. Tot het Noordplein waren de dingen vertrouwd en net als vroeger. De brouwerij en de chocolaatjesfabriek van Driessen, maar over de brug was alles vreemd en onbegrijpelijk geworden.
Mijn vader pakte m’n hand. Ik keek opzij en zag dat hij bijna huilde. Sommige huizen waren helemaal ingestort en veranderd in puinhopen. Bij andere stonden muren half overeind. Je zag ook huizen zonder voormuur en dan keek je in een kamer waar nog een tafel stond en stoelen er om heen en dingen aan de muur. Misschien hing er nog wel een bordje ‘Oost, West, thuis best’, dacht ik later.
Overal steenhopen met halfverbrande stukken hout, gaten in de grond waar afgebroken buizen en kabels uitstaken. Zover je kon kijken… overal hetzelfde: puin, rommel, resten van muren, gaten die vol water stonden…
Kerk
De toren van de Laurenskerk was zwart geblakerd en zwaar beschadigd. Later dacht ik van de kerk zelf dat die leek op een afgekloven en daarna in brand gestoken geraamte van een verscheurd dier.
“Kijk”, wees mijn vader, “de klok is stil blijven staan toen het gebeurde. Toen de lafaards ons vanuit de lucht aanvielen en we niks terug konden doen. Toen ze mijn vader vermoordden.” Hij huilde weer bijna. Terug naar huis was ik bijna te moe om te lopen. En ook m’ n vader liep of hij haast niet verder kon.
De jongens op straat praatten er steeds over. Japie van Veen z’n vader had dode mensen uit de puin moeten halen en had hele nare dingen meegemaakt. Japie begon er steeds over en het werd steeds angstaanjagender. Toch bleven we naar hem luisteren. We hadden altijd al naar hem opgekeken en dat werd er nu niet minder op.
School
Eind augustus ging ik voor het eerst naar de grote school. De leerlingen van de verwoeste scholen uit de buurt werden over de gespaarde scholen verdeeld. We zaten met drie kinderen in een tweepersoonsbank en dat zat heel ongemakkelijk, vooral met dik en dun schrijven. Er waren leerlingen bij van echte volksscholen. Ik leerde veel dingen die ik thuis maar niet vertelde.
Dit is deel 22 uit de reeks verhalen van dhr. Kees van Baardewijk genaamd: Blaadjes uit een levensboek.
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.
