Blazen-geblazen

Wat droefgeestig prak de olifant “Ik weet haast niets meer te vertellen.”
Ik krijg tegenwoordig de verhalen mijn strot haast niet meer uit!
Ach ja, zei de giraffe, ik weet daar voorzeker ook van mee te praten.
Wij waren vroeger toch echt dé vertellers, nu zijn wij echter hom nog kuit.

Mijn lange nek, voor het verhaal geschapen boeide gewoon een ieder.
De klanken liet ik dan vibreren, zij waren toch al zo lang onderweg.
En die emotie en die trilling in mijn stem, liet soms de mensen huilen!
Voorbij, die goede dagen van weleer, ja het is zonde dat ik het zeg.

Met droge ogen is het immers bijna niet te pruimen.
Dat men tegenwoordig in de verhalen haast geen brood meer ziet.
Men is immers tegenwoordig alleen nog maar met computers bezig.
Ja, vriendelijke vriend, ons einde ligt zeker niet zo ver in het verschiet.

Ja, vroeger hingen hele hordes aan mijn lippen.
Wat was ik trots op mijn kunnen en mijn succes.
Ik heb tegenwoordig thuis ook niets meer te vertellen.
Voorbij die goeie ouwe tijd, het is een harde les!

Ik heb zo af en toe toch nog lekker wat te doen.
Sprak de olifant, trompetterend bijna opgetogen.
Ik blaas nog als de kinderen slapen gaan de verhalen uit.
Of je het nu geloofd of niet, er is geen letter aan gelogen.

Ach ja, jij hebt die slurf, lekker om mee uit te blazen!
Had ik nu maar zo’n slurf; ik heb alleen die lange nek.
Je moet niet zo zeuren, je kunt immers toch niet alles hebben?
En een giraffe met een slurf, ben je wel goed, dat is gewoon te gek.

Zo kun je maar weer zien; dat het leven van verhalen dieren.
Tegenwoordig ook niet meer over de befaamde rozenpaden gaat
De een die past zich aan en is gewoon met zijn bestaan tevreden.
De ander leeft in kommer en in wrok, maar het is nu te laat.