De dinerbon (verhaal in Gelders dialect)

A’k de dèle opkom is mien vrouwe net kloar met ’t melken. Bi’j d’r alweer, wat vrog.
Ach mense ‘tis anders ègoan dan ik èdach hadde.
Ze heb mien weg èstuurd. Weg èstuurd?
Ja, en as dank heb ze mien een dinerbon èdoan as zuutholderdje.
Da’s gemeen, wat mott’n wuule noe met een dinerbon.
Wie kunt immers nooit van de boerderieje af.
Ja deerne ik leg de bon wel weg töt zundag, dan geef wuule de bon wel an de karke veur de missiepost in Afrika.
Ik had die margen een eindejoarsvergadering bie èwoont van’t vriewillegerskorps.
Al zeg ik ’t zelf, volgens mien gevuul ha’k mien ‘t letste joar’n nog al actief èreurd.
Ik had dan ok verwacht stoande disse vergadering bevurderd te worden töt chef maar nee heur ik konne goan, met as dank een dinerbon. Hufters.
Ik zie nog de kuppies van mien mede teamleden, Drentse Tonny, Utrechtse Jolanda, Terwoldse Ria, en cheffin Rieksien.
Utrechtse Jolanda liet nog een treuntje, al bin’k niet zeker of dat verdriet of vreugde was.
Maar goed argens in Afrika kwam die bon misschien wel te passe

Toch wa’k d’r wel een bitje van ondersteboav’n want Sientje twee mos nog noa èmolken worden, ik zegge tegen Hendrika dat doe ik wel.
Maar ’t had mien toch schienbaar slimmer an ègreep’n dan verwacht want inplaats van onder Sientje te kruup’n kroop ik onder Cesar de bolle.
’t Zal tegen negen uur èwes wèzen, de koffie ha’k al noa binn’n èslobbert, ‘kwas net in de luije stoel , noast de houtkachel, in èdummelt.
Hendrika zit de krante te lèzen, gif dat uulskuuk’n ineens een gil.
Ik heb’t, Geurt ik heb’t. Hier moi,j lèzen, noe kunt wuule die dinerbon misschien toch gebruuk’n
Niet wetend wat d’r eigeluk an de hand is spring ik oaverende griep mien zakmessie um de indringer te lief te goan. Maar dan, gadsamme mense loat mien toch niet zo schrikk’n, ik kan d’r maar zo in bliev’n en dan moi allene zundags noa de karke.
Hier lèès Geurt. Diner aan huis. Wuule kunt dat spul an huus loat’n komm’n.
Verrek ja. Uw diner aan huis, keuze uit vijftig gerechten en soep vooraf.
Nou Hendrika dat mot maar angoan. Hier, doar steet, bel ons en wij sturen u een lijst met culinere gerechten.
Rap doen deerne. Twee dagen later lag de lieste al in de busse.
Stond vol met moeiluke woorden en gerechten, d’r was gien stampot of moes te bekenn’n.

Dat word niks Hendrika, ‘kwil weten wa’k an huus kriege, wa’s noe geflamde koes koes.
‘t Mot gien èten dat in brand hef èstoan.
Hier Geurt, hier lèès dan, ok visgerechten, met vis kan oe toch weinig gebeur’n.
Dat zou kunn’n. Goed vrouwe loat wuule de vlagge ok maar een keer hoog in de mast hang’n.
Wat nimp wuule.
Hier kreeft, zacht gekookt en gesudderd in botersaus, met een voorafje van heerluke soep getrokken van zeeduvel.
Hendrika weet wai’j anhaalt, ai de duvel in huus haalt is de vrede varre weg.
Maar Hendrika wol Kreeft met alles d’r op en d’r an. Goed mien deerne bestel maar veur zundag noa de karke dan kan de dominee ons eerst nog zegenen.
Sundagssmiddags ja heur doar kump ’t bussie met ons diner ’t arf opriejen.
Hendrika had de toafel al kloar met een prachtig laken d’r op en twee brandende keersies an’t ende.
Eerst bragge de soep binn’n, toen twee grote schalen verpakt in warmhoudpapier, kaartje d’r an, Kreeft gevangen in de Duitse bocht, gut doar mot nogal een kreeft onder zitt’n. die kreng’n mott’n wel tachtig centimeter groot wèzen.
Alles werd netjes op de toafel gerangschikt.
De soep links, de kreeft rechts, en in’t midden twee bieltjes.
Wat mot dat noe weer.
Rustig Geurt, loat die man noe eerst maar goan.

Kan ik gelijk even afrekenen.
Dat kan hier hei de dinerbon, astoeblieve.
Ja maar daar moet nog wel vijf en twintig gulden bij meneer. Vief en twintig gull’n bie?
Gadsamme naait dat team mien ok nog veur extra kosten.
Die kèrl hold mien ok net iets te lange de hand op, dach zeker ok nog fooi te krieg’n, maar hie kan verrekk’n.
Maar hie lut nog wel snedig heur’n.
Oh hei de knippe uut èwass’.
Dat het u maar goed zal smaken, en met zo’n smerige grijns op zien bakkes, laat vooral de kreeft goed smaken, geette d’r van deur.
Dat heurt niet goed an, maar ik zegge maar zo, ai’j niet kunt biet’n, moi’j oe tanden loat’n zien
Loat wuule eerst maar kiek’n wat d’r onder de deksels zit vrouwe.
Nee niet doen wuule nimp eerst de soep.
Nou rap dan want volgens mien kump d’r geluud onder de deksel vandan.
De soep dee’j Hendrika in zo’n deftig kummetje, maar goed ok want ‘t broez’n nog al.
’t Liek wel of d’r lèven in zit, was ok zo, zat een keldermotte in.
Nou ja doar huuf de soep niet anders um te smaak’n.
En toen was de kreeft an de beurte.
Hendrika haal’n heel veurzichtig ’t papier d’r af, en nog veurzichtiger de deksel.
En wat doar lag is in vief minuten niet te vertellen.
Twee hele beste en veural grote kreeften.

En ai’j mien vroag ok nog een echtpaar, mot wel want ze laag’n arm in arm.
Maar dat mannetje, veural dat mannetje, keek mien te sachgerijnig uut de ogen.
Ik zegge tegen Hendrika kiek uut want die is niet dood. Die is nog fitter dan de bok van de buur’n.
Maar mien Hendrika is een moedig mens, heel veurzichtig en met de vurke gaf ze ’t vrouwtje een prik in de konte, gien reactie mooi die is dood.
Iets brutaler gaf ze toen ok ’t mannetje een ram in de konte, ok gien reactie.
Ik was al een bitje achteruut ègoan want alles wat duuts is? of niet dan. Tut dat.
Ja ik mot effen slikk’n.
Tut dat Hendrika zich iets te vulle veuroaverboog.
Ineens vlug dat mannetje Hendrika zonder waarschuwing noa de strotte.
Pak ’t bieltje Geurt, pak ’t bieltje, schiet op dat kreng molt mien.
Ja en dan, asse mien Hendrika te noa komp wo’k ok vals. Grieppe ’t bieltje, haal met links uut, sloa eerst nog de kachel piepe in tweejen, twee delftse vaaz’n van de pronkkaste.
En dan pas, ja achteraf stom, maar ik sloa Hendrika lieke veur de kop. um, volgens mien te oaverdrev’n, lang uut en bewusteloos op de grond te zakk’n.

De kreeft zett’n gelieke de sokk’n d’r in en vloog de dèle op.
Ik heb Hendrika eff’n loat’n liggen, ik was zo ondersteboav’n van’t hele gebeur’n da’k eerst een neut ènomm’n heb. Dat ha’k wel verdient.
En toen met een zeik natte spons he’k Hendrika weer töt de orde te roep’n.
Wat is d’r gebeurt? Ach mense ie bint an èvall’n deur die duutse kreeft.
Woar is dat loeder, woar’s dat kreng.
Die is de dèle op èvloog’n.
D’r achter an, gelieke de dèle opvliegend, en een gaffel van’t hiltie griepend.
Hendrika, mense kiek toch uut, volgens mien is’t d’r ene uut een elite korps, die kent de klapp’n van de zweep.
Dan zalle noe mien leer’n kenn’n. Ik had mien ok bewapend met een heuivurke, en stief achter Hendrika heur breje konte blievend, samen de jacht op dat kreng angoand.
En met da’k tussen Bartha 1 en Bartha 2 deur kieke zie ik wat bewègen in de giergreppel.
Hendrika let op, hie holt zich schuul in de giergreppel.
En zonder noa te denken, want dat kan dat mense niet zo goed, duk ze boav’n op de giergreppel.
Maar ja doar ligt altied wel stront. ‘t is de plekke van Mientje 6 en die was ok nog net an de scheit, dus.

De niet meer al te mooie beentjes van heur gingen de lucht in, um vervolgens schuunsplat boav’n op de kreeft in de giergreppel te landen.
En zo aldermirakels gemeen vechten die twee.
Ik bin d’r bie goan zitt’n., ‘keb heur flink an èmoedig.
En doar noa zo’n pakweg een kwartier, herrees Hendrika as een Griekse godin, en mirakels onder de stront, as winnaar uut de giergreppel.
De kreeft triomfanteluk an de gaffel umhoog houwend.
Ik doe’t niet gauw, en zeker niet vake maar noe he’k zeker vief minuten stoan te klapp’n.
Goed èdoan deerne, geef dat kreng maar hier, ik spuul’m wel effen onder pompe af, zo dat wuule eindeluk ons diner veurt kunt zett’n.
Hendrika dook ondertussen effen onder de douche.
En toen zo saam, zo intens intiem saam, heb wuule ’t ons goed loat’n smaak’n.
’t Had zelfs later in bedde nog een vervolg.
Maar op mien lèèftied is dat een grotere opgave dan de Himalaya beklimm’n.