Dun Haar

(dit is de echte Joop)
Het was druk maar niet gezellig in het bruin cafeetje. Alle kaarters waren aanwezig. Twee tafeltjes aan het raam bezet. Verder was er geen kruk aan de bar onbezet. Misschien had het weer van gisteren er iets mee te maken. Omdat het toen de gehele dag heeft geregend en maar weinig mensen zich op straat hadden gewaagd. Hoe dan ook het was er druk, maar ongezellig.
Ik nam zoals gewoonlijk mijn plaatsje in aan de leestafel en bestelde een koffie. Nel, het vrouwtje van Joop, was ook al aanwezig, dus het kon niet op. Joop bracht mij mijn koffie. Hij kwam op zijn typische manier van lopen naar mij toe gesloft en zette zich even neer. Nel kwam met in haar hand de speculaasjestrommel. Ze zei, ‘helemaal vergeten Ivan, sorry hoor knul.’ Terwijl ze dit zei keek ze boven op Joop zijn kruin. Dan ging ze met haar vinger door zijn haar en zei: ‘Nnou pa, daar moeten wij wat aan doen. Je wordt kaal.’ Joop keek schuin omhoog, ‘wat gaan we doen Nel in een volle zaak, je echtgenoot voor lul zetten?’ ‘Nou nee Joop’, zei Nel ‘maar het valt mij nu in ene op. Ik zal aan mijn vriendin Flora eens vragen waar zij dat middeltje koopt. Zij gebruikt dat al jaren tegen de haaruitval. En het helpt echt, het is gestopt bij haar. Wij gaan natuurlijk niet wachten tot de klanten je ’tien over rood’ gaan noemen.’ Zij doelde hiermee op het bekende biljartspel met drie ballen waar men mee speelt en eerst altijd de rode bal moet raken. ‘Ga jij nou maar achter de bar’, snauwde Joop geërgerd. Maar het kwaad was al geschiet. De ene opmerking na de andere passeerde de revue. Er kwam leven in de tent.
Vanaf de bar klonk het, ‘ja Joop je wordt kaal.’ En ‘nou zeg, dat was mij nooit zo opgevallen, maar nu zie ik het ook. Dat komt omdat we hem nu eens op zijn kop kijken.’ ‘Wat erg is dat, kaal is toch zo lelijk.’ De kaarters bij het raam begonnen te zingen. Zij hielden weliswaar de ogen strak op hun kaarten gericht, (oppassende voor trucjes) zongen zij aan koor, ‘zie de maan schijnt door de bomen.’
‘Nel’, zei Joop nu geheel rood aangelopen, ‘houdt voortaan dergelijke opmerkingen voor in bed en dan op het moment dat ik het licht uit doe mag je het zeggen, o.k.?’ ‘Nu ja, het is toch beter dat ik het zegt dan iemand anders’, zei Nel nog allerliefst. Joop stond met een ruk op. Mijn koffie gutste over de rand van het kopje. ‘Sorry Ivan, maar ik moet even passen.’ En weg slofte hij om weer achter de bar plaats te nemen.
‘Ik heb wel eens gehoord ….’, zo begon Herman tegen Joop. Herman, een anders uiterst stil figuur die ongeacht het weer of jaargetij, altijd het zelfde gekleed is. Zwart kostuum, donker overhemd met dito das, een beetje paapse dorpeling. ‘Ik heb wel eens gehoord, dat men de haargroei kan activeren, door met het hoofd tussen de dijen van je vrouw te slapen.’ De doodse stilte die hier op volgde was veelbetekenend. Punt één, was dat Herman die daar sprak? En ten tweede, wat zei hij nou? Dit paste in het geheel niet bij Herman! Herman vervolgde echter bloedserieus. Kijkend naar Joop, ‘echt Joop, het is een heel oud middeltje, maar het werkt gegarandeerd.’
Joop keek hem aan alsof hij water zag branden en zei: ‘Herman je heb in die tien jaar dat je hier komt nog nooit meer gezegd dan ‘goedemorgen, mag ik een bier.’ Wat gaan wij nu doen? Ome Joop op de hak nemen?’ ‘Nee, nee’, zei Herman geschrokken, ‘maar ik wil u alleen helpen. Het zou toch verschrikkelijk zijn als u nu al volledig kaal zou worden?’ Ongewild gooide hij er nog een schepje bovenop.
‘Zie je nu wel’, zei Nel ‘als Herman het zegt is het zo, zelfs hij heeft het gezien.’ ‘Dan zal ik vanavond met mijn kanis tussen jouw dijen gaan slapen, o.k.?’ vroeg Joop haar. ‘Ja, doe dat’, zei Herman nog maar eens, in alle ernst. ‘Een beetje hoog graag Joop.’
Joop leek zo’n beetje te ontploffen. Dit gaat helemaal niet goed dacht ik. Zou die Herman dat nu menen? Of ben ik nu in de ban van het absurde? De oplossing, zogezegd het antwoordt op de complete haargroei procedure, oorlog en advies stapte binnen. En wel in de vorm van ‘Breekijzertje’. Leest de voorgaande story, (‘Uit het vet’).
Wederom was het even verwarrend stil. De gedrongen figuur van ‘de Snor’, was stil blijven staan in de deuropening, niet goed begrijpend wat er loos was, waarom die stilte opeens? De notoire inbreker met de kale kop en een ‘enorme snor’ haalde zijn schouders op. Terwijl het nog doodstil was, riep Herman hem in alle ernst toe, ‘Viezerik!’
Ik keek naar Joop en Nel, maar die lagen evenals alle anderen dubbel van het lachen. Zelfs de kaarters hadden even geen aandacht voor het spel. Het was weer als vanouds gezellig vol en barstend van humor.
Joop, gaf Nel een klinkende zoen en ik hoorde hem zeggen, ‘wat ben je toch slim lieverd, ik hou van je.’ Nel een meid van goud, met een aangeboren ondernemers inzicht.