Home / Verhalen / Hoe het allemaal kan gaan

Hoe het allemaal kan gaan

Met dank aan Ivan Grud voor het insturen van de tekst


Heerlijk als het regent en je bent onder de pannen. U zult het ongetwijfeld allemaal wel eens ervaren hebben, dat gevoel van geborgenheid. Door een stortbui ergens binnen lopen waar je dan warm en droog ontvangen wordt, zo ook deze dag.
Het goot letterlijk pijpenstelen en toen ik dan ook aan de Bar zat genoot van een heerlijke koffie en Vieux, wat kan het leven dan toch rijk zijn. Joop was druk doende met het uitleggen hoe of je de wekelijkse voetbal poel in zijn kroeg mee kon spelen. Ik hoorde hem vol overtuiging zeggen tegen de klant, ‘Nee, eikel, natuurlijk kan je niet een ton winnen voor twee euro’s, het is maar een aardigheidje.’ Vervolgens, ‘het is ook een blinde poel, ‘Gierbak’ ‘, de manier van spreken met zijn klanten verbaasde mij telkenmale weer opnieuw. De aangesproken zei, ‘ik zal er eens over nadenken, want om nu iedere week twee euro’s uit te geven het is toch geld.’ ‘Ja val niet over je vertering’, aldus Joop. Ik hoorde de mij zo bekende wrevel in zijn stem. Dit was Joop, uitkijken geblazen.
De deur ging wat schokkerig open, het was alsof iemand moeite met de deurdrang had. In de opening stond een jonge vent. Nu als je wel eens een drenkeling hebt gezien, maar dan nu in het kwadraat. De kringen onder zijn ogen, het plastic tasje onder zijn arm verrieden hem, ‘een Junk’.
Joop die hem kennelijk kende zei, ‘Hallo Theo, wat ben je nat Binkie kom even zitten, bakkie koffie?’ De binnengekomen drenkeling keek hem dankbaar aan, ”ja, lekker Joop.’ ‘Tyfus weer Joop’, het kwam er wat haperend uit. ‘Ja jongen, ik weet er alles van’, aldus Joop, ‘maar je weet Japie ik heb liever niet dat je met handel hier komt.’ ‘Sorry Joop, maar ik zit echt omhoog, ik moet wat scoren.’ ‘Gisterenavond ben ik beroofd van mijn laatste voorraadje door een stelletje hooligans.’
Joop schudde zijn bedenkelijke hoofd, keek naar mij en zei, ‘laat maar eens zien dan.’ Uit het plastic tasje kwam een autoradio te voorschijn, de bedrading hing als de tentakels van een dode Inktvis naar beneden. ‘Blaupunkt, gloednieuw met C.D speler en een route controlesysteem. Plots klonk de stem van de vage lotto geïnteresseerde, ‘en wat mot dan wel niet kosten?’ Joop gaf hem antwoord, ‘voor jou vier tientjes.’ Ik hoorde Theo mompelen, ‘mag voor minder Joop mag minder.’ ‘Het is toch een gepikte, ik heb er eigenlijk niets aan, wat als hij kapot gaat, geen garantie niks, weg poen.’ aldus Mr.lotto. ‘Hij kost wel driehonderd nieuw hé, en dan heb je ook maar een jaar garantie, voor minder krijg je hem niet.’ ‘Ik rot hem nog net zo lief in de spoelbak.’
Dit was Joop, Joop de socialist, de voorvechter van de minder bedeelde. Altijd gelijk op de Barricade, recht aan de armen en behoeftige onder ons. Theo kreeg het steedsbenauwder, hij moest nu eenmaal scoren. Maar Joop kreeg het voor elkaar, al ging er vijf euro van de prijs af, en alsof de koper geen rust meer had, hij rekende gelijk af en vertrok.
Theo, dronk als een speer zijn bloedhete koffie op, ‘dank je Joop, dank je’, en weg was hij. Echter niet nadat Joop tegen hem gezegd had, ‘niet meer doen hé,Theo.’
‘Zijn toch stakkers hé Ivan.’ We zaten nog wat na te praten over het item het junk zijn, toen de deur met een klap open gegooid werd. Het was mijnheer voetbalpool, ‘Waar is hij, waar is hij’, schreeuwde hij met een immens rode kop, het was of als zijn hersens op springen stonden. ‘Beetje rustig slimme Pietje, geen komedie hier wat mot je?’ ‘Die, die, tering junk, die heeft mij mijn eigen radio verkocht’, gilde de bedrogen heler. ‘Tering Junk?’ De ogen van Joop vernauwden zich. Hij was een beetje rood aangelopen, en de ervaring vertelde mij oppassen geblazen.
Hij lachte hem vierkant uit, ‘is dat zo, ha, ha, ha,schitterend, en nou opgesodemieterd, eruit wegwezen’ hij maakte aanstalten om achter de bar vandaan te komen. Even leek het er op dat de huiler tegen zou gaan stribbelen, maar nee hij koos echter eieren voor zijn geld en droop met de staart tussen zijn benen af.
‘Zie je nu Ivan, wat een maffers ik hier binnen krijg je moet toch stalen zenuwen hebben met die idioten.’ Hij schonk zich zelf een flinke Jonge borrel in. ‘Nog een Vieux Ivan, van het huis?’ Ik krabbelde mij eens achter de oren, er klopte iets niet, maar wat? Ik besloot bij mij zelf, dat er dingen zijn, waar men maar niet al te lang over moest nadenken, ‘Proost Joop, op je gezondheid.’

We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie

Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.

Sluiten