Hoofden!

Diplomaten hebben hoofden,
Een diplomaat bezit geen hart!
Vertrouw dus nooit op diplomaten.
Een diplomaat, een soort apart!

Spreken woorden zonder inhoud.
Loos gepraat zonder enige betekenis.
Liefst met heel veel termen, hoe meer hoe beter.
Zodat zelfs geen hond meer snapt wat het lijkt of is.

Veel beloven en zo eerlijk mogelijk kijken.
Ach! Zo op het oog een betrouwbaar, nette man.
Vooraf weet je echter al waar het op uit zal draaien.
Gewoon omdat je dat soort echt niet vertrouwen kan.

Liegen met wijd open ogen en een gezicht van zelf geloven.
Je gesteund weten door je soortgenoten zolang alles gaat goed.
Maar kom je soms wat knel te zitten of raak je echt in grote nood.
Dezelfde grote ogen, lachen blijven tot het bittere einde zoals het moet.

Gelukkig is er in de hemel een plaats apart gehouden voor de diplomaten.
Je herkent ze daar gelijk want op de plaats van het hart zit er een heel groot gat.
Wandelend in het paradijs moet je ze zonder spreken toch kunnen herkennen.
Het eeuwige leven op deze wijze, ja wel een zeer terechte straf is dat!

Met dat vooruitzicht heb ik toch wel enig medelijden met de diplomaten.
Want man of vrouw bezaten eens een hart wat door de jaren is versteend.
En langzaamaan werden tijdens het verstenen de ogen en de koppen groter.
Wat zielig toch te moeten lullen over zaken waarvan je toch niets meent.

Ik heb er echt zo door de jaren wel een hele goede kijk op.
Ik voel zo feilloos aan in welk stadium zij ongeveer gekomen zijn.
Ik denk dan vaak; hou toch op met je gezwam, je moest eens weten lachebek.
Ja, het is gek, maar ik zie dan het volgende leven en voel dan iets van pijn.