Hoofdig

Hij had het gezicht van zeg maar een geboren lijder.
Je weet wel zo’n kop van alle dagen barsten van de pijn.
Als je nu zo’n iemand toch eens flink kon laten lachen.
Zou dan dat hele lijnen spel niet op den duur verdwenen zijn?

Zo iemand kan echt niet lang in de spiegel kijken.
Je barst immers spontaan in tranen uit, als je al kijkt!
En je beide ouders lopen ook niet over van veel vreugde.
Vragen zich af op wie hun schat toch eigenlijk het meeste lijkt.

Nee, dan die pretzak, bij het zien ga je vanzelf al lachen.
Maar in de spiegel kijkt hij echter dikwijls en ook graag.
Hij lacht dan ook spontaan naar zichzelf en trekt gekke bekken.
Zegt met een knipoog naar zichzelf “Wat ben je toch een blaag.”

Lachend zegt ma dan: “Van wie zou hij dat nu hebben?”
Van jou natuurlijk, want ook jij bent een gelukkig kind.
Dat jij mij hebt gevonden, en nu zo’n leuke jongen.
Zo’n echte grappeloog zo je ze maar zelden vindt.

Toen hij eens de lijder tegenkwam begon hij spontaan te lachen.
Die keek natuurlijk droevig en barstte gelijk in tranen uit.
Zo vreselijk erg dat zelfs de grapjas mee begon te huilen.
Dat was zo komisch, het ging niet stil maar overdreven luid.

Nadat ze elkaar zo een tijdje hadden toe staan huilen.
Veranderde hun droefheid uiteindelijk wel weer in een lach.
En niet zo weinig, dat was echt schuddebuiken zo te zeggen.
En het begin van een goede vriendschap, wat een dag.

Ik heb als echte circusliefhebber ze nog vaak zien bakkeleien.
Om dan opeens spontaan te lachen of te huilen op bevel.
Je moet maar zo’n gezicht hebben, je bent niet je eigen maker?
Maar de boel vermaken kon het duo toch zeer zeker wel!