La morte

Het oude vrouwtje had haar even oude hond begraven. Zij had hem heel voorzichtig in haar dekenkist gelegd. Het kostte haar een hele lange dag om het gat te graven. En aan de groeve al wat al gezegd was nog maar eens gezegd.

Al eerder had zij dit lege dit verlaten gevoel al eens ervaren. Nu al weer bijna twintig jaar geleden was haar man toen heengegaan. De man die haar zo steunde, waarvan zij ook zo heel veel had gehouden. Toen had zij ook met dit gevoel en deze woorden aan zijn graf gestaan.

Haar man was toch eigenlijk nog niet zo oud, het hondje bijna twintig. Zij zei altijd tegen hem”Jij bent eigenlijk net zo oud of ouder nog als ik.” Toch hoop ik maar dat jij eerst zal gaan want wie zal voor jou zorgen? Tegen haar man had zij dit ook altijd gezegd, mens zei hij dan maak je niet dik!

Zij had dit hondje Bart genoemd naar haar man die ook zo heette. Zij hadden ook iets gemeen want Bart de hond luisterde ook niet zo altijd. Het hield haar levendig, dat zij zich zo af en toe nog eens op kon winden. Zo druk zo eigenwijs en toch zo vreselijk lief nee nooit eens echte narigheid.

Toen zij de andere dag haar hele hart nogmaals helemaal had uitgestort. Klonken voor haar de eerst schoppen aarde leeg en hol zo op die kist. Pas toen zij de jonge gouden regenboom er zorgzaam boven had geplant. Veegde zij het laatste traantje weg, zag zij weer zon, verdween die mist.

Ik heb het meegemaakt, ik ben er bij geweest zeg maar als steun. Drie jaar geleden nu alweer en al heeft zij wel het meeste zelf gedaan. Dat ik dit nu pas schrijf is niet omdat ik het was vergeten hoor. Maar een dezer dagen is ook zij de weg van Bart en Bart gegaan.