Paaldansen

Joop had het voor elkaar. Onder het motto ‘je moet met de tijd mee’ werkte hij tot vroeg in de ochtend aan een Amerikaanse attractie, zoals hij het noemde. Hij had een verchroomde stang geplaatst in het midden van een grote stevige ronde tafel, achter in de zaak. Een kant van de tafel had hij recht afgezaagd zodat hij tegen (en aan) de muur bevestigd was. Het geheel was voorzien van spotlights met aan het plafond een spiegelbal eveneens met spotlight. Dit volgens Joop vervolmaakte het geheel. Het leek het nu meer op een nachtclub dan een bruin cafeetje. Maar Joop zou Joop niet zijn als hij al het commentaar niet wegwuifde met een, ‘let nou maar op, dat gaat geld opleveren.’
Hij vroeg mij: ‘Ivan hoe kom ik nu aan een paar leuke paaldansers. Een paar kanjers echte spetters. Het moet gelijk goed zijn, anders wordt het nooit wat. Ik heb er wat nodig voor het komende weekend.’ ‘Ja, moeilijk maar wat je doen kunt is, zet een bord voor het raam ‘Paaldansers gevraagd’, of maak er een wedstrijd van, dan komen ze vanzelf’, zei ik tegen hem. Joop keek mij aan op de manier van; ‘wat zeg je me nou’. Hij zette een paar grote ogen op en zei, ‘Dan krijg ik ook van die gasten binnen die even aan de paal willen. Nou aan mijn paal geen kerels dat snap jij nog wel hé?’ En hij vervolgde, ‘is Monique van jou er niet voor te porren die ziet er toch fantastisch uit!’ ‘Joop dat paaldansen is niet zo maar iets, dat moet je kunnen, geleerd hebben’, bracht ik hem aan het verstand. ‘Ja nou, dan blijft er niks anders over dan een bord voor het raam, gromde hij. Misschien kan de buffetjuf Nel wat aan de paal.’ ‘Er zijn maar weinig vrouwen die aan de paal dansen en dan ook nog wat goeds presteren’ zei ik. Joop schonk zich zelf nog een borrel in en ik hoorde hem mompelen, ‘ja aan die paal wel, ja.’
Nel, de buffetjuffrouw kwam binnen. ‘Wat krijgen we nou’ riep zij, ‘Joop gaan we nachtclubje spelen?’ ‘Niet ouwehoeren en progressief meedenken, kan jij paaldansen dan heb ik wat aan je?’ ‘Maar natuurlijk Jopie kan ik aan de paal dansen. Ik heb er zelfs een mooi pakje voor laten maken en hoge hakken voor gekocht’, lachte Nel. ‘Maar zoek jij nu maar wat leuke jonge meiden voor aan je paal en hou mij maar als reserve.’
De avond was daar en er hadden zich zeven paaldansers gemeld. Joop was in zijn nopjes. Het was nog maar net donker genoeg of hij deed alle spots aan. Iedereen wachtte vol spanning af, of wat er zou gebeuren. Het eerste optreden stond om negen uur gepland. Het was overvol in het cafeetje en er werd goede gedronken. Prompt om negen uur pakte hij de microfoon die hij in de ochtend nog geïnstalleerd had aan een rail die aan het luifel van de bar was bevestigd. ‘Attention, attention mesdames, messieurs ladies and gentlemen. Mag ik uw wel gewaardeerde aandacht, voor een optreden van ‘Tijgerin of Thailand’. Zij danst voor u op de muziek van de ‘Bolero van Ravel’.’
De schele, die dus niet scheel was, maar wel een blauwe maandag in een bandje heeft gedrumd, gaf met twee houten keukenlepels een roffel op de bar. Waarna Joop onmiddellijk de band startte. Daar was zij, van uit het damestoilet, ‘de Tijgering’. Zij sprong met elegante ervaring op het podium. Dat leverde haar gelijk al een enorm applaus op. Ze zag er geweldig uit en droeg een pakje met tijgerprint en een tijger masker. Joop glunderde hij riep: ‘Ivan’, dan stak hij zijn duim omhoog. Het was inderdaad een schitterend erotisch en sexy optreden. De boys werden dol en sommigen gooiden zelfs wat geld op het geïmproviseerde podium. Er werd leuk over gesproken en een ieder was het erover eens, Joop had het weer voor elkaar.
Er zat een tiental minuten tussen de optredens en ook de volgende meiden hadden geweldig succes. Maar zoals met alles werd er bij de voorlaatste al wat minder strak gekeken naar het optreden. Toen de laatste dan ook het podium beklom, letterlijk beklom, hadden maar weinig erg in haar. Joop vroeg speciale aandacht voor dit gebeuren en een hartelijk applaus. Hij kondigde haar aan als zijn ontdekking met een groot en talent. Nu, groots was zij, ik hield mijn hart dan ook vast toen zij de paal vastpakte. Zij begon in de rondte te lopen. De bedoeling was om dan al slingerend hogerop te gaan. Ik had het goed gezien, omdat het kunstje ook al was uitgevoerd door de slankere dames. Steeds sneller liep zij in het rond op de tafel welke het kreunend onderging. Om dan met een ruk aan de paal zich vertikaal en ondersteboven op te drukken. De ravage was enorm het halve plafond kwam naar beneden. De mollige danseres vloog letterlijk met paal en al het publiek in.
Bier vloog over de hoofden van de bezoekers. Vloeken waren niet van de lucht. Maar ook de humoristische opmerkingen niet, ‘Duiken’ werd er geroepen. Men hielp haar liefdevol overeind, en van alle kanten kreeg zij wat geld toegestopt. ”Mooi hoor lieverd jij was de beste.’
Nog nagrinnikend ging ik op huis aan.