Ploert

Ik heb zo mijn leventje ingevuld met hard en later zachter werken.
Soms was het wel leuk, dan weer iets minder of helemaal niet.
Maar ik zeg maar zo; overal zal altijd wel iets te zeuren wezen.
Voor al het werk moet toch iets zijn, het is maar hoe je het beziet.

Zeg bijvoorbeeld iets over het zware, ongezonde, vuile werk in de kolenmijnen
Of een hele lange dag maar zitten in een stoel, zij het in een mooi kantoor.
Of op een heel groot veld in de kokende zon onkruid uit bieten moeten schrapen.
En die arme visserman op die woeste kolkende zee is ook geen pretje hoor.

Het werk van de vuilnisman of erger, in de stinkende riolen.
Leidekker op een kerkedak, gevaarlijk! Maar zij moeten er wel zijn.
De slager, bakker, groenteman, kortom het hele supermarkt gedoe.
De grote mannen die hun zakken vullen, hebben zij het altijd even fijn?

Moet dan ook alles wat er is nu ook altijd en eeuwig blijven bestaan.
Zeg maar; de bazen knechten al wat doende is, het service personeel.
Als je dan bedenkt hoe het ene vaak in het andere sluit, niet zonder kan!
Dan blijft de vraag; wie doet het, en wie heeft het beste deel?

Nu dan het kardinale punt de ploert, die zonder scrupules misbruikt, verkracht.
De gangster, drugsbaron, de inbreker, de zwaardere hij die je zelfs vermoord.
Dan denk ik aan al die officieren van justitie, de advocaten, het gevangenis personeel.
Zielig toch, brodeloos, die arme kindertjes, hun personeel dat is toch ongehoord?

Gelukkig dus dat er toch voldoende ploerten nog voorhanden zijn.
Nog fijner is het dat ik er niet voor heb geleerd en het niet hoef te zijn.
Ik ben tevreden met wat ik altijd heb gedaan en met mij denk ik zeker vele.
Wat zit toch de wereld eigenaardig in elkaar, of lijkt het maar zo en is het schijn.