Prijshonden

Het was een idee van Joop de kelner. Hij had dat wel meer, dan moest er gewoon wat gebeuren. Dit maal had hij een competitie bedacht voor klanten die een hond hebben, waarbij het uiteraard om de hond zou gaan. Ik kan u vertellen dat waren er heel wat. Gezien het klanten niveau zouden de pitbulls, rottweilers, bouviers en meer van dat slag honden sterk vertegenwoordig zijn. De regels die Joop handhaafde logen er echter niet om. Kinderen beneden de zestien niet toegelaten door de toch altijd aanwezige kans van bijten. Bij agressief gedrag van de hond volgde uitsluiting en moest men direct het café verlaten. Inschrijfgeld bedroeg tien euro. Van dat geld zouden dan bekers met inscriptie gekocht worden en een oorkonde. Een ieder was enthousiast en hij had al gauw een twintigtal deelnemers. De wedstrijd zou gehouden worden op zondag. Aanmelden elfuur dertig tot twaalfuur dertig. Zij die na dit tijdstip binnen zouden binnenkomen worden uitgesloten. Dit onder het motto, we hebben de tijd hard nodig.
Ik kwam die bewuste zondag even na twaalven binnenlopen en tot mijn grote verbazing waren de meeste deelnemers reeds present. Het viel mij op dat de honden een goed disciplinair gedrag vertoonden. Zij zaten of lagen rustig naast de baas. Zoals gezegd waren de Pitbull’s, Herdershonden en Rottweilers sterk vertegenwoordigd.
Joop had een soort van podium gecreëerd van drie tafeltjes, met daarop dan weer een kleine verhoging met de bekers in de volgorde van eerste tweede en derde prijs. Ook was er voor iedere hond een buffelhuidkluif, welke ook gegeven zou worden als troost prijs. Het bier werd goed getapt, de koffie met appelgebak ging gretig over de bar. Kortom het was gezellig en een prima sfeer. De wedstrijd verliep vlekkeloos. Joop had voor twee keurmeesters gezorgd, en een voor een werden de honden gewogen bekeken en betast om dan op een lijst van punten te worden voorzien.
Naast mij stond Slurfie, die zijn bijnaam ‘Niet’ te danken had aan zijn toch wel grote neus. Hij had ook ingeschreven maar nog geen hond bij hem. Hij had met Joop afgesproken deze tot het laatst in zijn busje te laten omdat het een nogal zenuwachtig beestje zou zijn. De winnaars waren zo goed als bekend, en Joop zei: ‘ik zou hem nu maar halen Slurfie, als je denkt dat hij nog een kans maakt.’ ‘Ach’, antwoordde deze, ‘de strijd is gestreden, het wordt de Duitserstaander, schitterende hond, niks mis mee. Maar ik haal hem wel even, zet hem wel even in een doos’ en hij vroeg mij ‘als jij dan even de deur voor mij openhoudt Ivan als ik er aan kom.’ ‘Ja natuurlijk’ zei ik.
De Duitserstaander had inderdaad de eerste prijs, een schitterende hond. De tweede prijs ging naar een klein poedeltje en de derde prijs was voor een Pitbull. En jawel van ‘Spuitje’ de bodybuilder, die direct na zich ontdaan te hebben van zijn trainingspak op de tafel naast zijn hond sprong en in een mini broekje poseerde en glunderend zijn spieren liet rollen. Iedereen was tevreden, applaus klonk bij iedere nieuwe pose van Spuitje. Joop had het weer goed ingecalculeerd de kas rinkelde, het was perfect.
Ik zag dat slurfje aankwam lopen met een grote doos voor zijn buik. Ik liet hem binnen en vroeg: ‘is dat hem Slurf?’ ‘Ja’ zei deze onbewogen, ‘hij is rustig nu.’ Hij ging naast de tafel staan met daarop de Duitse Staander. Hij vroeg Joop om even aandacht te vragen van de aanwezigen. Joop voldeed aan het verzoek, het werd stil en alle ogen waren op Slurfie gericht. Deze schraapte zijn keel en zei met een stem als een stalmeester: ‘de beste hond, de mooiste hond, de Duitser Staander heeft terecht gewonnen; ook de tweede en derde prijs zijn volkomen terecht. Mijn hond viel dit jaar, even als vele andere, niet in de prijzen maar nogmaals, ’terecht.’ Ik zou toch ook willen vragen of de jury een rapportje wil maken van mijn hond. ‘Ja laat nu maar jouw hond eens zien, ouwehoer’, zei Joop. ‘Wat is het voor een hond dat hij zo nerveus is?’
Slurf keek het café nog even rond, om dan met een ruk de doos op te tillen. Iedereen was stomverbaasd alle monden klapten open. Daar stond Slurfie met zijn hele enorme slurf buiten zijn broek bengelend. Mijn hond is geen Duitser Staander maar een…. ‘Hollandse Hanger’ brulde Slurfie.’ De dames slaakten een gilletje en sloegen vol van verbazing hun handen voor de ogen. Iedereen lag in een deuk. Het was weer als van ouds; heerlijk gezellig.