Smokey

Zo door de jaren heen voelde ik mij zo iets als masochist.
Van Nico en van Tine werd ik de willige, volmaakte slaaf.
Het was vaak moeizaam en deed het ook wel erge pijn.
Maar al die pijn doorstond ik en ik deed ook alles braaf.

Natuurlijk werd ik ook wel eens opstandig en ontevreden.
Ik mokte dan en zei”ik stop subiet, ik doe het nu nooit meer.”
Maar zonder dat gevoel en soms die pijn kon ik ook niet verder leven.
Doch steevast dacht ik later dan; het lukt mij vast eens op een keer.

En met het klimmen der jaren kreeg ik het er soms heel erg benauwd van.
Ik dacht dan ik stop er mee want het wordt mij nu toch echt te zwaar.
Maar na een dag of wat ging ik dan met frisse moed weer verder.
Eens een slaaf, altijd een slaaf zegt Nico, en het is waar.

En Tine zegt met een gemene grijns “zo vriend, ik laat je lijden.”
Je kunt toch niet meer zonder mij, ik maak je langzaam dood.
En ze heeft gelijk, het zit al heel diep verweven in al je botten.
Nu ik heel nuchter en helder denk, zit ik toch echt in nood.

Wie helpt mij uit dees nood bedenk ik met een zucht, ik kan noch zuchten.
Straks zal mijn stem, mijn roep om hulp vast ook niet meer te horen zijn.
Ach, wat zou het ook, ik heb immers nooit geluisterd, wist het toch altijd beter.
Of ik nu subiet er echt mee stop of lekker doorga, het doet vast beide pijn.

Wat wijs bekeken zeg, dan heb ik dus toch nog keuze.
Dan kan ik tussen twee kwade kiezen, ja dat is waar.
Nu zie ik ook dat het resultaat de keuze moet bepalen.
Misschien krijgen Nico en Tine niet hun zin, dat is toch raar.