Home / Verhalen / Spetter

Spetter

Het was een volle, hele mooie, frisse, blonde meid.
Geloof mij maar gerust, ik kan het echt wel weten.
Want op dat punt heb ik beslist een hele goede smaak.
Zij kwam er echt wel bovenuit, ik zal haar nooit vergeten.

Als ik dan vandaag de dag die bolle dingen lopen zie.
Het is geen lopen eigenlijk maar het lijkt meer op sjouwen.
Soms zie je van die lange, dunne, die tussen soorten zie je niet.
Ze struikelen over hun eigen staken, en lopen maar te kauwen.

Dat elegante, dat vrouw, dat anders zijn, zo apart als een geheim.
Hetgeen je aanspoort en je dwingt om het te gaan ontdekken.
Het houd je zo bezig, je krijgt het er zelfs heel erg warm van.
Maar je gaat door, het kan je allemaal niets meer verrekken.

Nu ben je reeds een eeuwigheid met haar getrouwd.
En alles wat je nog niet wist heb je zo ongeveer ontdekt.
En niets is nu meer nieuw, niets meer zo het vroeger was.
Ik mis die afstand die er was, ik noem dat maar “Respect.”

Als ik weer jong zou zijn, en weer op jacht zou moeten.
Ik wil er liever niet aan denken want ik heb echt geen zin.
Al borrelen en bruisen dan ook de hormonen niet meer zo.
Want daar breng je als man toch immers weinig tegenin.

Maar ik heb het vast en zeker bij het verkeerde eind.
Want al wat nu nog jong is, voelt zich voorwaar geen stakker.
Zij doen het nu op hun manier, met wat voor hen voorhanden is.
Dus waar maak ik mij zorgen om, zij liggen er niet van wakker.