Tic!

Ik heb toch eigenlijk wel een hele vreemde tic.
Het is eigenlijk zo, dat ik zo dolveel houd van planten.
Niet van die mooie goed heel goed florerende exemplaren.
Maar als het stakkers, van die zielebutters zijn weet ik van wanten.

Krijg ik van iemand eens een hele mooie plant cadeau.
Ben ik toch gerust wel dankbaar voor dat grootse gebaar.
Maar juist hele mooie, goede gave planten kunnen sterven.
Ik onderken zoiets en zie dan ook overduidelijk het gevaar.

Maar als iemand dan eens een half dode plant gaat dumpen.
En ik vind de stakker dan bijvoorbeeld in het vuilnisvat.
Dan heeft de stakker toch wel honderd procent mijn aandacht.
Ik opereer bekwaam en geef verse grond transfusie aan zo’n schat.

En op mijn dagelijkse ronde spreek ik hem dan moed in.
Ik zorg dan dat het hem ook maar aan niets ontbreekt.
En fleurt hij dan op en wordt weer flink en presentabel.
Dan ben ik zo gelukkig want dit heb ik toch zelf gekweekt.

Helemaal het einde is het als hij, gestekt voor nageslacht kan zorgen.
Ik zie hoe dan de kleintjes groeien, bloeien en steeds maar mooier zijn.
En mocht er onverhoopt dan, hoe dan ook er wel eens eentje sterven.
Heb ik beslist een hele slechte dag, want zoiets doet mij erg veel pijn.

Zoiets gebeurd mij echter toch maar heel zelden.
Soms is het een gevolg van slordigheid of ongeluk.
Wie overleeft het als hij van vier hoog uit het raam valt?
Een plant die valt van de vensterbank is ook helemaal stuk.

Maar de onderdelen kan ik dan zeker nog wel heel goed gebruiken.
Want van de stukken en de brokken fok ik toch weer iets aardigs op.
En als dan het resultaat daarvan uiteindelijk naar mijn zin is.
Zie ik het weer allemaal iets zonniger en niet zo meer als een strop.

Vandaar dat ik toch zo donders goed kan begrijpen.
Dat onderdelen bruikbaar zijn, bijvoorbeeld zeg een hart.
Het kan nog nuttig zijn, voortleven en nog een tijdje kloppen.
Als er dan toch nog iemand blij mee is verzacht dat wat de smart.