Uitgebeend

Ik heb maar eens wat dieper over de liefde nagedacht.
Totdat de dood ons scheidt, van wie of wat dat wou ik weten.
En; deze twee zijn een tot dat moment is aangebroken.
Hoe zit dat met je eigen ik, dat was ik eventjes vergeten.

Ik was zo’n stoere die op zijn zeventigste nog eigen tanden had.
Al was wel het meeste lood of zo met de nodige bewapening.
En ook mijn haardos verminderde snel, verkleurde en viel uit.
Maar alles had ik nog en ik was mijzelf en dat is waar het over ging.

Ik hield toch immers van mijzelf en deed er echt van alles aan.
Om sterk en gezond te blijven en een conditie op te bouwen.
Wij zijn van die lopers, fietsers, met benen van; die gaan nooit stuk.
Een body waar je trots op was, waar je blind op kon vertrouwen.

Mijn vrouwtje was zeg maar net als ik steeds bezig, zat nooit stil.
Stond steeds voor mij, haar(klein)kinderen en voor anderen klaar.
Duizenden kilometers hebben wij ook samen gelopen en gefietst.
Al doende samen lekker onderweg waren wij echt het ideale paar.

Opeens is het dan afgelopen, uit, geen haaruitval of gebitsverlies.
Er sterft iets in je, gaat dood, gaat van je scheiden, dubbele pijn.
Waar je toch zoveel van hield valt weg, het moet worden vervangen.
Moeder natuur, ijzeren wet; vandaag is het nog, kan morgen niet meer zijn.

Oom dokter heeft dus na jaren trouwe dienst die knie er tussen uit gezaagd.
Die kan alvast worden begraven, gecremeerd, of wat het ook moge zijn.
Techniek van haast onverslijtbaar spul, zal haar tot de dood ons scheidt,
Door het leven verder dragen, is wel een groot verlies en doet ook even pijn.

Maar wij gaan dapper door, we zullen gewoon wel moeten.
In het besef dat oom dokter wel een zegen voor de mensheid is.
Dit helpt je om het jeugd verlies toch blij te kunnen dragen.
Zelfs als je nooit meer de oude wordt, dan is er niets mee mis.