Verdraagplanten

Ik heb een vensterbank vol planten.
Waaronder een echte Hollandse fuchsia.
Daarnaast een Mexicaanse forse prikker.
Daarnaast heel lief en teder een lobelia.
De geranium daarnaast een rasechte Belg.
De Marokkaanse cactus die ook al prikkers heeft.
Broederlijk naast een potje bloeiende Afrikaantjes.
Dat zoiets vrede houden kan, dat is vast nog nooit beleefd.
Want voor het achterraam daar staat een koperen bak.
Met vetplantachtige en weer daarbij een stel met naalden.
De christusdoorn daarnaast die is toch zeker ook niet mis.
Een bloedbad werd het als zij gekke dingen in de hoofden haalden.
Neem nu dat tere erwtenplantje hoog naast de christusdoorn.
Ze vallen haast vanzelf al af als je er alleen al maar naar kijkt.
Maar het geheel oogt toch wel stoer zo met die grote jongens.
Mede door die sanseveria die daarnaast in volle glorie prijkt.
Niets lijkt erop dat zij als dat zou kunnen, de benen willen nemen.
Ook van pesterij of stiekem prikken heb ik nooit iets bemerkt.
Afgunst of achterbaks gedoe om een slok water of meer mest.
Je kunt van mij gevoeglijk aannemen dat planten integratie werkt.
Hier ligt naar mijn mening een taak voor hare heren wetenschappers.
Ik bedoel dan die klooners, die zo stoeien met het DNA en het gen.
Zij hebben al eens een wonderschaap en stier handig gemanipuleerd.
Het lijkt mij toch wel stug als het met planten en de mens nu net niet ken.
Of ken het niet omdat wij het nog niet kunnen, ontbreekt de kennis?
Ik dacht van niet, dus kunnen wij het ook, en kan het eigenlijk wel?
Want met dat schaap en met die stier wist men uiteindelijk ook geen raad.
Als men zo’n vredig product vroegtijdig af moet maken, dan spring ik uit mijn vel.
Dus toch maar niet verder met mensen en met planten kloonen.
Gewoon maar blijven rotzooien en naar die lieve planten kijken.
Ach ja, die stomme dingen hebben immers toch totaal geen hersens.
Maar of men met hersens ooit zo vredig leven kan dat zal nog moeten blijken.