Zeebonk

Als ik de verhalen hoor uit een roerig ver verleden. Toen de piraten nog roofden en er gekielhaald werd. Schipbreukelingen elkaar dan opvraten van de honger. Ze smaakten dan naar zoute haring is mij al eens verteld!
Ik heb mij al eens proberen voor te stellen hoe het voelde. Als de chirurgijn je been dat toch afstierf had geamputeerd. De timmerman alvast een houten poot aan het voorbereiden was Zo’n rauwe stomp werd ook heel gewoon met koolteer ingesmeerd.
Had je maar uit moeten kijken dan was je niet uit de grote mast gevallen. Je moet je toch stevig vasthouden als je daar bovenin werkt weet een kind. Het is rond en glad het slingert ook nog steeds behoorlijk heen en weer. Die zeilen kunnen ook gemeen gaan klapperen als je ze los maakt in de wind.
Nee, dan kun je veel beter toch maar een van je handen missen. Daar bovenin te moeten werken met een houten poot of met een haak. Die kon je stevig in de mast of in de stagen prikken of in de touwen draaien. Maar hoe je het ook wendt of keert voor narigheid was het steevast raak.
Dat zware werk doen en dat met vaak bedorven voedsel. Scheurbuik en zweren je tanden vielen zomaar op de grond. Je hoefde echt niet te klagen of gewoon het niet te pikken. Want muiterij was iets waarop ook de doodstraf stond.
Zo lang er nog drank aan boord was viel er ook nog wat te lachen. En zingen deden zij uit volle borst shanty’s zijn dan ook bekend. Zij gaven de regel en het tempo aan bij dat toch al zware werk. Je ging er voor, deed dapper mee, je was immers een vent!
Nogmaals dit alles overdenkende de lol ervan proberen te begrijpen? Achter de geraniums lijkt mij toch prettiger al klinkt dat reuze laf. Je tanden handen of je benen kwijt of kielgehaald of schipbreuk lijden! Een zeebonk zijn in hart en nieren dat zie ik eerder als een straf.