De sprokkelaar

Kromme klaas had hout gesprokkeld
tot herstelling van z’n hut
’t Was een flinke gezonde kerel
nie heel bang en ook nie prut.
Krek zat ie te kloppen, kloppen
boven op z’n strooien dak
Toen een kaale klerk van het raadhuis
hem daar bezig zag en sprak:
“Klaas van het hakken van die takken
motte gij mergen in het kot
En gij blijft voor veertien dagen
zee de rechter achter het slot.”

Klaas zee niks mar dacht ik zal gek zijn
zelf naar ’t spinhuis toe te gaan.
Willen ze me komen halen
dê ze komen ik zal ze staan
En verdraaid, daar komen ’s mergens
twee gendarmes aan zijn huis
Klaas sloot gauw de deur van ’t hutje
hield zich stil, stil als een muis
Bong, zo klonk het, “Klaas doe open”
“Open doen”, zee klaas “waarom?”
“Wel ge mot naar het spinhuis, kerel,
veertien dagen, open, kom”.

“En wie bende gullie, heren?
“Wij gendarme, lompe vent”
“Daar geloof ik niks van niks nie.
Hedde gullie een patent?”
“Let wel op de kleren, domkop
op de wapens die ge ziet.”
“O, zo’n kleed kan ik ook wel aan doen.
Kleedsel maakt de man nog nie”
Of ze riepen of ze scholden
Klaas gaf hun geen antwoord meer
En toen ’t hutje bleef gesloten
keerde men naar ’t raadhuis weer

Toen ging ook de burgemeester mee,
toen ware ze mee z”n drieên.
“Open,” zei de burgervader.
“Nee,” zei Klaas “ik ken jou nie”.
“Ik ben meneer de burgemeester.”
klonk het weer “doe open, gauw”.
“Is het zeker… ik geleuf er niks van.
Nee ik open nie voor jou.”
Toen vertoonde de edelachtbare
de medaille op zijn borst
“Zie” zei hij “dit is het teken
van zijn maiesteit en vorst”

En wip, daar ging de zware grendel
in een oogwenk van de deur
Mar Klaas stelde de gendarme
voor de tweede keer teleur
Ze doorzochte heel het huiske:
zolder, kelder, hoek en kast.
Kromme Klaas wier nie gevonden
Waar die vent gebleven was?
Haaa daar horen de gendarme
in de schoorsteen wê geraas

Kek daar stond tussen aard en hemel
boven zit de kromme Klaas
“Hee kom uit” zo schreeuwen beien
“Houde ons nou vur de gek?”
“Doe de deur toe” zo riep de kromme
“‘k zit hier in de kouwe trek”
En terwijl ze staan te gapen
maakt de sprokkelaar kort en goed
floep daar gooit hij naar beneeên
een twee drie een wolk van roet

De gendarme wrevend kloppend
zich verschuilend in hun kraag
En toen ze in de hoogte keken
kregen ze een tweede laag
’t Waren net twee zwarte duivels
zonder horens zonde steert
Kwaad als heksen, schelden, razen
stonden ze aan de vuile heerd
“Is de deur nog nie gesloten! Akelig volk.”
” ‘k Zal hier kou gaan zitten lijde”
brrrr, dar viel een derde wolk
Toen wier een der mooie mannen
zo verschrikkelijk boos en kwaad
dat ie opsteeg naar de schoorsteen
mar ’t was alles zonder baat

Kaas bleef rustig op z’n houtje
Lachte de ander hartelijk uit
Klom toen ’t tijd wier nog wat hoger
Roepend… kom maar op kornuit
Wip daar springt ie door zo’n gatje
boven op z’n strooie dak
Wacht de ander heel geduldig
tot ie z’n kop door de opening stak
“Nou bonjour” zei Klaas, “ge kunt het,
klimmen als de beste kat.
Mar van boven nar beneêe
Zeg eens jongens kun je dat?”

En hij wandelt heel parmantig
nar de schoorsteen van z’n buur
En verdwijnt in een seconde
Daar was weer een andere kuur
Als een aap op hand en voeten
klautert den gendarme’s hem na
Geeft z’n metgezel een teken
dat hij gauw naar binnen ga
Nou begint het er te spoken
midden in de schoorsteen Klaas
Boven een gendarm op ’t randje
en onder ook nog zo’n baas

“Kom” riep Klaas “wie zal me vatten?
Want van zelvers kom ik nie.
Een nar onder en een nar boven
kom dan zijn we hier mee drie
’t Is hier werm en heel gezellig
mar “t stinkt er wê nar roet
Toe kom gauw ik hou nie van sukkelen
Kom courage. Hou je goed.”
Toen die twee dat sarren hoorde
vlogen ze op de sprokkelaar aan
En temidden van de schoorsteen
kregen ze de man te staan

“Nou” zee Klaas “ge het ’t gewonnen.
Bende wê smerig en wê zwart
‘k Zeg ge zet toch flinke kerels
en ge het een mannenhart.”
Aanstonds moest ie mee nar ’t raadhuis
en door “t poortje van de trap
Alle drie mar uitgezonderd
Lachte hartelijk om de grap