Als ik zelf niet had gekeken
bij de kale boom,
had het net een droom geleken
zoals je ze ’s winters droomt.
Maar ze staan er. Sprietjes staan
van een vinger lang,
zo maar uit de grond geschoten
voor geen wind of winter bang.
Sneeuw, in fijne witte vlokjes
op elk sprietje groen:
klokjes die met klepels luiden
zoals echte klokken doen.
Soms kun je om kleine dingen
zó verwonderd staan
dat je hardop wilt gaan zingen
en dat heb ik dus gedaan.
We gebruiken cookies om er zeker van te zijn dat u onze website zo goed mogelijk beleeft. Als u deze website blijft gebruiken gaan we ervan uit dat u dat goed vindt. Meer informatie
Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website voor de bezoeker beter werkt. Daarnaast gebruiken wij o.a. cookies voor onze webstatistieken.