Met dank aan Wim Hanekamp voor het insturen van de tekst
Een jongen die zich zelve kleedt, Is waard dat hij een kerel heet. Maar als moe bij alles helpen moet, Zelfs kousjes aan zijn voetjes doet, Dan is hij maar een ukkie, Zo’n heel klein ziele pukkie.
Zo sprak mama, haar Willem aan, Aankleden had hij nog nooit gedaan. Maar nu, bij zulks een ernstig woord, Was hij in een keer aangespoord. Hij wou het eens proberen, Zou hij ’t niet kunnen leren?
Hij spant zich in maar ’t gaat verkeerd, Gaat door tot dat hij transpireert. Hij schaamt zich vreselijk voor zijn Moe, En huilt van zorg en arbeid moe. Door tranen stromen henen, Ik heb ook zoveel tenen.
